Αέρας αισιοδοξίας από το σπασμένο παράθυρο;

Κατεβαίνουμε την Μεσογείων με το αυτοκίνητο. Λίγο πριν τη στάση του Μετρό στο Νομισματοκοπείο, υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο σε πολύ κακή κατάσταση.

Το βλέπει η Μιράντα και λέει: «πω πω κοιτάξτε ένα χάλια σπίτι»

Η Δανάη: «ε, εντάξει με λίγο βαψιματάκι και καινούρια παράθυρα,

 μια χαρά θα είναι».

Είναι αυτό που λέμε,, ο αισιόδοξος βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο.

Βλέποντας το σόου την ορκωμοσία του Τραμπ την Παρασκευή, έχασα για λίγο την δική μου αισιοδοξία αλλά θέλω να ελπίζω πως τα πράγματα δεν θα γίνουν χειρότερα.

Το να είσαι αισιόδοξος είναι μόνο το πρώτο βήμα, βέβαια. Έτσι, αποκτάς την ηρεμία να αντιμετωπίσεις οποιοδήποτε πρόβλημα σου προκύψει: από ένα χαμηλό βαθμό στο σχολείο μέχρι έναν Πρόεδρο της Αμερικής που απεχθάνεσαι. Μπορείς να συζητήσεις τις λεπτομέρειες, να μιλήσεις για τα συναισθήματά σου και να επικοινωνήσεις. Να μην κλειστείς στον εαυτό σου, να ψάξεις για λύσεις: «ένα βαψιματάκι και καινούρια παράθυρα».

Θέλω να δώσω το καλό παράδειγμα για να έχω αισιόδοξα παιδιά δίπλα μου, με θετική αύρα, να κάνουν μεγάλα όνειρα για το μέλλον, με αυτοπεποίθηση και μια σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά.

Νομίζω το πρώτο βήμα είναι η παρατηρητικότητα και αυτό το mindfulness που διαβάζω παντού (μα παντού!). Υπάρχουν και καλές λεπτομέρειες σε μια γενική κακή κατάσταση και αν ζούμε την κάθε στιγμή, θα κάνουμε την αισιοδοξία δεύτερη φύση μας. Τοξότης speaking. 

P.S. Τη φωτογραφία την έβγαλα λίγες ημέρες μετά, επειδή ήξερα ότι θα έγραφα αυτό το κείμενο. Οδηγούσα και ζήτησα από τον Δημήτρη να μου τη βγάλει, αλλά τελικά την έβγαλα μόνη μου και νιώθω ότι πρόδωσα τον εαυτό μου που σχολιάζω όλους όσους οδηγούν και ανεβάζουν stories στο Instagram. Pitty to us all!

Life is short, buy the shoes

Δεν έχω καταλάβει πως πέρασε ένας χρόνος από τότε που έκανα το τελευταίο μου τσιγάρο. Τόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για τον καπνό του και την φούρια του καπνιστή και εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ καν πως ήταν να ψάχνεις τον αναπτήρα. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, αν θέλετε εμψύχωση να το κάνετε ας πούμε. Ξέρω ότι απλά το σταμάτησα, μάλλον επειδή ήθελα να ζήσω λίγο παραπάνω, γιατί μου άρεσε όλο αυτό που ζω και δεν ήθελα να το χάσω.

Έχω διαγράψει ελάχιστα πράγματα από τη ζωή μου, το κάπνισμα είναι ένα από αυτά. Δυο ανθρώπους. Κάποιες σκέψεις. 

Στην πορεία, όμως, μου άρεσε να προσθέτω πολλά. Και τώρα που μεγάλωσα, νιώθω μια μεγάλη ανάγκη να διαβάσω όλα τα βιβλία του κόσμου, να ταξιδέψω σαν τρελή παντού, να μείνω για πάντα, αν τα καταφέρω, μια WHAM (work at home mum), να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου χωρίς να με νοιάζει τι λένε οι άλλοι, να ανεβάζω φωτογραφίες στο instagram, να το παίζω γραφίστας στο etsy. 

