Όλα τα βιβλία που μπορούμε να διαβάσουμε

"Books are unique portable magic."
Stephen King


Τα καλοκαιρινά βιβλία είναι διαφορετικά. Τα βαφτίζουμε καλοκαιρινά γιατί τους έλαχε να τα διαβάσουμε στις διακοπές μας, όσο προλάβουμε, αν προλάβουμε. Είναι, όμως, αλλιώτικα.  Έχουν αλμύρα και περισσότερες τσακισμένες σελίδες. Έχουν σπασμένη ράχη και σταγόνες ιδρώτα. Στριμώχνονται σε τσάντες με πετσέτες, ξεχνιούνται στο καπό του αυτοκινήτου και  ενώ, συνήθως, τα αγαπώ περισσότερο από αυτά που διαβάζω τον χειμώνα, τους συμπεριφέρομαι άσχημα. Αν τα έχω αγαπήσει πραγματικά, τα παίρνω παντού μαζί μου γιατί μπορεί να καταφέρω να διαβάσω δυο τρεις σελίδες, όπου κι αν βρεθώ. Στην ξαπλώστρα, στη βεράντα, στην ψάθα, στον καφέ. Δεν είχαν όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου σχέση με το διάβασμα. Φαντάζομαι ότι υπήρξαν διακοπές που δεν με μάγεψαν, που δεν μπήκαν στις αποσκευές μου, που δεν μου κράτησαν παρέα σε κάποια παραλία. Που πίστευα ότι είχα σημαντικότερα πράγματα να κάνω.

Κάποια βιβλία, όμως, θυμάμαι ζωντανά ότι τα έχω διαβάσει καλοκαίρι.

Στην εφηβεία, με την «Αστραδενή», ένα καλοκαίρι που συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος δεν είναι αυτός που φαίνεται και πληγώθηκα.

Θυμάμαι στα είκοσι, να ξυπνάω χαράματα να συνεχίσω το διάβασμα στον «Μάγο» του Τζον Φόουλς. Να νιώθω τη ζέστη που απέπνεαν οι σελίδες και να μην μπορώ να αντισταθώ.

Το 2009  το «Λυκόφως» στο ξενοδοχείο στην Ταϊλάνδη, που τυχαία είχα αγοράσει φεύγοντας από Ελλάδα και με μια λοξή ματιά στις ξαπλώστρες, το σοκ: όλοι να διαβάζουν το ίδιο στην έκδοση που μιλάει τη γλώσσα τους.

Το πρώτο καλοκαίρι ως μαμά, που κυριολεκτικά καταβρόχθιζα βιβλία, ξαγρυπνώντας, θηλάζοντας, με ένα μικρό φωτάκι, στο πατρικό μου, σε ένα δωμάτιο με πάτωμα που έτριζε, μη πιστεύοντας στο θαύμα που είχα στην αγκαλιά μου.

Πέρυσι, με την Jane Eyre, που μετέφραζα στα κορίτσια από τα αγγλικά και η Μιράντα είχε μάθει απ'έξω (και είχε κρυφοερωτευτεί τον κύριο Ρότσεστερ!)

Και φέτος με το «Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε» νομίζω πως θα συμβεί κάτι παρόμοιο. Θα μπει στο πάνθεον των καλοκαιρινών βιβλίων, που ξυπνάς για να διαβάσεις και τοποθετείς τον σελιδοδείκτη στη θέση του, γιατί τα μάτια σου δεν αντέχουν άλλο.