The end as we know it

Όταν πριν 16 χρόνια, έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι, όλοι καταλάβαμε ότι ο κόσμος δεν θα ήταν ποτέ πια ο ίδιος. Τα ταξίδια δεν θα είχαν την ανεμελιά τους, μια απλή βόλτα στο κέντρο της πόλης θα σε έβαζε σε επιφυλακή και κάθε φορά που θα ξαναέμπαινες σε εμπορικό κέντρο θα έδινες μεγάλη σημασία στις εξόδους κινδύνου. Σήμερα, μαφιόζικα εγκλήματα γίνονται έξω από το σχολείο, εδώ στη γειτονιά μας, πληγώνοντας και την πιο αγνή καθημερινή συνήθεια γονιών και παιδιών. Πώς θα συνεχίσουμε να ζούμε έτσι; 

Από τι να σε πρωτοπροστατεύσω παιδί μου; Από τον συμμαθητή που περιθωριοποιεί η τάξη σου και μια μέρα, ίσως, θελήσει να σας εκδικηθεί; Από τον τρελό που θα εισβάλλει στην παιδική χαρά έτοιμο για όλα; Από το ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο πεζοδρόμιο του δημοτικού; Τι να κάνω; Που να πρωτοβάλω αλεξίσφαιρο παιδί μου; Πώς να μην σε πληγώσει κανείς στη ζωή σου; Πως θα μείνεις έτσι προσγειωμένη και χαρούμενη για πάντα; Θα μου μιλάς για όλα, θα μου τα λες;

Βλέπω αργά και απολαυστικά το σκληρό και αδυσώπητο σήριαλ 13Reasons Why. Αν χρειαζόταν να πω μόνο δυο λέξεις θα ήταν: αυτοκτονία και bullying. Αλλά είναι τόσα περισσότερα. Είναι αυτά που έρχονται, τα τόσο όμορφα χρόνια της εφηβείας που τα λουλουδάκια ανθίζουν, αλλά οι ευωδιές τους μπερδεύουν, τα iPhone τους καταδυναστεύουν, οι φίλοι τους προδίδουν, οι φίλοι μετανιώνουν, οι γονείς κλείνουν τα αυτιά, οι γονείς νομίζουν ότι ακούν αλλά δεν βλέπουν. Αχ, αν το δείτε, θα με θυμηθείτε. Και θα ερωτευτείτε το υπέροχο soundtrack.

Σε μια διαβολική σύμπτωση, δανείστηκα και το Αυτόχειρες Παρθένοι από την βιβλιοθήκη και είμαι σε suicide mode. Είναι η κάθαρση που χρειάζεσαι που και που.

Υ.γ. δυστυχώς η έκδοση είναι καταργημένη από τον εκδοτικό οίκο.