Η σχολική γιορτή

Την Παρασκευή συνόδευσα το δευτεράκι μου μέχρι το σχολείο της, για την γιορτή της 25^ης Μαρτίου. Και ενώ είχα σκοπό να την αφήσω και να φύγω και να πάω να την πάρω μετά από μια ώρα, σκέφτηκα να κάτσω για λίγο και μετά απλώς μαγνητίστηκα τόσο πολύ που έμεινα μέχρι το τέλος.

Δεν ξέρω αν ένιωσα δέος για την ίδια τη σημασία της γιορτής και αν αναλογίστηκα το πόσο στο ντούκου την έχω περάσει εγώ στα τόσα χρόνια της ζωής μου. Δεν ξέρω τι με συγκίνησε περισσότερο. Ξέρω, όμως, ότι έφυγα λίγο διαφορετική από εκεί. Σαν να τη χρειαζόμουν αυτή τη στιγμή. Έβλεπα τα εκτάκια να τραγουδούν τα τραγούδια, άλλοι με πάθος, άλλοι βαριεστημένα, άλλοι ξεχνώντας μερικά λόγια, άλλοι κρυφοκοιτάζοντας στις σημειώσεις. Έβλεπα τους γονείς που με το ένα μάτι στο κινητό ή στο tablet που απαθανάτιζε τη γιορτή και με το άλλο στο πραγματικό γεγονός που συνέβαινε μπροστά τους, να χαίρονται και να κλείνουν το μάτι.

Δεν ξέρω ακριβώς τι μου είχε συμβεί αλλά πετούσα από τη μια σκέψη στην άλλη, έτσι ενώ ακουμπούσα με την πλάτη στο τοίχο και παρακολουθούσα όλη την αίθουσα από προνομιακή θέση, χωρίς κανείς να μπορεί να με δει. Κοιτούσα τη δασκάλα της μουσικής που με αγάπη καθοδηγούσε τα παιδιά και που, ποιος ξέρει, όταν έκανε τις σπουδές της, πόσο αγαπούσε τη μουσική, αυτό ονειρευόταν ή ήθελε κονσέρτα και άλλα τέτοια.

Είδα το κορίτσι που φοβόταν μήπως ξεχάσει τα λόγια της κατά την απαγγελία γιατί θα την μαλώσουν στο σπίτι μετά, είδα το αγόρι που βιαζόταν γιατί ήταν αγγαρεία όλη αυτή η διαδικασία, είδα τα κορίτσια που ανυπομονούσαν να πάνε βόλτα στην πλατεία μετά. Είδα τον ωραίο της τάξης, είδα την καλή μαθήτρια, είδα και εμένα κάπου εκεί, να νιώθω διαφορετικά με καλσόν και λεπτό, λευκό πουκάμισο. Είδα στα μάτια τους την έξαψη πριν την παρέλαση, την αγωνία πριν την πρώτη γυμνασίου, φαντάστηκα τις κόρες μου σε λίγα χρόνια να απαγγέλουν «Τη υπερμάχω».

Ερχόντουσαν και έφευγαν τα δάκρυα, τα έδιωχνα γιατί δεν ήθελα να γυρίσει όλη η αίθουσα και να δει μια μαμά μιας μαθήτριας της δευτέρας δημοτικού να κλαίει από συγκίνηση, ενώ το παιδί της δεν συμμετείχε καν στη γιορτή. Σκέφτηκα πόσο καλό μου έκανε στην ψυχή μου που έμεινα τελικά. Πόσο θετικά με επηρέασε αυτή η συγκίνηση, όλη αυτή η έκθεση μπροστά σε άγουρα παιδιά, που, συνήθως, τα βλέπω να πηγαινοέρχονται με γεμάτες τσάντες κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι, με όρεξη για το μέλλον τους, με καθόλου όρεξη για πολύ διάβασμα. Έπαιρναν μέρος στη γιορτή, όπως έκανα κι εγώ παλιά, χωρίς να έχω ιδέα ότι κάπου εκεί πίσω, στο βάθος, υπάρχουν μαμάδες που κλαίνε, πως ενώ τραγουδούσα τον εθνικό ύμνο, ήμουν συγχρόνως και κάτω, κρυμμένη πίσω από τους πολλούς γονείς, με κρυφά δάκρυα, μια μαμά από το μέλλον.

Να πηγαίνετε στις γιορτές του σχολείου, αν μπορείτε, να μην τις χάνετε. Φέρνουν συγκίνηση, φέρνουν κάθαρση, φέρνουν αισιοδοξία, φέρνουν το μέλλον στο παρόν, πλησιάζουν στο παρελθόν, σχεδόν το αγγίζουν, σε κάνουν να καταλάβεις πιο πολλά τώρα και να σιγοτραγουδήσεις όλους τους στίχους των τραγουδιών σωστά, χωρίς παρανοήσεις. Σε κάνουν γραφική μάνα που κλαις, αλλά τα δάκρυα είναι λυτρωτικά όταν είναι από χαρά.