(παρεμπιπτόντως, άρχισα να φτιάχνω εκτυπώσιμα στο etsy, ως ψηφιακά αρχεία. Μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στο μαγαζάκι μου στο etsy που έχει περάσει τα χίλια κύματα και έχει κάνει τέσσερα sales: ένα Αμερική, ένα Γερμανία, ένα Αυστραλία και ένα στον Δημήτρη (!) όταν δοκιμάζαμε αν δουλεύει το paypal. Τώρα θα ήθελα λίγο να δοκιμάσω με αυτά τα digital prints κι αν τρελαθείτε από τη χαρά σας μόλις τα δείτε, να μου το πείτε, μην ντραπείτε!)

Θέλω να ανοίξει ο καιρός να ξεκινήσω πάλι το περπάτημα γιατί τώρα δεν μου κάνει κέφι, αφού αφήσω τα παιδιά στο σχολείο. Τώρα μου κάνει μόνο για καφέ, τζάκι και αυτό που μου αρέσει πραγματικά: να γράφω (και να μπορώ να συνεισφέρω στον οικογενειακό προϋπολογισμό). 

Έφτιαξα και μια ωραία λίστα στο Spotify, δεν είναι κουλτουριάρικη αλλά εμένα μου αρέσει. Αν χρησιμοποιείτε το Spotify, μπορείτε να την ακούσετε με αυτό το link 

Ένα από τα πρώτα που έφτιαξα και λέω να το τηρήσω το γενικότερο mood φέτος!

2017, να σου γνωρίσω το 2016

Είχα σκοπό να γράψω ποστ πριν ξεκινήσει η νέα χρονιά αλλά δεν το έκανα.

Είχα σκοπό να γράψω κάτι και μόλις ξεκίνησε η νέα χρονιά αλλά ούτε αυτό το κατάφερα.

Δεν είναι ότι δεν πρόλαβα, είναι ότι είχα βουλιάξει σε αυτό το μελιστάλαχτο των γιορτών που τίποτα ιδιαίτερα δεν έγινε, ούτε κάποιο ταξίδι κάναμε, ούτε τρέξαμε σε χριστουγεννιάτικα τοπία, ούτε καν όλα τα χριστουγεννιάτικα στολίδια δεν βγάλαμε από την αποθήκη.

Δεν χρειάστηκε να κάνουμε τίποτα, ούτε μισό σχέδιο. Διάβασα βιβλία, δούλεψα (γράφω κείμενα ακόμη και τώρα Κυριακή απόγευμα), ήρθε ο Αι Βασίλης για έναν στους τέσσερις, οι πιθανότητες να μην έρθει καν του χρόνου είναι ανησυχητικές. Κλείσαμε εισιτήρια για τέσσερις για το Mamma Mia λίγες ημέρες πριν πάμε. Αφήσαμε τα παιδιά στη μαμά μου ένα βράδυ και πήγαμε σινεμά. Είδαμε όλες τις χριστουγεννιάτικες ταινίες στην τηλεόραση. Είδαμε φίλους, μας έλειψαν φίλοι που ήταν μακριά. ΔΕΝ ΑΡΡΩΣΤΗΣΑΜΕ. Πήγαμε στην εκκλησία το πρωί των Χριστουγέννων και μετά για έναν καφέ όλοι μαζί. Κοιμόμασταν οικογενειακώς πολύ αργά και ξυπνούσαμε εξίσου αργά. Είδαμε τα ξαδέρφια μας, τα αδέρφια μας μας και φάγαμε 4-5 όλοι μαζί, σε διαφορετικές συνθέσεις, σε διαφορετικά σπίτια, με αυτή τη βαβούρα που στα 7 δεν την προσέχεις, στα 16 σε ενοχλεί, στα 25 την αποφεύγεις και στα 35 την θέλεις πίσω γιατί ξέρεις πως τικ τακ κάνει το ρολόι. Κάθε χρόνος που έρχεται δίνει και παίρνει.


Χαράζει, λοιπόν, αύριο νέο ξεκίνημα και αν και δεν έχω ιδέα πως θα καταφέρουμε να ξυπνήσουμε στις 7 και τέταρτο (7 ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΟ, χριστέ μου), μου αρέσει που το απόγευμα θα ξεστολίσω το δέντρο και τα λιγοστά χριστουγεννιάτικα που έχουμε στο σαλόνι, θα τραβήξω γραμμή και θα προχωρήσω για να ολοκληρώσω κάποια μισοτελειωμένα σχέδια του 16. Δεν προλάβαμε καινούριε χρόνε, δεν πειράζει. 2017 να σου γνωρίσω τα τελευταία bullets του 2016.