Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που είχα δει την ταινία με την Gwyneth Paltrow για τη Sylvia Plath. Δεν είχαν ξανακούσει τότε για την Αμερικανίδα ποιήτρια αλλά με συγκλόνισε ο τρόπος που έχασε σιγά σιγά το ενδιαφέρον για τη ζωή, έπαθε κατάθλιψη, ακόμη και για το γράψιμο και αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή της.
Θυμάμαι πολύ καλά τις σκηνές που υποτίθεται ότι απομονώνεται σε ένα σπίτι για να γράψει και αυτή περνάει όλη την ημέρα στην κουζίνα φτιάχνοντας κέικ και χαζεύοντας από το παράθυρο.
Θυμάμαι επίσης τον τρόπο που επέλεξε να αυτοκτονήσει, εισπνέοντας αέριο από τον φούρνο της κουζίνας της, αφού είχε βάλει τα παιδιά της σε ένα άλλο δωμάτιο και τους είχε δώσει φαγητό και νερό.
Η κουζίνα και η μαγειρική ήταν ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς της, σε ένα κομμάτι της ταινίας, προς το τέλος.
Οπότε, όταν ζήτησα πριν από λίγες εβδομάδες στην βιβλιοθήκη κάποιο βιβλίο με ποιήματά της, μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι πρώτον δεν την γνώριζαν καν (έχει βραβευθεί με Πούλιτζερ και είναι μια από τις σπουδαιότερες ποιήτριες στην αγγλική γλώσσα) και δεύτερον το μοναδικό βιβλίο που υπήρχε στα ράφια ήταν ένα παιδικό της.
Η έκπληξή μου ήταν μεγαλύτερη γιατί το βιβλίο αυτό λεγόταν "Η κουζίνα της κυρίας Τσέρι". Και η ιστορία αφορούσε μια κυρία, την κυρία Τσέρι που περνά πολλές ώρες στην κουζίνα μαγειρεύοντας και μιλώντας επαινετικά για τις συσκευές της "Χάρη στην υπέροχη, αστραφτερή φρυγανιέρα μας ... κάθε μέρα, εδώ και τόσα χρόνια, μας φτιάχνει ξεροψημένες φρυγανιές χωρίς να έχει χαλάσει ούτε μια φορά." ή "ξέρεις, αυτή τη καφετιέρα φτιάχνει τόσο ασυνήθιστα καλό καφέ, που καμιά φορά σκέφτομαι ότι πρέπει να είναι μαγική". Τέτοιου είδους δηλώσεις κάνουν τις συσκευές περήφανες που κάνουν σωστά τη δουλειά τους αλλά συγχρόνως αρχίζουν να ζηλεύουν τη δουλειά των άλλων συσκευών.
Οπότε, με την πρώτη ευκαιρία, όταν το ζευγάρι λείπει από το σπίτι για λίγο, αποφασίζουν να αλλάξουν πόστο. Τα πουκάμισα στο φούρνο, άψητες πίτες με δαμάσκηνο στο ψυγείο, η καφετιέρα καταπίνει παγωτό, το σίδερο προσπαθεί να φτιάξει βάφλες. Ο χαμός που γίνεται στην κουζίνα είναι τρομακτικός.
Το βιβλίο είναι διασκεδαστικό μέχρι την τελευταία λέξη. Όμως, οι συμπτώσεις με την κουζίνα και την πραγματική ζωή της Sylvia Plath με έκαναν να νιώσω λίγο περίεργα. Και μου άρεσε που υπήρχε και ένας φωτεινός τόνος, κάτι το τόσο όμορφο και παράδοξο στο μυαλό της, που την παρακίνησε να γράψει ένα τέτοιο παιδικό βιβλίο.
