New Dreams

Κυριακή μεσημέρι, λαμβάνω sms από τη Naf. «Περιμένω ποστ με θέμα: Η πρώτη μας Κυριακή στο καινούριο σπίτι! Αν δεν έχεις νετ, πήγαινε σε ίντερνετ καφέ.» Όμως εγώ δεν θέλω να αφήσω το ηλιόλουστο σπιτάκι μου και να ψάξω πρόσβαση στο διαδίκτυο. Άσε που μπορεί να χαθώ και να βρεθώ πάλι στο ΙΚΕΑ (κυριακάτικα θα είναι κλειστά!). Το σπιτάκι με θέλει εδώ, μια αγκαλιά με περιμένει στον καναπέ, φίλοι, γνωστοί, περίεργοι και πάσης φύσεως τεχνίτες παρελαύνουν από το κατώφλι μας.

Κάθε βράδυ, μια γατούλα έρχεται στην αυλή μας και μας κάνει χαρούλες. Είναι χαδιάρα, θέλει αγάπη και ήταν το καλύτερο καλωσόρισμα στο καινούριο μας σπίτι. Την ταΐζουμε, την χαϊδεύουμε και μάλλον μας αγάπησε κι αυτή. Γιατί δεν φεύγει σχεδόν ποτέ. Και είναι τόσο τυπική που δεν τολμάει να μπει μέσα. Κάθεται εκεί, στο παράθυρο και μας παρατηρεί.


Ψάχνω τα ντουλάπια της κουζίνας τρεις φορές για να θυμηθώ που έβαλα τι. Ένα δωμάτιο γεμάτο κούτες, άλλες ανοιχτές, άλλες κλειστές, με πράγματα που περιμένουν να μπουν στη θέση τους. Κλείνω την πόρτα και παρατηρώ τους χώρους. Είναι τόσο οικείο το σπιτάκι, σαν να το γνώριζα από πάντα. Περίεργο. Νιώθω μια αμηχανία. Πώς να διαχειριστείς την ευτυχία, δύσκολο πολύ. Μετά μου χαμογελάς, νιώθω σιγουριά, θα την είχα οπουδήποτε μαζί σου, αλλά εδώ έχουμε κι ωραίο φόντο. Παίρνω τα πινέλα μου και ξεκινάω τη ζωγραφιά μας.