Ταξιδάκι

Πήγα Γιάννενα και ήρθα. Το Micra να παίρνει τις στροφές κι εσύ αν θέλεις κοίταζε με. Η συγκίνηση στην ορκωμοσία του αδερφού μου. Εκατοντάδες μανάδες και συγγενείς. Το χειροκρότημα. Καθηγητές, φοιτητές, πτυχία, μεταπτυχιακά. Καφεδάκια στη λίμνη. Ξενύχτια, τσίπουρα, κρασάκι ημίγλυκο και after. Εκεί στα Γιάννενα τις καθημερινές τηρούν το ωράριο και όλα τα μαγαζιά κλείνουν στις 3. Μια ζωντανή πόλη, χρώματα, νεανικές φωνούλες. Πολλές στάσεις στη διαδρομή γιατί πρώτη φορά οδηγούσα τόσα πολλά χιλιόμετρα. Μουσικούλα, προσπεράσεις, φορτηγά. Ιδρώτας, αγωνία. Στάση στην Αμφιλοχία για φαγητό, στάση στο δρόμο για φράουλες. Η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου εντυπωσιακή, ευρωπαϊκή. Τα ψιλά μου έπεσαν στα διόδια κι ο κύριος με αγριοκοίταζε. Αστειάκια. Στην επιστροφή «Πάτε αργά;» Ο αδερφός μου ανησυχεί. Ταξίδεψα 9 ώρες χτες (μαζί με τις στάσεις) και τα έδωσα όλα. Σήμερα είμαι γκολ, κοιμόμουν μέχρι το μεσημέρι. Μια γλυκιά ανάμνηση, ένα ταξιδάκι προστίθεται στο ταξιδιωτικό βιβλίο της ζωής μου.

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα ‘κανε μία απ’τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες