Μάρτυρας ταλαιπωρίας

Πριν από λίγες μέρες μια καλή μου φίλη μου έδωσε ένα εκπτωτικό κουπόνι για την παράσταση της Κάτιας Δανδουλάκη «Μάρτυρας Κατηγορίας», ένα έργο που παίζεται για δεύτερη σεζόν, το οποίο δεν είχα δει πέρυσι. (Η αλήθεια είναι ότι δεν πήγα ούτε σε ένα θέατρο πέρυσι, πέρασε ο καιρός και όλο το ανέβαλλα.) Η κανονική τιμή της παράστασης ήταν 24 ευρώ και 20 λαϊκή.

Με 15 ευρώ το άτομο ήταν μια καλή ευκαιρία να δούμε μια επιτυχημένη παράσταση, άσε που θα έβγαινε κι μανούλα έξω να το ευχαριστηθεί. Λοιπόν, παίρνω και κάνω κράτηση και μου λένε έναν αριθμό να έρθω να τον ζητήσω στο ταμείο μαζί με το κουπόνι, όμως να είμαι εκεί στις 7. Στις 7 και μισή ξεκινούσαν τα κουδουνάκια. Δίνουμε ραντεβού με τη μαμά 7 παρά στο θέατρο και ησυχάζω…
Βάζω κάτι ντεμί σεζόν γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται και ξεκινάω από το σπιτάκι στις 6 και τέταρτο. Μένω στους Αμπελόκηπους και για όσους γνωρίζουν θα έπαιρνα από τη στάση στο Carrefour το 14 να κατέβω στην Πατησίων. Δυστυχώς το 14 είναι το μοναδικό μέσο μαζικής μεταφοράς που από το σημείο που είμαι πάει προς Πατησίων. Περιμένω… περιμένω… δεν έρχεται τίποτα. Δηλαδή άλλα λεωφορεία και τρόλεϊ περνούσαν, το δικό μου γιοκ. Μου ήρθε και μια ψιλή ψιχάλα, πήγε και παρά είκοσι πέντε και λέω θα πάρω ταξί. Κάνω τη γνωστή κίνηση και σε κλάσματα δευτερολέπτου κόβει ταχύτητα το ταξί και εν κινήσει στη μεσαία λωρίδα και όχι στη λεωφορειο-λωρίδα πηδάω μέσα και κλείνω και την πόρτα. Ο ταξιτζής αλλόφρων γιατί του κόρναραν οι από πίσω : «γρήγορα γρήγορα, δεν μπορώ να ξακρίσω (sic) γιατί με γράφουν οι κάμερες. Προχτές ένας συνάδελφος στον Ευαγγελισμό πήρε μια με το πόδι στο γύψο και ξάκρισε λίγο και του έκοψαν κλήση.» «Μα, συγνώμη», του λέω εγώ «ούτε για την επιβίβαση και αποβίβαση δεν επιτρέπεται; Πώς θα μπούμε δηλαδή;» Τόσος χαμός γίνεται τόσο καιρό κι εγώ νόμιζα τόσο καιρό ότι απαγορεύεται μόνο η κυκλοφορία στην λεωφορειο-λωρίδα όχι και το να πάρεις τον πελάτη. Εδώ που τα λέμε είναι λίγο παράλογο, πώς θα πεταχτεί η γριά ή ακόμη κι εγώ στη μέση του δρόμου και θα μπει στο ταξί που είναι εν κινήσει; Ε; Πώς; Άντε λέω, έπεσα σε νομοταγή ταξιτζή, θα σταματάει σε όλα τα πορτοκαλί και θα φτάσουμε αύριο. Προφητικό!



