Ένα μισό-ολόκληρο μεσημέρι

Από την ώρα που μπήκε η σελίδα τους στην τσάντα της Δανάης τρίβανε τα χέρια τους. Δεν είναι ότι ήταν πολύ κακά παιδιά αλλά τους άρεσε να καταστρέφουν μεσημέρια, κι αν τραβήξει πολύ, τα δάκρυα να φτάνουν μέχρι το απόγευμα. Στο τετράδιο, μπήκαν αυτή τη φορά σαν το μισό και το διπλάσιο. Δεν μεταμφιέζονται πια σε πρόσθεση ή αφαίρεση, αυτά τα ξέρει η Δανάη και κανένα πρόβλημα δεν της δημιουργούν. Όμως τα μισά και τα διπλάσια με τις ωραίες τους παρενθέσεις και τους διαφορετικούς τρόπους για λύση είναι ό,τι πρέπει για ολική καταστροφή του μεσημεριού.

Περιμένανε υπομονετικά μέσα στην σκοτεινή τσάντα, μέχρι να φάει το κορίτσι και μετά να ακούσουν το φερμουάρ να ανοίγει. Κάτι μικρά παιδικά χεράκια τα μετέφεραν στο γραφείο, μολύβια αραδιάστηκαν γύρω τους και μια γόμα! Χα χα, αυτή θα την χρειαστούμε σίγουρα, σκέφτηκαν. Θα κάνουμε το κορίτσι να κλαίει τόσο πολύ που θα βουλιάξει η σελίδα από τα δάκρυα. Θα χαθεί στις παρενθέσεις μας, δεν θα βρίσκει το δρόμο για την άλλη πλευρά της ισότητας. Θα μουτζουρωθούν τα γράμματα, θα χάσει τη σειρά της, θα φωνάξει τη μαμά της, θα κλαίνε κι οι δυο μαζί. Πω πω, τι ωραίο μεσημέρι που θα περάσουμε!

Πράγματι, με το που τα είδε η Δανάη χλόμιασε, έκανε να τρέξει προς την πόρτα, δάγκωσε τα χείλη της και φώναξε «μαμαααααά μου». Εκεί που το ηθικό της ήταν στα ύψη, εκεί που ήταν τρελά χαρούμενη γιατί για μεσημεριανό η τρελομαμά της είχε φτιάξει χοτ ντογκ, εκεί που μόλις είχαν κανονίσει να πάνε για αλλαγή βιβλίων στη βιβλιοθήκη το απόγευμα, να σου τα μισά και τα ολόκληρα. Δυο τρεις μέρες τώρα πηγαινοέρχονται στην τσάντα της, μια εβδομάδα τώρα της κάνουν τη ζωή δύσκολη.

Όταν κοίταξε τις ασκήσεις πιο προσεκτικά της φάνηκε πως άκουσε τις εκφωνήσεις να γελάνε πίσω από τις γραμμές τους. Της φάνηκε πως ήθελαν να την κάνουν να κλαίει, να τη στριμώξουν ανάμεσα στις παρενθέσεις και να της μιλήσουν άσχημα. Να τη βάλουν να ξαπλώσει ανάμεσα στις δυο γραμμούλες του ίσον και να την κλειδώσουν εκεί μέσα. Να την ανεβάσουν στο πιο ψηλό σημείο του “και” της πρόσθεσης και να μην την αφήνουν να κατέβει. Να την βάλουν πάνω στο πλην και να τη ρίξουν στη θάλασσα σαν να είναι σε σχεδία. Το μισό, αδύνατο όπως ήταν, θα έτρωγε όλο το απογευματινό της κέικ, ενώ το ολόκληρο θα κοιμόταν χορτασμένο στο κρεβάτι της.

Πήρε βαθιά ανάσα, έξυσε με θάρρος το μολύβι της και έπεσε στη μάχη. Διάβασε το παράδειγμα. Μμμμμ, το κατάλαβε μάλλον. Έλυσε την πρώτη άσκηση. Έλυσε και τη δεύτερη.

Το μισό και το ολόκληρο άρχισαν να φοβούνται. Θα προλάβαινε να τα λύσει όλα χωρίς να ρίξει ένα δάκρυ; Η Δανάη συνέχισε. Έσβησε μια φορά και έγραψε το σωστό. Γύρισε σελίδα. Έκανε μερικούς υπολογισμούς στο μυαλό της και μερικούς με τα δάκτυλα. Αλλά δεν φοβόταν πια. Τα αποτελέσματα στις ασκήσεις έβγαιναν σχεδόν αμέσως.

Έκλεισε το ντοσιέ και αναστέναξε.

Κάτι σκούρο κύλησε στο γραφείο.

Το μισό και το διπλάσιο κλαίγανε με μαύρο δάκρυ.

Τα σχέδια τους για πλήρη καταστροφή των μεσημεριών της Δανάης αναβάλλονταν. Κάτσε να έρθει ο πολλαπλασιασμός, σκέφτηκαν και αναθάρρησαν.

