Οι προσδοκίες των άλλων

Πριν 20 χρόνια περίμενα κι εγώ με αγωνία τα αποτελέσματα των πανελληνίων. Την πρώτη χρονιά, το όνομά μου εμφανίστηκε στη λίστα. Συνοδευόταν όμως με μια αδιάφορη προς εμένα σχολή, τότε απλώς δηλώναμε σχολές στη σειρά, με διάφορα κριτήρια και συχνά χωρίς καθόλου κριτήρια. Ήθελα να περάσω δημοσιογραφία αλλά ήταν αρκετά δύσκολο, οι βαθμοί μου ήταν μέτριοι προς το καλό και θα χρειαζόταν, προφανώς, πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια για να τα καταφέρω.

Θυμάμαι τη στιγμιαία απογοήτευση, το ταξίδι στην Πάτρα για να πάρω το πάσο μου στο ΤΕΙ και την αγωνία, όλη την επόμενη χρονιά για το πόσο καλύτερα θα μπορούσα να γράψω, πόσο πιο ξεκάθαρα να κολλήσω τον Μέτερνιχ στο μυαλό μου, πόσα διαφορετικά πράγματα θα μπορούσαν να με μπερδέψουν στην πολιτική οικονομία και γιατί ακόμη δεν είχα καταλάβει επαρκώς τα ολοκληρώματα. Θα έπρεπε να με είχε πονηρέψει τότε ότι είχα γράψει αρκετά καλά στην Έκθεση και είχα κρατήσει τον βαθμό. 

Ήταν φως φανάρι, θα γινόμουν γραφιάς, έστω και στο σπίτι μου από ό,τι αποδείχτηκε. Θα έγραφα για να ζήσω, θα έγραφα ακόμη και όταν δεν πληρωνόμουν, θα έγραφα στριμωγμένη σε γραφεία περιοδικών, με μωρά στην αγκαλιά, σε καφετέριες, με διευθυντές σκέτη εκμετάλλευση, αλλά θα μου άρεσε. Θα άνοιγα blog. Αλλά ήμουν απονήρευτη τότε.

Όταν ξαναπέρασα την διαδικασία των πανελληνίων, πρωινό ξύπνημα, 20λεπτη διαδρομή σε γειτονική πόλη, για τρεις διαφορετικές ημέρες εκείνου του Ιουνίου, είχα δηλώσει ελάχιστες σχολές, μετρημένες στα δάκτυλα. Ήταν απλό. Δεν πέρασα. Οι γονείς μου δεν αντέδρασαν. Δεν θυμάμαι απογοήτευση. Θυμάμαι ότι ήταν ξεκάθαρο ότι δεν θα ξαναπροσπαθούσα. Θυμάμαι ότι δεν το έβλεπα σαν αποτυχία. Προφανώς και υπήρχαν προσδοκίες που δεν ικανοποίησα. Αλλά ήξερα τόσο πολύ τι ήθελα να κάνω. 

Φυσικά, χρειάζονταν χρήματα για φοιτήσω σε ιδιωτική σχολή. Εξυπακούεται ότι ήμουν πολύ τυχερή που οι γονείς μου είχαν να μου τα προσφέρουν. Εννοείται ότι είχα την υποστήριξή τους σε κάθε απόφαση από εκεί και πέρα, αν και αρνήθηκα κάθε ανάμειξη στην εύρεση εργασίας. Βρήκα δουλειές, τις έχασα, τις άφησα, ξαναβρήκα. Δεν βρήκα πάντα το δρόμο μου. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη τον ψάχνω. Ξέρω όμως ότι είμαι τυχερή που δεν είδα την πίκρα στα μάτια τους.

Ίσως, μέσα τους, να πληγώθηκαν. Δεν μου το είπαν ποτέ. Να μόνο προχθές, εν τη ρύμη του λόγου, η μαμά μου είπε πως, ίσως, να είχα περάσει στο Πανεπιστήμιο, τότε, αν είχα δώσει και τρίτη φορά. Πήρα πτυχίο πανεπιστήμιου τελικά, στο Ανοιχτό, αλλά, ξέρεις, αυτή η μέρα που βγαίνουν οι βάσεις δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη επιτυχία, που αναβοσβήνει σαν φωτεινή επιγραφή. Ούτε καν της ημέρας της ορκωμοσίας.

Το να περάσεις στο πανεπιστήμιο είναι κάπως σαν παράσημο. Όχι τόσο για σένα. Για τους γονείς σου. Για σένα, απλώς, ξεκινά η ομορφότερη περίοδος της ζωής σου. Της πιο ανέμελης. Της πιο «γεμάτης». Γιατί στα 18 και στα 19, έχεις μια ζωή μπροστά σου και, αν μη τι άλλο, κατάφερες, από νωρίς, να ικανοποιήσεις τις προσδοκίες των άλλων. Τώρα μπορείς επιτέλους να κοιτάξεις ποιες είναι και οι δικές σου προσδοκίες.