18/4/16

London - Μέρος 1ο - Οι περιπέτειες

Αν με ρωτήσεις δεν ξέρω γιατί έχω καθυστερήσει τόσο πολύ αυτή την ανάρτηση για το ταξίδι στον Λονδίνο. Οι φωτογραφίες υπήρχαν, οι εμπειρίες είχαν καταγραφεί στον εγκέφαλο και οι περιπέτειες (κυρίως πριν) ήταν πολλές και διασκεδαστικές.
Όμως πέρασε σχεδόν ένας χρόνος και δεν έχω γράψει τίποτα, οπότε ήρθε καιρός να ξεσκονίσω τις φωτογραφίες και να ξαναθυμηθώ το πρώτο μας ταξίδι στο εξωτερικό με δυο παιδιά.

Επειδή είναι τόσα πολλά όλα αυτά και θέλω να τα καταγράψω κυρίως για να τα διαβάσουν τα κορίτσια μετά από χρόνια, θα "σπάσω" την ανάρτηση σε κομμάτια. Οπότε, το πρώτο είναι αυτό, οι περιπέτειες. Σε γενικές γραμμές, πήγαν όλα καλά, αλλά δεν γινόταν να μη μας συμβούν και μερικά τραγελαφικά. Read on.



Το ταξίδι έγινε τον Μάϊο του 2015, όταν η Δανάη ήταν 5,5 και η Μιράντα 3.
Επειδή ήταν το πρώτο τους ταξίδι στο εξωτερικό, το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνουμε ήταν να βγάλουμε διαβατήρια. Και πριν από αυτό να μαζέψουμε όλα τα δικαιολογητικά και να βγάλουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες ειδικού τύπου. Για να κάνουμε αίτηση για διαβατήριο παιδιού θα έπρεπε να είμαστε παρόντες και οι δύο γονείς, αλλά ευτυχώς τα γραφεία της αστυνομίας για αυτό τον σκοπό λειτουργούν και απογεύματα και Σάββατα. Όλα καλά, λοιπόν, καταθέσαμε τα δικαιολογητικά και περιμέναμε τα διαβατήρια. Θα ήταν έτοιμα σε 4-5 εργάσιμες.

Εδώ πρέπει να πω ότι θέλαμε πρώτα να εκδοθούν και να τα έχουμε στα χέρια μας και μετά να κάνουμε κράτηση στα αεροπορικά εισιτήρια γιατί δεν ξέραμε πώς να αναγράψουμε τα ονόματα των παιδιών. Π.χ. το Δανάη στο διαβατήριο θα το έγραφαν Danai ή Danah;Το Μιράντα; Miranta ή Miranda; Και για να μη γίνει κανένα λάθος, πρώτα κάναμε την αίτηση (όπου είδαμε πως γράφτηκαν τα ονόματα). Και εδώ άρχισε ο Γολγοθάς μας, οι πρώτες άσπρες τρίχες μου κλπ κλπ. Βέβαια, τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά, γελάω, αλλά τότε, είχα πάθει εγκεφαλικό! Και το λάθος ήταν όλο δικό μου!

Τα εισιτήρια τα κλείσαμε με τη Ryan Air. Ήταν πολύ φθηνά, είχαμε κλείσει 4 άτομα (2 ενήλικες +2 παιδιά)  μετ' επιστροφής για Λονδίνο με 350 ευρώ, μετ' επιστροφής. Μόλις έκανα την κράτηση και μου ήρθε η επιβεβαίωση στο email, μένω με το στόμα ανοικτό! Δεν μπορώ να αναπνεύσω, βλέπω τα ονόματα και τρέμω, Αντί για Danai Margari είχα γράψει Danai Maragari, δηλαδή είχα προσθέσει ένα επιπλέον α στο επίθετο. Σοκ. Μπαίνω στο site να δω πόσο κοστίζει η αλλαγή ονόματος και νομίζω έκανε 100 λίρες! Σοκ. Ευτυχώς γκουκλάρω και βλέπω ότι η αλλαγή ονόματος είναι για πλήρη αλλαγή, όχι για mispelling και τέτοια. Και επίσης ότι έχεις ούτως ή άλλως 24 ώρες να αλλάξεις κάτι στην κράτηση χωρίς χρέωση. Όμως είναι βράδυ και η εξυπηρέτηση της Ryan Air έχει κλείσει. Γκουγκλάρω ξανά και διαβάζω ότι η καλύτερη και η πιο άμεση εξυπηρέτηση στη Ryan Air γίνεται από το Twitter. Τότε όμως στο Twitter δεν μπορούσες ακόμη να στείλεις direct message αν ο άλλος δεν ήταν follower. Οπότε στέλνω φάτσα κάρτα στη Ryan Air μήνυμα απελπισίας και την επόμενη ημέρα το πρωί, με το που ξυπνάει το customer service, ακολουθεί ο εξής διάλογος.


