Ζητείται χρόνος που δεν κάνει κύκλους

Εδώ και πολύ χρόνια μετράω τον χρόνο με εβδομάδες, δηλαδή από Δευτέρα ως Παρασκευή και πάλι από την αρχή. Έχω χρόνια να πω: «πω πω καλός ήταν αυτός ο μήνας ή «κοίτα τι μας έφερε ο Μάρτιος». Μπορώ ίσως να κάνω απολογισμό μιας ολόκληρης χρονιάς αλλά μόνο γιατί μου το θυμίζουν τα περιοδικά και ίσως και τα blogs κάθε Δεκέμβριο. Γενικά δυσκολεύομαι να θυμάμαι, μάλλον απωθώ από τη μνήμη μου χρονιές που δεν θέλω να θυμάμαι. Τώρα που το καλοσκέφτομαι ο μήνας χωρίζεται στα δυο, στις 15 και στις 30 όταν πληρώνομαι. Η κάθε μέρα χωρίζεται κι αυτή σε πολλά μικρά μέρη. Ξυπνάω το πρωί χωρίς άλλη εναλλακτική, ετοιμάζομαι γρήγορα, άλλες φορές αργά, mad στην τηλεόραση, air-condition στο φουλ. 15-20 λεπτά διαδρομή ανάλογα με την κίνηση. Best στο ραδιόφωνο, γελάω μόνη μου. Χαζεύω στα φανάρια τους διπλανούς μου. Είναι ίσως η πιο «καθαρή» ώρα για το μυαλό μου. Έχω όρεξη. Η οποία μπορεί να κρατήσει μέχρι το μεσημέρι αν δεν γίνει κάτι «κουλό», αν δεν ακούσω κάτι «άσχετο» και με ξενερώσει. Μετά αρχίζω και μετράω αντίστροφα. Είναι δύσκολο να περάσουν ορισμένες ώρες. Τις τραβάω από τα μαλλιά. Όμως αντιστέκονται. Τικ τακ. Τικ τακ. Οι ώρες στη δουλειά δεν έχουν χρώμα. Το χρώμα μου λείπει. Είναι γκρι, άσπρες ή μαύρες. Όταν γυρίζω σπίτι ζεσταίνομαι. Όμως γυρίζω στο λιμάνι μου, στην προβλήτα με περιμένει ο άνθρωπός μου. Κι αυτό από μόνο του είναι δροσιστικό, σαν κοκτέιλ με τριμμένο πάγο. Δεν καταλαβαίνω πότε πάει 9. Δεν καταλαβαίνω πότε πάει 10, ούτε 11. Και γιατί δεν ξεκινήσαμε να βλέπουμε την ταινία πιο νωρίς. Την σταματάμε στα 40 λεπτά, έχουμε γλαρώσει. Θα την συνεχίσουμε αύριο. Μια ταινία με δόσεις. Όπως η μέρα μας. Ο χρόνος μου γλιστρά. Και η ζωή περνά, την αφουγκράζομαι, αλλά μερικές φορές δεν τη νιώθω. Ίσως είναι η ζέστη που με έχει κουράσει. Το Σαββατοκύριακο μοιάζει με όαση. Θα κάνω τη θυσία και θα ταξιδέψω μέχρι τα πάτρια εδάφη με πρόφαση την ξεκούραση, την αλλαγή εικόνων. Θα κοιμηθώ λίγο παραπάνω, θα δω γνώριμα πρόσωπα, θα ξαπλώσω στην παραλία, πέντε λεπτά υπόθεση η διαδρομή. Θα βγω, θα περπατήσω στην παραλία των παιδικών μου χρόνων. Το Σαββατοκύριακο είναι ιερό. Θα επισκεφτώ με ήρεμο νου μια παλιά, σκληρή, δυνατή ανάμνηση. Κείτεται εκεί και μας περιμένει πάντα. Δεν είναι η εύκολη λύση αλλά είναι βάλσαμο αυτά τα δάκρυα κάθε φορά. Θα προσπαθήσω να κάνω τη μαμά λίγο ευτυχισμένη. Θα την πάω για καφέ και για καλαμαράκι στο παραλιακό ταβερνάκι. Θα καταφέρει να περάσει καλά. Θα νιώθει λίγες τύψεις αλλά θα ξέρει ότι την αγαπάμε. Δεν θα θέλω να φύγω. Η εθνική οδός μου μοιάζει με μια ατέλειωτη ανηφόρα. Κάποια στιγμή θα κολλήσουμε. Θα ανοίξουμε τα παράθυρα, θα μπει ζεστός αέρας. Κηφισίας, πρώτη, δευτέρα. Φτάσαμε. Ξεκινάω να μετράω αντίστροφα για την άλλη Παρασκευή. Ο χρόνος μου αντιστέκεται. Εξάλλου γι’ αυτό πληρώνεται.

[Από παλιά θυμάμαι σκεφτόμουν το χρόνο ανά εβδομάδα, οι καθημερινές ήταν μια ευθεία και τα Σαββατοκύριακα βουνά. Μετά πάλι ευθεία, μετά πάλι βουνό.Flat οι βαρετές ημέρες. Ψηλές οι ενδιαφέρουσες. Ακόμη κάπως έτσι μου έρχεται στο μυαλό.]