Mind games

Υπάρχουν μερικές στιγμές στις οποίες καταφεύγω με το μυαλό μου όταν είμαι κακόκεφη.

Μια από αυτές είναι όταν πήγαμε στη Βενετία και περάσαμε με καραβάκι στο Lido, ένα νησί εκεί απέναντι. Από το λιμάνι, περπατήσαμε έναν δρόμο με μαγαζιά, σχετικά μικρός μας φάνηκε και ακριβώς στο τέλος του, ανοίχτηκε μπροστά μας μια τεράστια παραλία. Ήταν τεράστια έκπληξη, το ότι είχαμε διασχίσει κατά μήκος το νησί τόσο γρήγορα. Στην παραλία ήταν πολύς κόσμος που λιαζόταν και έκανε μπάνιο, ήταν Μάιος από ότι θυμάμαι.

Κάθε φορά που ξαναφέρνω αυτή την ανάμνηση στο μυαλό μου, αισθάνομαι τρελή από αισιοδοξία και χαρά. Παίζω με τους συμβολισμούς, κάνω overthinking αν και δεν πρέπει. Αλλά μπορεί ο δρόμος να σου φαίνεται συνηθισμένος ή μεγάλος και ατέλειωτος, αλλά κοίτα, εκεί που δεν το περιμένεις, πιο γρήγορα από ότι νόμιζες, έφτασες στο τέλος του. Και δες, μπροστά σου απλώνεται μια υπέροχη παραλία.

Η δεύτερη ανάμνηση είναι φετινή και πάει το μυαλό μου κατευθείαν εκεί, όταν νιώθω ανάγκη να μας προστατεύσω και να μας κρατήσω ενωμένους. Είμαστε στη Μονεμβασιά, ανεβαίνουμε για πρώτη φορά στην Καστροπολιτεία και φτάνουμε, περπατώντας στα επιβλητικά σοκάκια, σε ένα άνοιγμα. Είναι η καφετέρια ενός ξενοδοχείου, ο δρόμος τελειώνει εκεί. Καθόμαστε λοιπόν στο ύψωμα και πίνουμε τους χυμούς μας και τους καφέδες μας και είμαστε όλοι μαζί και γελάμε και είμαστε διακοπές. Και κατηφορίζουμε από ένα κακοτράχαλο μονοπάτι, μέσα στα ερείπια τείχη της πόλης και βγάζουμε φωτογραφίες και ποζάρουμε.

Αυτά είναι τα mind games μου. Μου αρέσουν σε αυτά στηρίζομαι, όταν καμιά φορά, άνθρωπος είμαι κι εγώ, χάνω την πίστη μου και κυρίως τη διάθεσή μου.

Έχω κι άλλα, αλλά αυτά μπορώ και θέλω να μοιραστώ.

Κι αυτό για το overthinking πραγματικά το παλεύω, γιατί νομίζω ότι χαλάω τη ζαχαρένια μου συχνά, από το τίποτα, επειδή κάθομαι και σκέφτομαι πιο πολύ από όσο πρέπει. Κι εγώ δεν είμαι έτσι καθόλου. Είμαι του στυλ «κανονίζω ραντεβού στον παιδίατρο και ψάχνω να βρω που να πάμε για καφέ εκεί κοντά νωρίτερα».