Πιο ρεζίλι δεν γίνεται δηλαδή!

Στέλνω πριβέ τον αριθμό της κράτησης και το ΛΑΘΟΣ και η κράτηση διορθώνεται asap. Μου αποστέλλουν και νέο email με τη σωστή κράτηση. Γυρνάει η καρδιά μου από την Κούλουρη.


Δυο βράδια μετά κι εκεί που είμαστε χαλαροί στον καναπέ, ο Δημήτρης πετάγεται πάνω τρελαμένος και τρέχει στο γραφείο. Το μυαλό μου πάει στο κακό. Το ένστικτο μου λέει ότι κάτι έχει σχέση με το ταξίδι.
Επανέρχεται και ξεκινάμε το κλάμα. Στην ταυτότητά του γράφει φυσικά "Dimitrios" ενώ η κράτηση έχει γίνει σε "Dimitris". Και καλά εδώ, μπορεί να μην μας πουν τίποτα στο αεροδρόμιο. Εκεί όμως; Ποιος Dimitris και ποιος Dimitrios μίστερ;


Κάπου εκεί έχω κατασταλάξει ότι αν είχα αφήσει τη Δανάη να κάνει την κράτηση θα την είχε κάνει πιο σωστά.


Είναι όμως πάλι βράδυ, έχουν περάσει αρκετές ημέρες από την πρώτη κράτηση και είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε για την αλλαγή ονόματος και να κλαίμε τα λεφτά μας για τη χαζομάρα μας.

Αυτή τη φορά στέλνει ο Δημήτρης μήνυμα στο Twitter στη Ryan Air και ως δια μαγείας, το "ορθογραφικό" διορθώνεται χωρίς καμία χρέωση!
Λιποθυμώ και απλά εύχομαι να σταματήσει εδώ το κακό.




Όμως, φτάνει η ημέρα να παραλάβουμε τα διαβατήρια των παιδιών.
Όταν πάμε, μας δίνουν μόνο το ένα, αυτό της Δανάης.
Της Μιράντας οι φωτογραφίες δεν πληρούσαν τις προδιαγραφές και θα πρέπει να ξαναβγούν.
Ο αστυνομικός μου λέει ότι πρέπει να πάω στο ίδιο φωτογραφείο με ένα χαρτί που μου δίνει και να ζητήσω επανάληψη χωρίς να πληρώσω τίποτα, αφού το λάθος είναι δικό τους.
Πηγαίνω λοιπόν και ο φωτογράφος μου ζητάει λέει όλες τις φωτογραφίες πίσω για να μου βγάλει καινούριες αλλά εγώ δεν έχω αυτές που κράτησε η αστυνομία.
Με κάνει να αισθάνομαι ότι μου κάνει χάρη. Τις βγάζει ξανά.Τις ξαναπάμε για δεύτερη αίτηση για το διαβατήριο της Μιράντας και μετά περνάμε 4 ημέρες αγωνίας για το αν θα βγει επιτέλους κι αυτό.

Το διαβατήριο βγαίνει σωστό και το βάζουμε στην άκρη για λίγο καιρό μέχρι να φτάσει η ημέρα του ταξιδιού. Παίρνουμε βαθιά ανάσα και περιμένουμε.



