Καρπενήσι, hit the road

Η ζωή, με τους κανόνες της, τις υποχρεώσεις της, και τις ελευθερίες της, είναι σαν ένα σονέτο. Σας δίνεται η μορφή, αλλά θα πρέπει να γράψετε το σονέτο μόνοι σας.
Madeleine L'Engle, A Wrinkle in Time

Το αποφασίσαμε σχεδόν μια εβδομάδα πριν, λίγο βιαστικά, χωρίς να υπολογίσουμε σχεδόν τίποτα και we hit the road για ένα Σαββατοκύριακο στο Καρπενήσι. Φύγαμε από την Παρασκευή το πρωί, χαρίζοντας μια πονηρή ανάμνηση στα κορίτσια: μια μέρα χωρίς σχολείο, μια μέρα για εξερεύνηση με τους γονείς.
Ανέλαβα την οδήγηση για 5 ώρες περίπου, με καμία στάση τελικά γιατί δεν χρειάστηκε. Φυσικά, πλησιάζοντας, χαθήκαμε, ανεβήκαμε και κατεβήκαμε ένα βουνό και συναντήσαμε τον ευθύ δρόμο που θα έπρεπε να είχαμε ακολουθήσει.

Ευτυχώς το ξενοδοχείο μας ήταν δύσκολο να το χάσει κανείς, αφού βρίσκεται στον κεντρικό δρόμο πριν φτάσεις στον Καρπενήσι (αν έρχεσαι από Λαμία).

Είχαμε επιλέξει να μείνουμε στο Oniropetra και πραγματικά δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο καταπληκτικό είναι από ΟΛΕΣ τις απόψεις.

Προφανώς και το είχαμε μεγάλη ανάγκη αυτό το Σαββατοκύριακο. Να βρεθούμε όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά μόνος του, να μιλήσουμε, να γελάσουμε, να "πάμε σαν οικογένεια" που έλεγε παλιά η Δανάη. Να χορτάσουν τον μπαμπά τους τα κορίτσια, να διαβάσω το βιβλίο μου, να περπατήσουμε στο φθινοπωρινό τοπίο. Το ξενοδοχείο, κατά κάποιο τρόπο, συνωμότησε σε αυτές μας τις επιθυμίες.

Πολλές στιγμές ησυχίας και ηρεμίας και παιχνιδιού και πολύ φαγητού. Πραγματικά, το πρωινό είναι κορυφαίο μέσα στην απλότητά του. Σαν να έχεις πάει στο σπίτι μιας φίλης σου για καφέ και έχει όλα εκείνα τα ωραία κεικ που τα κόβεις εσύ με το κομμάτι και δεν είναι τυποποιημένα, κομμένα σε φέτες για να εξυπηρετηθείς πιο εύκολα. Απίστευτη ποικιλία αλλά με μια σπιτική αίσθηση, τα μπολ, τα πιάτα, οι πιατέλες, το ψωμί και η απίστευτη κατασκευή-βιβλιοθήκη για background. Φαντάζομαι ότι όσοι έχουν επισκεφτεί την Oniropetra έχουν ανεβάσει φωτογραφία στο Instagram με αυτή τη βιβλιοθήκη.

Ο παιδότοπος του ξενοδοχείου είναι ένας από τους καλύτερους που έχουμε επισκεφτεί. Πρόκειται για πλήρως εξοπλισμένο χώρο με παιχνίδια από Plan Toys και με παιδαγωγό, η οποία βρισκόταν στον χώρο τα απογεύματα. Υπήρχε επίσης και κάτι σαν "μουσείο Barbie", ηλεκτρονικά παιχνίδια, χώρος για ζωγραφική, παζλ κλπ.

Το προσωπικό; Άψογο, διακριτικό και πάντα εκεί για να σε εξυπηρετήσει. Ούτε για μια στιγμή δεν ένιωσα ότι δεν μας είχαν το νου τους, αλλά συγχρόνως περίμεναν το δικό μας νεύμα. Ευγενικές οι κοπέλες στο σέρβις και πολύ γλυκιά και με χιούμορ η κοπέλα στη ρεσεψιόν. Άνθρωποι, με χαμόγελο, που σε φιλοξενούν. Πραγματικά αυτό δεν έχει σημασία σε ένα ξενοδοχείο.

Το δωμάτιο τεράστιο! Με ένα διπλό και δυο μονά κρεβάτια, μας κράτησε για αρκετές ώρες εκεί γιατί και ο καιρός δεν βοήθησε ιδιαίτερα τις βόλτες.

Διάβασα βιβλίο μόνη μου στο σαλόνι του ξενοδοχείου, ενώ τα κορίτσια έπαιζαν και ο Δημήτρης ήταν στο γυμναστήριο. Το βράδυ του Σαββάτου φάγαμε εκεί, επιλέγοντας burger και club sandwich. Η ίδια αίσθηση ότι κάποιος που σε φροντίζει, τα έφτιαξε για εσένα. Μαγικό.

Υπήρχαν, επίσης, τρία σκυλάκια, πολύ ΦΙΛΙΚΑ, μέχρι παρεξηγήσεως, που μας κυνηγούσαν παντού, με το που ξεμυτίζαμε από το δωμάτιο. Την Κυριακή το πρωί, ο ένας μας περίμενε έξω από την πόρτα.

Το ίδιο το Καρπενήσι ήταν ακριβώς όπως το περίμενα. Νομίζω ότι ο πεζόδρομος που έγινε σχετικά πρόσφατα το έχει βοηθήσει να αποκτήσει λίγο χαρακτήρα. Γενικά, είχε ερημιά. Επισκεφτήκαμε την εκκλησία στην πλατεία και μια μικροσκοπική παιδική χαρά.

Στο Μεγάλο Χωριό, που είναι πολύ κοντά, πήγαμε στο Λαογραφικό Μουσείο. Ήταν πραγματικά ενδιαφέρον και για τα κορίτσια.


Η επιστροφή στη βάση μας ήταν εύκολη γιατί τώρα ξέραμε που πηγαίναμε. Μας έμειναν οι φωτογραφίες και οι αναμνήσεις και η σκέψη πως μια μικρή απόδραση είναι μια απόφαση αλλά μπορεί να σου χαρίσει τόσα πολλά.