Anyway, προχωράμε λιγάκι και φτάνουμε στην Αλεξάνδρας στο ύψος του μετρό. Εκεί ο ταξιτζής-πρότυπο ξακρίζει ελάχιστα και τσουβαλιάζει έναν τυπάκο ο οποίος με λεπτή τσιριχτή φωνή και accent φώναζε «Πιδιον Ηρεως». «Πεδίον Άρεως, για πέστο σωστά.» Σε λίγο θα παίρναμε και Proficiency εκεί μέσα. Αφού ο αλλοδαπός το είπε πέντε έξι φορές δυνατά και του κολλήσαμε και αστεράκι στο τετράδιο για το excellent πετάγεται ο ταξιτζής και μου λέει: «Κοπελιά την ξέρεις τη διαδρομή σου γιατί επειδή μου κορνάρανε όταν σε πήρα ξέχασα να βάλω το ταξίμετρο» Τον κοιτάω απορημένη, βρε τον νομοταγή πάει να μου την φέρει. «Ε, δεν θα το βάλετε τώρα; Θα προσθέσουμε και λίγο ακόμα.» «Ε, ναι, ναι θα το βάλω!» Ναι, καλά!


Και μετά πέσαμε πάνω στον τοίχο….

Δεν κουνιόταν τίποτα, σημειωτόν, ούτε σε παρέλαση να ήμασταν. Τουκου τούκου τούκου τούκου, φτάσαμε μέχρι τα μέσα της Αλεξάνδρας ενώ μας προσπερνούσαν και κάτι ζητάδες. Κάτι έχει γίνει, δεν μπορεί. Εντωμεταξύ αν ο μπροστινός δεν ήθελε να πάει «Πιδιον» θα έλεγα στον ταξιτζή να κόψουμε λίγο δεξιά μπας και βγούμε Πατησίων πιο εύκολα. Και ξαφνικά ο φιλαράκος λέει το μαγικό «αφήστε με εδώ, δεν πάει άλλο», το χρυσούλι μου. Στρίβουμε, μετά την καθοδήγησή μου, στο επόμενο δεξιά και φυσικά συναντάμε κι άλλη κίνηση γιατί όλοι οι εξυπνάκηδες κάνανε το ίδιο.



Η ώρα πλησίαζε επικίνδυνα 7 και παίρνω τη mother στο κινητό να της πω να πάει να παραλάβει τα εισιτήρια γιατί θα αργούσα. Χτυπάει, χτυπάει, γιοκ. Ξαναπαίρνω. Το σηκώνει ο αδερφός μου. «Τι; Δεν το πήρε μαζί της;» Δεν είχε πάρει το κινητό μαζί της και τώρα άστα βράστα. (όπως μου εξήγησε μετά δεν θα ήξερε πώς να το κλείσει μέσα στην αίθουσα και προτίμησε να το αφήσει σπίτι, δηλαδή εμείς μπρίκια κολλάμε;) Δεύτερη κλήση, στο θέατρο. «Γεια σας, έχω κάνει κράτηση και δεν θα προλάβω να είμαι στην ώρα μου, υπάρχει κανένα πρόβλ..» δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου και «Εντάξει, εντάξει μην ανησυχείτε!» Ωραία, να πει και στην Δανδουλάκη να περιμένει κανά πεντάλεπτο γιατί μάλλον ούτε στην ώρα που αρχίζει η παράσταση θα είμαι.
Με τα χίλια ζόρια φτάνουμε Ευελπίδων και για λίγο κυλάμε σε φοβερές ταχύτητες. 30 χλμ/ώρα. Βλέπουμε και το πανό, ο Χαλβατζής είχε ομιλία στο «Πιδίον» και γι’ αυτό γινόταν της π… Λες το αλλοδαπό να ήταν κρυφοκνίτης;