----------------------------------------------


Στην επιστροφή από Λονδίνο για το αεροδρόμιο, κατεβαίνουμε με ένα λεωφορείο κάπου για να πάρουμε το airport bus. Όσες ημέρες είμαστε στο Λονδίνο έχει λιακάδα, την τελευταία ημέρα ρίχνει καρέκλες, κουβαλάμε αποσκευές, δυο παιδιά και ομπρέλες και χάνουμε τον προσανατολισμό μας για να φτάσουμε από τη μια στάση στην άλλη. Τελικά, ενώ γινόμαστε μούσκεμα, φτάνουμε στη στάση και κουτσά στραβά φτάνουμε στο αεροδρόμιο.

Φορτώνουμε όλα τα πράγματα σε ένα καροτσάκι μέχρι να περάσουμε από τον έλεγχο. Όμως εκεί ο πρώτος έλεγχος γίνεται αυτόματα. Στην ουσία περνάς το boarding pass σου από ένα μηχάνημα και μετά ανοίγει η πόρτα για να περάσεις. Αυτό έπρεπε να το κάνει ο καθένας μόνος του. Το κάνω πρώτη, περνάω, κλείνουν οι μπάρες, Το κάνει η Δανάη, έρχεται μαζί μου, κλείνουν οι μπάρες, Το κάνει η Μιράντα, περνάει κι αυτή, κλείνουν οι μπάρες. Και ενώ πριν από αυτό το σημείο υπάρχουν μεγάλες πινακίδες, αφήστε το καροτσάκι εδώ, δεν περνάει, δεν χωράει, εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι και ο Δημήτρης βάζει το boarding pass του, ανοίγουν οι μπάρες, πάει να περάσει το καροτσάκι πρώτα, φυσικά δεν χωράει, οι μπάρες κλείνουν. Ο Δημήτρης μένει από πίσω. Αφήνει το καρότσι στην άκρη, φορτώνεται όλα τα πράγματα, μπουφάν, σακ βουαγιάζ κλπ και πάει να ξανακάνει τη διαδικασία. Όμως αυτό δεν γίνεται. Γιατί το σύστημα δείχνει ότι ο Δημήτρης έχει ήδη περάσει. Δεν γίνεται να περάσει και δεύτερη φορά. Οι μπάρες δεν ανοίγουν!

Οπότε φανταστείτε σκηνικό, εγώ με τα κορίτσια από τη μια πλευρά και ο Tom Hanks από την άλλη να μην μπορεί να περάσει και να ζητάει βοήθεια από ένα υπεύθυνο, ενώ κρατάει την Άρτα και τα Γιάννενα και έχει σκάσει α) από τη ζέστη β) από το κακό του.

Ο υπεύθυνος πάει σε άλλο υπεύθυνο, ο οποίος έρχεται, βλέπει κι εμάς που ξεροσταλιάζουμε, η Δανάη είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα, κι εγώ επίσης μάλλον. Μας λυπάται; Μας βλέπει για τρομοκράτες με βιτρίνα τα παιδιά; Ποιος ξέρει; Του παίρνουν το boarding pass και κάπου πάνε όλοι μαζί. Τον χάνω από το οπτικό μου πεδίο και πραγματικά έχω εγκλωβιστεί εκεί και δεν ξέρω τι να κάνω. Κανένα δεκάλεπτο αργότερα, έρχεται, έχω κενά μνήμης, δεν θυμάμαι από ποιο σημείο τον άφησαν να περάσει. Έπρεπε να του εκδώσουν άλλο boarding pass. Νομίζω ότι πιο πολύ δεν έχω φοβηθεί στη ζωή μου! Τελικά, τα καταφέρνουμε, επιβίβαση, απογείωση και φύγαμε για επιστροφή στην Ελλάδα.





2 σχόλια:

Ελίνα είπε...

Μπορεί να αγχώθηκες, αλλά τουλάχιστον βγήκε μια πολύ ωραία ιστορία από όλο αυτό. Γράφεις πάρα πολύ ωραία. Την απόλαυσα τη διήγηση σου.:-)

mirelen είπε...

Σε ευχαριστώ Ελίνα! Μεγάλες γκάφες όμως, δεν μπορείς να πεις!