Πριν από λίγες μέρες έμαθα ότι σκοτώθηκε ένας παλιός συμμαθητής μας, από αυτούς που λέγαμε ένα γεια όταν συναντιόμασταν στα πάτρια εδάφη αλλά μέχρι εκεί, δεν κάναμε παρέα ποτέ, ούτε στο σχολείο, ούτε μετά. Το παιδί αυτό έπασχε από μεσογειακή αναιμία και είχε περάσει στο Παιδαγωγικό, τώρα ήταν δάσκαλος. Μικροκαμωμένος και πάντα χλωμός, έδινε αγώνα αν και ήξερε ότι το τέλος μάλλον θα ερχόταν νωρίς.
Κι όμως…
Σκοτώθηκε επειδή βγήκε από το δρόμο με το αυτοκίνητό του, γυρίζοντας από τη δουλειά του, σε επαρχιακό δρόμο. Έσπασε και τα δύο του πόδια όμως κατάφερε να βγει στο δρόμο. Το πήγαν στο Κέντρο Υγείας και δεν είδαν μάλλον ότι είχε εσωτερική αιμορραγία. Έχασε πολύ αίμα και πέθανε. Πάγωσα όταν το έμαθα. Στεναχωρέθηκα, θύμωσα. Και τώρα που γράφω ξέρω ότι η ζωή δεν είναι άδικη. Απλά ο θάνατος την τερματίζει. Και μας αφήνει να αναρωτιόμαστε το γιατί.
6 σχόλια:
Πίκρα.. άκουσα πρόσφατα και γι’ άλλο θάνατο από τροχαίο, από εσωτερική αιμορραγία. φαίνεται ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά δεν είναι έτσι.
Λυπάμαι πολύ..
No-surprises please.
Οπως λένε και οι Radiohead.
Δεν έχω τίποτα να πω. Κανείς δεν έχει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Να τον θυμάσαι μόνο.
Deadend mind, dr. uqbar, σας ευχαριστώ για τα σχόλια. Ας τα χαρίσουμε σε αυτό το παιδί, είναι το λιγότερο που θα κάνω ποτέ για αυτόν, το μοναδικό.
Η λύπη σου για τον συμμαθητή σου, που τόσο τραγικά χάθηκε, δείχνει πόσο πολύτιμη είναι και θεωρείς ότι είναι η ζωή. Να εισαι πάντα καλά και να προσέχεις. Είσαι και συ πολύτιμη και μοναδική.
Ενας Ανθρωπος
(enas_anthropos@mailshack.com)
Να είσαι καλά ανώνυμε!
lipame...
Δημοσίευση σχολίου