Δυστυχώς, η ελληνική έκδοση έχει εξαντληθεί από τον εκδοτικό οίκο αλλά ίσως υπάρχει σε κάποια βιβλιοθήκη όπως η δικιά μας. Δεν βρήκα ούτε την original στο bookdepository ούτε στο amazon, κάτι που με κάνει να νιώθω ακόμη πιο περίεργα που καταφέραμε να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο. Εμείς, πάντως, θα το επιστρέψουμε σήμερα ;-)
Θυμάμαι πολύ καλά τις σκηνές που υποτίθεται ότι απομονώνεται σε ένα σπίτι για να γράψει και αυτή περνάει όλη την ημέρα στην κουζίνα φτιάχνοντας κέικ και χαζεύοντας από το παράθυρο.
Θυμάμαι επίσης τον τρόπο που επέλεξε να αυτοκτονήσει, εισπνέοντας αέριο από τον φούρνο της κουζίνας της, αφού είχε βάλει τα παιδιά της σε ένα άλλο δωμάτιο και τους είχε δώσει φαγητό και νερό.
Η κουζίνα και η μαγειρική ήταν ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς της, σε ένα κομμάτι της ταινίας, προς το τέλος.
Οπότε, όταν ζήτησα πριν από λίγες εβδομάδες στην βιβλιοθήκη κάποιο βιβλίο με ποιήματά της, μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι πρώτον δεν την γνώριζαν καν (έχει βραβευθεί με Πούλιτζερ και είναι μια από τις σπουδαιότερες ποιήτριες στην αγγλική γλώσσα) και δεύτερον το μοναδικό βιβλίο που υπήρχε στα ράφια ήταν ένα παιδικό της.
Η έκπληξή μου ήταν μεγαλύτερη γιατί το βιβλίο αυτό λεγόταν "Η κουζίνα της κυρίας Τσέρι". Και η ιστορία αφορούσε μια κυρία, την κυρία Τσέρι που περνά πολλές ώρες στην κουζίνα μαγειρεύοντας και μιλώντας επαινετικά για τις συσκευές της "Χάρη στην υπέροχη, αστραφτερή φρυγανιέρα μας ... κάθε μέρα, εδώ και τόσα χρόνια, μας φτιάχνει ξεροψημένες φρυγανιές χωρίς να έχει χαλάσει ούτε μια φορά." ή "ξέρεις, αυτή τη καφετιέρα φτιάχνει τόσο ασυνήθιστα καλό καφέ, που καμιά φορά σκέφτομαι ότι πρέπει να είναι μαγική". Τέτοιου είδους δηλώσεις κάνουν τις συσκευές περήφανες που κάνουν σωστά τη δουλειά τους αλλά συγχρόνως αρχίζουν να ζηλεύουν τη δουλειά των άλλων συσκευών.
Οπότε, με την πρώτη ευκαιρία, όταν το ζευγάρι λείπει από το σπίτι για λίγο, αποφασίζουν να αλλάξουν πόστο. Τα πουκάμισα στο φούρνο, άψητες πίτες με δαμάσκηνο στο ψυγείο, η καφετιέρα καταπίνει παγωτό, το σίδερο προσπαθεί να φτιάξει βάφλες. Ο χαμός που γίνεται στην κουζίνα είναι τρομακτικός.
Το βιβλίο είναι διασκεδαστικό μέχρι την τελευταία λέξη. Όμως, οι συμπτώσεις με την κουζίνα και την πραγματική ζωή της Sylvia Plath με έκαναν να νιώσω λίγο περίεργα. Και μου άρεσε που υπήρχε και ένας φωτεινός τόνος, κάτι το τόσο όμορφο και παράδοξο στο μυαλό της, που την παρακίνησε να γράψει ένα τέτοιο παιδικό βιβλίο.
Δυστυχώς, η ελληνική έκδοση έχει εξαντληθεί από τον εκδοτικό οίκο αλλά ίσως υπάρχει σε κάποια βιβλιοθήκη όπως η δικιά μας. Δεν βρήκα ούτε την original στο bookdepository ούτε στο amazon, κάτι που με κάνει να νιώθω ακόμη πιο περίεργα που καταφέραμε να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο. Εμείς, πάντως, θα το επιστρέψουμε σήμερα ;-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου