Αχ πόσο μου άρεσε αυτό το μάθημα για τον Νταλί! Μερικές φορές νιώθω ότι εκμεταλλεύομαι τα παιδιά μου (και τα παιδιά των άλλων) για να περνάω εγώ καλά! Να νιώθω τύψεις; Όλη αυτή η διαδικασία να ξετρυπώσω τα στοιχεία του κάθε καλλιτέχνη που θα τους τραβήξουν την προσοχή και να βρω ευφάνταστους τρόπους να ασχοληθούμε με το έργο τους ανεβάζει τη διάθεση στα ύψη.
Παρένθεση. Πολλές μαμάδες μου λένε μπράβο και τα λοιπά, ότι αυτές δεν μπορούν να κόψουν με το ψαλίδι, ούτε να τραβήξουν ίσια γραμμή και γίνονται ρεζίλι στα παιδιά τους. Ε λοιπόν δεν χρειάζεται να γίνουμε όλοι χειροτέχνες. Η κάθε μια έχει το δικό της ταλέντο και το ειδικό σημείο επαφής με τα παιδιά της. Σε μένα μπορεί να είναι αυτό, σε κάποια άλλη να φτιάχνει παζλ, σε άλλη να παίζει με τις ώρες ηλεκτρονικά παιχνίδια μαζί του, σε άλλη να βγαίνει βόλτα στα μαγαζιά, στην άλλη τα Playmobil, στην άλλη τα βιβλία, στην άλλη τα τραγούδια. Το θέμα είναι να το ανακαλύψεις αυτό το σημείο. Και κυρίως να θέλεις να το ανακαλύψεις.
Ο Νταλί, λοιπόν, ήταν διασκεδαστικός τύπος.
Δεν ζωγράφιζε απλώς, αλλά μετέτρεπε τα όνειρα σε πίνακες.
Πώς όταν ξυπνάμε και έχουμε μια θολούρα και μισοθυμόμαστε αυτό που είδαμε στον ύπνο μας. Κάπως έτσι.
Οι πίνακές του δεν βγάζουν νόημα. Είναι σύνθεση διαφόρων πραγμάτων, περίεργων, αστείων, τρομακτικών. Κάπου εδώ κολλάει και ο υπερεαλισμός αλλά δεν είχε και πολύ νόημα να το αναλύσουμε παραπάνω. Και μόνο που είδαν τα κορίτσια μερικά από τα έργα του κατάλαβαν.
Αλλά και ο Νταλί ήταν λίγο τρελούτσικος.
Βρήκα κάποια αστεία πράγματα για αυτόν και τους τα είπα:
Και μετά ξεκινήσαμε!!
Αλλά πριν φορέσαμε τα μουστάκια μας για να μπούμε στο ρόλο!
Άρχισαν να ζωγραφίζουν πρόσωπα που θα κάλυπταν όλη τη σελίδα με μαύρο μαρκαδόρο, ώστε να μην καλυφθεί το περίγραμμα μετά από τις νερομπογιές. Γύρω από το κεφάλι του κάθε ανθρώπου τους πρότεινα να ζωγραφίσουν διάφορα φανταστικά δημιουργήματα σαν αυτά που έφτιαχνε κι ο Νταλί.
Προσέθεσαν ερωτηματικά και κάτι πολύ περίεργα ζώα.
Νομίζω ότι το τελικό αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία! Στο τέλος τους έδωσα και μαύρη κλωστή ώστε να κολλήσουν κι ένα μουστάκι! Σαν του Νταλί!
Είμαι απίστευτα συγκινημένη για το αποτέλεσμα!
Στη συνέχεια, τους έδειξα έναν από τους πιο γνωστούς πίνακες του Νταλί, αυτόν με τα ρολόγια που λιώνουν. Σαν το χρόνο που φεύγει;
Είχα ήδη κόψει στρογγυλά χαρτιά και έβαλαν τα νούμερα και τους δείκτες στα ρολόγια και μετά τα δίπλωσαν έτσι ώστε να μοιάζουν με αυτά του πίνακα.
Όποιος τελείωνε και είχε όρεξη, μπορούσε να φτιάξει ένα δικό πλάσμα, με πολύ πολύ φαντασία.
P.S. Με αφορμή τα Art Lab μας, μου προτάθηκε από την αγαπημένη μου Άσπα και τους Μικρούς Μεγάλους να γράψω ένα κείμενο για ένα καλλιτεχνικό διαγωνισμό της Kinder, όπου τα παιδιά μπορούν να στείλουν τις ζωγραφιές τους και τις χειροτεχνίες τους.
Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενό μου εδώ και γιατί όχι να πάρετε μέρος και στον διαγωνισμό πατώντας στο link.
Εννοείται νομίζω ότι η χαρά μου είναι τεράστια για όλο αυτό!
PS 2 Αν ανατρέξει κανείς στις φωτογραφίες αυτού του ποστ θα αναγνωρίσει σίγουρα τα έργα της Μιράντας. Θέλω να δώσω ένα τόσο μεγάλο μπράβο στο κορίτσι μου που παρακολουθεί μαζί με τις μεγάλες και κάνει τη δική της προσπάθεια κάθε φορά! Είναι μαγικό πόσο εύκολο είναι για τα παιδιά να παρασυρθούν από τη μαγεία της τέχνης και να ξεχάσουν την ηλικία τους. Απλά να ακολουθήσουν το μονοπάτι. Και σε συνδυασμό με τα υπέροχα λόγια που άκουσα χτες στη συνάντηση με τη δασκάλα της, θέλω να της δώσω χίλια μπράβο ακόμη.
Παρένθεση. Πολλές μαμάδες μου λένε μπράβο και τα λοιπά, ότι αυτές δεν μπορούν να κόψουν με το ψαλίδι, ούτε να τραβήξουν ίσια γραμμή και γίνονται ρεζίλι στα παιδιά τους. Ε λοιπόν δεν χρειάζεται να γίνουμε όλοι χειροτέχνες. Η κάθε μια έχει το δικό της ταλέντο και το ειδικό σημείο επαφής με τα παιδιά της. Σε μένα μπορεί να είναι αυτό, σε κάποια άλλη να φτιάχνει παζλ, σε άλλη να παίζει με τις ώρες ηλεκτρονικά παιχνίδια μαζί του, σε άλλη να βγαίνει βόλτα στα μαγαζιά, στην άλλη τα Playmobil, στην άλλη τα βιβλία, στην άλλη τα τραγούδια. Το θέμα είναι να το ανακαλύψεις αυτό το σημείο. Και κυρίως να θέλεις να το ανακαλύψεις.
Ο Νταλί, λοιπόν, ήταν διασκεδαστικός τύπος.
Δεν ζωγράφιζε απλώς, αλλά μετέτρεπε τα όνειρα σε πίνακες.
Πώς όταν ξυπνάμε και έχουμε μια θολούρα και μισοθυμόμαστε αυτό που είδαμε στον ύπνο μας. Κάπως έτσι.
Οι πίνακές του δεν βγάζουν νόημα. Είναι σύνθεση διαφόρων πραγμάτων, περίεργων, αστείων, τρομακτικών. Κάπου εδώ κολλάει και ο υπερεαλισμός αλλά δεν είχε και πολύ νόημα να το αναλύσουμε παραπάνω. Και μόνο που είδαν τα κορίτσια μερικά από τα έργα του κατάλαβαν.
Αλλά και ο Νταλί ήταν λίγο τρελούτσικος.
Βρήκα κάποια αστεία πράγματα για αυτόν και τους τα είπα:
- φοβόταν τις ακρίδες
- δεν ήθελε να βγάζει έξω τα πόδια του γυμνά
- χοροπηδούσε για να τον προσέξουν
- δεν ήξερε να μετράει τα χρήματα
- η γυναίκα του άλλαζε ρούχα τρεις φορές την ημέρα
Και μετά ξεκινήσαμε!!
Αλλά πριν φορέσαμε τα μουστάκια μας για να μπούμε στο ρόλο!
Άρχισαν να ζωγραφίζουν πρόσωπα που θα κάλυπταν όλη τη σελίδα με μαύρο μαρκαδόρο, ώστε να μην καλυφθεί το περίγραμμα μετά από τις νερομπογιές. Γύρω από το κεφάλι του κάθε ανθρώπου τους πρότεινα να ζωγραφίσουν διάφορα φανταστικά δημιουργήματα σαν αυτά που έφτιαχνε κι ο Νταλί.
Προσέθεσαν ερωτηματικά και κάτι πολύ περίεργα ζώα.
Νομίζω ότι το τελικό αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία! Στο τέλος τους έδωσα και μαύρη κλωστή ώστε να κολλήσουν κι ένα μουστάκι! Σαν του Νταλί!
Είμαι απίστευτα συγκινημένη για το αποτέλεσμα!
Στη συνέχεια, τους έδειξα έναν από τους πιο γνωστούς πίνακες του Νταλί, αυτόν με τα ρολόγια που λιώνουν. Σαν το χρόνο που φεύγει;
Είχα ήδη κόψει στρογγυλά χαρτιά και έβαλαν τα νούμερα και τους δείκτες στα ρολόγια και μετά τα δίπλωσαν έτσι ώστε να μοιάζουν με αυτά του πίνακα.
Όποιος τελείωνε και είχε όρεξη, μπορούσε να φτιάξει ένα δικό πλάσμα, με πολύ πολύ φαντασία.
P.S. Με αφορμή τα Art Lab μας, μου προτάθηκε από την αγαπημένη μου Άσπα και τους Μικρούς Μεγάλους να γράψω ένα κείμενο για ένα καλλιτεχνικό διαγωνισμό της Kinder, όπου τα παιδιά μπορούν να στείλουν τις ζωγραφιές τους και τις χειροτεχνίες τους.
Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενό μου εδώ και γιατί όχι να πάρετε μέρος και στον διαγωνισμό πατώντας στο link.
Εννοείται νομίζω ότι η χαρά μου είναι τεράστια για όλο αυτό!
PS 2 Αν ανατρέξει κανείς στις φωτογραφίες αυτού του ποστ θα αναγνωρίσει σίγουρα τα έργα της Μιράντας. Θέλω να δώσω ένα τόσο μεγάλο μπράβο στο κορίτσι μου που παρακολουθεί μαζί με τις μεγάλες και κάνει τη δική της προσπάθεια κάθε φορά! Είναι μαγικό πόσο εύκολο είναι για τα παιδιά να παρασυρθούν από τη μαγεία της τέχνης και να ξεχάσουν την ηλικία τους. Απλά να ακολουθήσουν το μονοπάτι. Και σε συνδυασμό με τα υπέροχα λόγια που άκουσα χτες στη συνάντηση με τη δασκάλα της, θέλω να της δώσω χίλια μπράβο ακόμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου