D όπως Disappointed

Παρασκεύη. Όλοι έχουν φύγει, κανείς δεν θα προσέξει τι θα γράψω εδώ, δεν θα σχολιάσει, θα περάσει στο ντούκου.

Φεύγω με αργά βήματα από άλλη μια συνέντευξη για δουλειά. Απομακρύνομαι από την πόρτα, γυρνάω πίσω το βλέμμα και ξανακοιτάω μπροστά. Κινηματογραφική ταινία, πρώτο ή τελευταίο πλάνο.

Φεύγω σχεδόν δακρυσμένη και οργισμένη. Όχι με τον κύριο που ήταν από την άλλη πλευρά του τραπεζιού, ούτε με έμενα που δεν ανταποκρίνομαι στο προφίλ της αγγελίας. Ούτε με το θράσος που είχα να στείλω σε μια αγγελία στο προφίλ της οποίας δεν ανταποκρίνομαι. Πέρασαν τα χρόνια, δεν με πήραν τα χρόνια όμως. Νιώθω γεμάτη από ιδέες στο κεφάλι μου, μικρές μεγάλες, πολύχρωμες, ασπρόμαυρες, έξυπνες και χαζές, έτοιμες να βγουν στο χαρτί, μόλις μου χαϊδέψεις τον εγωισμό μου. Δεν μπορώ να κάθομαι μόνη μου να γράφω λέξεις για την καρτέλα. Θέλω να δημιουργήσω, το νιώθω πως μπορώ, δεν θέλω να θυσιάσω τη ζωή μου σε ανούσιες εργασίες μόνο και μόνο για να βγάζω τα προς το ζην. Υπάρχει αυτή η δουλειά που φαντάζομαι ή απλά δεν μπορώ να την εντοπίσω. Πώς μπορείς να αποκτήσεις την προϋπηρεσία που ζητάνε, όταν έχεις φτάσει σχεδόν 30 και κανείς δεν σου έχει δώσει το πράσινο φως να μπεις σε μια διαφημιστική να δεις πως μυρίζει, πως είναι τα φύλλα χαρτιού όταν τυπώνονται, πως είναι να ανοίγεις την τηλεόραση και να βλέπεις την ιδέα σου να παίρνει σάρκα και οστά. Βλέπω κόσμο και κοσμάκη να διαπρέπει, βλέπω το όνομά τους σε free press της πόλης, είναι μικρότεροι, έχουν όρεξη, πληρώνονται και γουστάρουν. Τους ζηλεύω, είναι απλό. Ζήλια, τι όμορφο συναίσθημα, σε κάνει να πάρεις τους δρόμους και να ζητιανεύεις δουλειά. Να κάνεις ένα βήμα πίσω στα οικονομικά μόνο και μόνο για να κάνεις αυτό που σου αρέσει. Δεν έχω καν μάθει ακόμη αν έχω ταλέντο. Δεν έχω, πνίγομαι. Μου πήραν τον αέρα!