Μετά από λίγο small talk με τον ταξιτζή για την πολιτική κατάσταση και γιατί να τους ψηφίσουμε κι όλοι τα ίδια κάνουν, είδαμε να ξεπροβάλλει η Πατησίων, τι χαρά! Με παίρνει κι η μαμά από το περίπτερο και λέει «Που είσαι;», «Έρχομαι αλλά θα αργήσω, πήγαινε στο ταμείο και πάρε τα εισιτήρια και μην ξαναξεχάσεις το κινητό σου!» «Αφήστε με όπου μπορείτε» του λέω, μη με αφήσει πάλι στη μέση του δρόμου και με πατήσουν τελευταία στιγμή, τώρα που κατάφερα να φτάσω. Το ταξίμετρο έγραφε 7,5 ευρώ και περίμενα να μου πει παραπάνω αλλά τελικά δεν είπε τίποτα. Με άφησε στην ακρούλα και ουφ έφτασα αισίως στις 7 και εικοσιπέντε. Μια ώρα μετά δηλαδή…
Η παράσταση άργησε να αρχίσει αφού το ίδιο πρόβλημα με μένα είχαν και κάποιοι ηθοποιοί. Άλλά άξιζε τον κόπο…



[με ενθουσίασαν τα σκηνικά της παράστασης αλλά και η μουσική και τα κοστούμια (από Λουκία και Τσέλιο παρακαλώ…) και φυσικά οι ερμηνείες, κι ο Κατρανίδης που δεν μου αρέσει και πολύ ήταν πολύ καλός, φυσικά η Δανδουλάκη πανέμορφη και πάρα πολύ αδύνατη, έμοιαζε με κοριτσάκι από κοντά. Το κλου της παράστασης είναι ότι στο δεύτερο μέρος που γίνεται το δικαστήριο παίρνουν κάποιους από το κοινό και τους κάνουν ενόρκους, μάλλον τους το πρότειναν στο διάλειμμα. Πολύ καλό γιατί στο τέλος αυτοί λένε την ετυμηγορία που έχουν σε ένα φάκελο. Ανατροπές βέβαια και πολύ καλό το τέλος. Ε, Αγκάθα Κρίστι είναι αυτή. Αναλυτικά η παράσταση:
ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ της Αγκάθα Κρίστι
Σκηνοθεσία.-σκηνογραφία.: Αντ. Καλογρίδης. Παίζουν: Κ. Δανδουλάκη, Κ. Σπυρόπουλος, Δ. Κατρανίδης, Αρ. Μουτούση, Σ. Αθανασιάδου. Μετάφραση.: Μ. Πλωρίτης. Κοστούμια.: Λουκία, Μ. Τσέλιος.]

Βέβαια εγώ την πλήρωσα κανονικά την παράσταση με το ταξί του πηγαιμού αλλά και του γυρισμού, αφού όταν βγήκαμε (ευτυχώς δεν έβρεχε) μόλις είχε τελειώσει η ομιλία (είχε και πορεία παράλληλα) και αρχίζανε δειλά δειλά να βγαίνουν τα τρόλεϊ, για το 14 ούτε λόγος. Ξαναπήρα λοιπόν ταξί, άλλα 3 ευρώ, με τον ταξιτζή να με ρωτάει αν μου αρέσει το λαϊκό άσμα που ακούγαμε το οποίο έλεγε «Γέλα κυρία μου, γέλα μαζί μου, γέλα κυρία μου, γέλα καλή μου» το οποίο δεν γνώριζα (συγνώμη κύριε Καφάση, να ‘ναι καλά το google που ενημερώνει και τις νέες γενιές) και του το είπα με αποτέλεσμα να μη μου ξαναμιλήσει μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι.


Μια ωραία παράσταση. Έπρεπε όμως να λουστώ με τόση ταλαιπωρία στους δρόμους της Αθήνας; Τα 3 γκολάκια της Εθνικής με αποζημίωσαν. Και μπόνους έκπληξη, η αγάπη είχε φτιάξει την σπεσιαλιτέ, κοτόπουλο με σάλτσα μουστάρδας. Τι άλλο να ζητήσω Θεέ; Μήπως να σταματήσω να γκρινιάζω;