Laughing on the outside

Υπάρχουν κάποια κουτάκια στο μυαλό μου που ξεχνάω να τα ανοίξω. Αποφεύγω να κοιτάξω προς τα εκεί. Ξέρω ότι υπάρχουν, βλέπω τις αράχνες καθημερινά και μόλις πλησιάζω με πιάνει ένας κόμπος και φεύγω τρέχοντας. Σήμερα παρατήρησα πως κλείνω 3 χρόνια που γράφω εδώ. Κι άνοιξα τους πρώτους δύο μήνες να δω τι έγραφα τότε. Το μπούμερανγκ ήρθε πίσω. Στα τέλη του 2005, η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη. Στο παρελθόν είχα κλάψει πνιχτά πολλές φορές, φοβούμενη αυτή την εξέλιξη. Κι άλλες τόσες νόμιζα πως πράγματι είχε έρθει το τέλος. Όμως ο πατέρας μου κρατιόταν με νύχια και με δόντια στη ζωή, τη δική του ζωή, με τις μελωδίες του, τα γραπτά του, τις φωτογραφίες του, πρόχειρα κομμένες και προσεκτικά κολλημένες στα δικά του χειροποίητα βιβλιαράκια. Η απουσία πονάει μα πιο πολύ πονάει ο εαυτός μου που το αφήνει να περάσει μαζί με τα χρόνια. Ήμουν η αδυναμία του. Δεν κατάφερε να με δει στο γάμο μου, ούτε στο καινούριο μου σπίτι. Να έρθει εδώ μαζί με τη μαμά μου, να τον κεράσω ουισκάκι και να κάτσει στον καναπέ να συζητήσουμε. Να του μαγειρέψω και να τον ταρτάρω και γλυκό. Να κάνω μικρές κινήσεις, τώρα που μπορώ. Να κερδίσω τον χρόνο. Που φεύγει, σκορπίζεται, μας παίρνει τις ευκαιρίες, μας αφήνει μισούς, μισές καρδιές, λίγα δάκρυα που και που, μια ζωή κομμένη με ψαλίδι στραβά. Κι αν βάλεις τα δυνατά σου, μπορείς να χαρίσεις στιγμές αξέχαστες στους άλλους, αυτά τα μικρά μεγάλα, γιατί τελειώνει ο χρόνος, δεν θέλεις να κλάψεις άλλο, θέλεις να γελάσεις, αλλά να μη γίνεις κλόουν.