13/11/06

Happiness

Χτες το βράδυ κρυφάκουσα κάπου στη ΝΕΤ τον κύριο Φυντανίδη να λέει ότι «Η ευτυχία είναι η απόσταση μεταξύ του στόχου και του εφικτού» ή κάπως έτσι τέλοσπαντων. Μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν αρκετό για έμπνευση της στιγμής αλλά και για μότο ζωής. Για σήμερα είμαι πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου γιατί έκανα ορισμένα πράγματα, άλλα σημαντικά άλλα ασήμαντα, που δίνουν σημασία στη ζωή, είναι εφικτά. Μικροί στόχοι, κοντινοί για την ευτυχία.

Πήγα στον οδοντίατρο και έκανα καθαρισμό στα δοντάκια. Κράτησε λίγο ευτυχώς και δεν υπέφερα πολύ. Γενικά στον πόνο του οδοντίατρου αντέχω, ποιος ξέρει γιατί;

Έχω κάτι στα δόντια μου;

Για να επιβραβεύσω τον εαυτό μου για την παράτολμη αυτή απόφαση έκανα μια επίσκεψη στο Hondos Center της γειτονιάς. Ναι, πλέον μπορώ να το υπερηφανευτώ, έχουμε κι εμείς τον ναό της ομορφιάς. Στην είσοδο ένα κοριτσάκι με κέρασε ένα γλυκό! Μα, έρχομαι από τον οδοντίατρο, εγώ και το αστραφτερό χαμόγελο μου. Χάζεψα λιγάκι, δεν είχα σκοπό να πάρω κάτι και τελικά κατέληξα στο ταμείο με μια μάσκα μαλλιών, ένα make-up και μια κρέμα ημέρας. Μια κατακαημένη πωλήτρια έκλαιγε τη μοίρα της. «Άλλες 9 ώρες! Θα βάλω ξυπνητήρι!», αγνοώντας όλους εμάς, τους πελάτες, που την τιμούσαμε με την παρουσία μας. Το καταλαβαίνω ότι βαριούνται και κουράζονται τόσες ώρες όρθιες (για 3 κι 60) αλλά θα ήθελα άλλου είδους εξυπηρέτηση, κάτι πιο αγγλικό ίσως;

Κουρασμένη υπάλληλος του Hondos Center παίρνει μια ανάσα!

Ψώνισα 80 ευρώ πράγματα από το σουπερμάρκετ. Ήμουν σχεδόν μια ώρα και περιφερόμουν στους διαδρόμους, χαζεύοντας τα ράφια, αποφασίζοντας, ζυγίζοντας, μαθαίνοντας, επιλέγοντας. Νομίζω ότι αυτοί που βαριούνται τα ψώνια στο σουπερμάρκετ δεν ξέρουν τι χάνουν!

Πάμε βόλτα στο σουπερμάρκετ;

Γύρισα σπιτάκι και μαγείρεψα κάτι σπεσιαλιτέ που γλύφουμε και τα δάχτυλα μας. Χοιρινό στην κατσαρόλα με λεμόνι και κρέμα γάλακτος και μανιτάρια. Και ένα σουφλέ πατάτας. Τέλεια τέλεια.

Να θυμηθώ να κάνω νήμα, να δω Παρά πέντε, να πάρω τη μαμά τηλέφωνο, να κάνω restart, να διαβάσω λιγάκι από το Διάβολο που φορούσε Prada, να χαζέψω τα κεράκια στο ανανεωμένο σαλόνι μου. Μικρά βήματα για την ευτυχία.

Έφερνα γύρους μες στον ουρανό και φώναζα,

με κίνδυνο ν' αγγίξω μια ευτυχία.

Οδυσσέας Ελύτης




4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ποιο ακριβώς deadend mind; Αυτό του Φυντανίδη ή το άλλο του Ελύτη;
Κάποιοι χρειάζονται φροντιστήριο εδώ μέσα!!!!
Για μένα ευτυχία είναι η αναζήτηση της χαμένης ενότητας.
Το θέλω και το στερούμαι είναι ένα. Κλαίμε γι' αυτό που θα μας έδινε χαρά. Τα κρυφά θα φανερωθούν (είναι νόμος). Η καταστροφή είναι μια νέα ισορροπία. Το μέλλον είναι η ανάμνηση (της ψυχής). Ανάμνηση μιας (παλιάς) ευτυχίας. Μιας ιδεώδους κατάστασης. Ο Πλάτωνας σας λέει τίποτα, μικρά μου;;;

mirelen είπε...

deadend mind, χαίρομαι που συμφωνούμε σε πολλά. Όσο για την ευτυχία, λέω, εγώ κι ο Φυντανίδης ότι αν βάζουμε μικρούς στόχους και τους καταρρίπτουμε θα είμαστε ευτυχισμένοι ενώ αν βάζουμε μακρινούς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τους επιτύχουμε και θα νιώθουμε δυστυχία.
Chris, μπήκε η Ακαδημία και ανέβασε το επίπεδο. :-)
Σε παρακαλώ sis μην αποπαίρνεις τον κόσμο! Έχουμε πολλά να μάθουμε κι ευτυχώς που είσαι εδώ και εσύ να μας τα θυμίζεις! Σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια, ο Πλάτωνας να είναι καλά!

mirelen είπε...

α, deadend mind, δεν με διαβάζεις και πολύ προσεκτικά νομίζω... ;-)
ντεν έχω ντουλειά καρδιά μου
γι' αυτό έγινα βιονική γυναίκα!!!
χαχαχα

Ανώνυμος είπε...

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι!