Το θαύμα κρατάει τρεις φορές

Η πιο ωραία ώρα της ημέρας είναι όταν ξαπλώνω κατά τις 9 στο κρεβάτι μου, βάζω το air-condition, μόλις έχω κάνει μπανάκι, έχω βάλει τις κρέμες μου και έχω τσιμπήσει και κάτι. Θα δω λίγο τηλεόραση και μετά θα έρθει η αγάπη να δούμε κανένα επεισόδιο Heroes (η αλήθεια είναι ότι το έχουμε παραμελήσει λίγο τον τελευταίο καιρό) ή καμιά ταινία. Και μετά… να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας.

Σε τρεις πρόσφατες στιγμές της ζωής μου ξύπνησε μέσα μου η ανάγκη να γράψω, ένα βιβλίο, ένα διήγημα, μια ιστορία. Πρώτα το ένιωσα στη συναυλία του Πλιάτσικα στο Λυκαββητό, όταν ο κόσμος είχε γίνει ένα και τραγουδούσε με μια φωνή. Μετά το ξανάνιωσα στο Σύνταγμα την Παρασκευή, στη συναυλία για την Πάρνηθα, όταν κρατήσαμε ενός λεπτού σιγή για τους άτυχους πυροσβέστες. Και μετά άλλη μια φορά όταν ξεκίνησα το διάβασμα της Πριγκίπισσας Σαύρας, της Αμάντας Μιχαλοπούλου. Τρίτωσε, κάποια στιγμή πρέπει να ξεκινήσω.

Τρεις εβδομάδες μείνανε και για το ταξίδι. Τι συγκινήσεις θα ζήσω κι εκεί, στη μακρινή Κούβα… Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα φτάσουμε και θα έχουμε μπροστά μας 9 μέρες για εξερεύνηση. Αυτό θα είναι ένα αλλιώτικο ταξίδι, σε άλλο πολιτισμό, παράξενο και διαφορετικό από τις χώρες της Ευρώπης. Μας είπανε να μην τρέξουμε στις παραλίες για μπάνιο αλλά να ρουφήξουμε ό,τι καλύτερο βρούμε μπροστά μας. Ανυπομονώ…