*αφιερωμένο στο δευτεράκι μου

Στο ράφι (Οκτώβριος 2016)

Είπα να φτιάξω στήλη για το τι διαβάζουμε στο σπίτι και να την ονομάσουμε "τι διαβάζουμε" αλλά μεταξύ ύπνου και ξύπνιου χτες, σκέφτηκα να την πω 'στο ράφι" και τι σκ...α κειμενογράφος είμαι, αν δεν υπάρχει και ένα μικρό αστειάκι και υπονοούμενο. Στο κάτω κάτω, δική μου στήλη είναι, δικό μου blog, αυτά είναι τα βιβλία του μήνα μας.



Δεν υπάρχει σχεδόν κανένας κανόνας για το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων στο σπίτι μας, αλλά υπάρχουν παντού βιβλία και ερεθίσματα για διάβασμα, οπότε κάτι θα σημαίνει όλο αυτό. Κάπως έτσι μεγάλωσα κι εγώ και δεν θυμάμαι καμία περίοδο της ζωής μου, από μια ηλικία και μετά, που δεν διάβαζα ένα βιβλίο. Για εμάς, είναι μια όμορφη συνήθεια, συνήθως κοντά στην ώρα του ύπνου. Πολλές φορές βέβαια και η Δανάη διαβάζει στη Μιράντα, που είναι ακόμη πιο γλυκό και θέλω να μπω στη μέση και να τις αποτελειώσω στα φιλιά.


Είναι πλέον και τόσο εύκολο να βρεις αυτό που θέλεις, στο internet, στις βιβλιοθήκες κλπ.


Από τότε που ανακάλυψα το Bookdepository το έχω ερωτευτεί. Έχει και μηδέν μεταφορικά, έρχεται και γρήγορα, έχει και αυτόν τον τέλειο χάρτη που δείχνει τις αγορές σε πραγματικό χρόνο, είναι τέλειο!! Συνήθως αγοράζω παιδικά βιβλία, δεν έχω συνηθίσει να διαβάζω τα δικά μου βιβλία σε άλλη γλώσσα από τα ελληνικά. Πριν από λίγες ημέρες, κάπου πήρε το μάτι μου για το βιβλίο αυτό και το ήξερα ότι το ήθελα στη βιβλιοθήκη μας.
Λέγεται THE DARK του Lemony Snicket, του γνωστού συγγραφέα (με ψευδώνυμο) των σούπερ βιβλίων A Series of Unfortunate Events (τα τρία πρώτα βιβλία θα γίνουν σειρά από το Netflix).

Το θέμα του ύπνου ήταν πάντα φλέγον θέμα στο σπίτι μας και ψάχνοντας λίγο σε αυτό το blog υπάρχουν και τα πειστήρια, ιδιαίτερα σε όσα έγραφα από το 2009 έως και πέρυσι (!).

Το βιβλίο είναι τόσο τρυφερό και πρωτότυπο. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά.

Η Μιράντα, εξ ακοής, το έμαθε σχεδόν απ' έξω, στη δική μου ελληνική πρόχειρη μετάφραση και το διαβάζει μόνη της.

Τα τελευταία χρόνια κάνουμε πολλά πέρα δώθε στη βιβλιοθήκη, φορτωμένες βιβλία. Τον τελευταίο καιρό, δεν επεμβαίνω σχεδόν καθόλου στο ποια βιβλία θα διαλέξουν, απολαμβάνω την ώρα που είμαστε εκεί και αν δω κάτι που μου αρέσει, τους το δείχνω. Έχουν δικαίωμα να πάρουν 4 βιβλία η καθεμία και φυσικά να διαβάσουν όσα θέλουν όσο είμαστε εκεί.

Αυτή τη φορά, επέλεξαν αυτά:
Τα αγαπημένα του Αλέξανδρου

Αυτό που ταίριαξε με το THE DARK. Εξηγεί τι γίνεται όταν τα παιδιά κοιμούνται. (κάποιοι δουλεύουν, οι γονείς μπορεί να πάνε σινεμά, στα νοσοκομεία πάνε οι άρρωστοι κλπ).

Και αυτό που μοιάζει λίγο με spotting book και είμαι σίγουρη ότι η Δανάη το διάλεξε για αυτή τη σελίδα.

Πήραμε και αυτά

Εγώ διαβάζω το "Η υπέροχη φίλη μου" της Elena Ferrante, πάνω στην κατάλληλη στιγμή που έσκασε η αποκάλυψη του ποια είναι στην πραγματικότητα. (,Εν τάχει, το Ferrante είναι ψευδώνυμο και η συγγραφέας έχει κάνει τεράστια επιτυχία ενώ κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική της ταυτότητα. Ένας δημοσιογράφος έκανε μια ολίγον τι κίτρινη αποκάλυψη, βγάζοντας στη φόρα όλα τα οικονομικά μιας μεταφράστριας που ούτε λίγο ούτε πολύ έχει γίνει πάμπλουτη τα τελευταία χρόνια, έχει αγοράσει σπίτια κλπ, και όλως τυχαίως συνεργάζεται με τον εκδοτικό οίκο της Ferrante). Το βιβλίο είναι page turner, πολύ καλή αφήγηση αλλά το πάω πολύ αργά γιατί δεν προλαβαίνω να διαβάσω πολύ το βράδυ.



Επίσης, αφού το έκανα στήλη για διαβάσματα, να και δυο εξαιρετικές σελίδες για ιδέες και νέα για το βιβλίο γενικότερα.
Don't ever read me με παρουσία και στο FB εδώ
So Little Sleeping and So much Reading 

Από το τελευταίο κέρδισα και ένα βιβλίο πρόσφατα σε ένα διαγωνισμό, το "Ζούσαμε πάντα σε ένα κάστρο" της Shirley Jackson. Εκδόθηκε πρόσφατα από το Μεταίχμιο γιατί θα γίνει ταινία μέσα στο 2017. Θα μπει στα μελλοντικά διαβάσματά μου γιατί προηγούνται άλλα προς το παρόν.


Και μια αγαπημένη ιντερνετική φίλη, η Θάλεια, μεγάλη έμπνευση για μένα στα διαβάσματα και στα reading challenges, γράφει δύο φορές τον μήνα το All kids bookish στην Κόκκινη Αλεπού. Αν σας αρέσει έστω και ελάχιστα το διάβασμα με τα παιδιά, θα βρείτε τον εαυτό σας κάπου εκεί.


Και για να μην ξεχνιόμαστε, ο Jonathan Coe, all time favorite, που με απογοήτευσε οικτρά με το 11 φέτος και ντροπή του, θα έρθει στην Αθήνα στις 14 Δεκεμβρίου, να είμαστε καλά, να στηθούμε σε καμιά ουρά να τον συναντήσουμε!

Mind games

Υπάρχουν μερικές στιγμές στις οποίες καταφεύγω με το μυαλό μου όταν είμαι κακόκεφη.

Μια από αυτές είναι όταν πήγαμε στη Βενετία και περάσαμε με καραβάκι στο Lido, ένα νησί εκεί απέναντι. Από το λιμάνι, περπατήσαμε έναν δρόμο με μαγαζιά, σχετικά μικρός μας φάνηκε και ακριβώς στο τέλος του, ανοίχτηκε μπροστά μας μια τεράστια παραλία. Ήταν τεράστια έκπληξη, το ότι είχαμε διασχίσει κατά μήκος το νησί τόσο γρήγορα. Στην παραλία ήταν πολύς κόσμος που λιαζόταν και έκανε μπάνιο, ήταν Μάιος από ότι θυμάμαι.

Κάθε φορά που ξαναφέρνω αυτή την ανάμνηση στο μυαλό μου, αισθάνομαι τρελή από αισιοδοξία και χαρά. Παίζω με τους συμβολισμούς, κάνω overthinking αν και δεν πρέπει. Αλλά μπορεί ο δρόμος να σου φαίνεται συνηθισμένος ή μεγάλος και ατέλειωτος, αλλά κοίτα, εκεί που δεν το περιμένεις, πιο γρήγορα από ότι νόμιζες, έφτασες στο τέλος του. Και δες, μπροστά σου απλώνεται μια υπέροχη παραλία.

Η δεύτερη ανάμνηση είναι φετινή και πάει το μυαλό μου κατευθείαν εκεί, όταν νιώθω ανάγκη να μας προστατεύσω και να μας κρατήσω ενωμένους. Είμαστε στη Μονεμβασιά, ανεβαίνουμε για πρώτη φορά στην Καστροπολιτεία και φτάνουμε, περπατώντας στα επιβλητικά σοκάκια, σε ένα άνοιγμα. Είναι η καφετέρια ενός ξενοδοχείου, ο δρόμος τελειώνει εκεί. Καθόμαστε λοιπόν στο ύψωμα και πίνουμε τους χυμούς μας και τους καφέδες μας και είμαστε όλοι μαζί και γελάμε και είμαστε διακοπές. Και κατηφορίζουμε από ένα κακοτράχαλο μονοπάτι, μέσα στα ερείπια τείχη της πόλης και βγάζουμε φωτογραφίες και ποζάρουμε.

Αυτά είναι τα mind games μου. Μου αρέσουν σε αυτά στηρίζομαι, όταν καμιά φορά, άνθρωπος είμαι κι εγώ, χάνω την πίστη μου και κυρίως τη διάθεσή μου.

Έχω κι άλλα, αλλά αυτά μπορώ και θέλω να μοιραστώ.

Κι αυτό για το overthinking πραγματικά το παλεύω, γιατί νομίζω ότι χαλάω τη ζαχαρένια μου συχνά, από το τίποτα, επειδή κάθομαι και σκέφτομαι πιο πολύ από όσο πρέπει. Κι εγώ δεν είμαι έτσι καθόλου. Είμαι του στυλ «κανονίζω ραντεβού στον παιδίατρο και ψάχνω να βρω που να πάμε για καφέ εκεί κοντά νωρίτερα».