Έδωσα στη Dot το δώρο της και ιδού τα αποτελέσματα. Γρήγορα ένα σφουγγαρόπανο....Μια πρώτη προσέγγιση σε έναν επιπλοποιό, συστημένο από αλλού, κατέληξε σε προσφορά των 5.500 ευρώ που σημαίνει λογικά ότι πουλάμε ό,τι άλλο περιέχει το σαλόνι για να αποκτήσουμε τη βιβλιοθήκη που μας λέει ο τύπος και αγοράζουμε και τρία σκαμπουδάκια από το ΙΚΕΑ, δύο για να καθόμαστε και ένα για να ακουμπάμε τον καφέ μας.
Πάμε παρακάτω, λοιπόν. Σε αναζήτηση νέας λύσης, η οποία μπορεί να είναι και η ΝΕΟSET ή το ΙΚΕΑ (εδώ που τα λέμε μπορεί να πάρουμε το ίδιο πράγμα σε μισή τιμή, με λίγο χειρότερη ποιότητα, αλλά ποιος ζει ποιος πεθαίνει…) περιδιαβαίνω στο internet για να πάρω ιδέες και μετά να τις πλασάρω στη μητέρα slash προσωπική μου διακοσμήτρια. Βρήκα καταπληκτικά πραγματάκια, κάποια λιγότερο πραγματοποιήσιμα εδώ μέσα αλλά από ποιος μου απαγορεύει να ονειρεύομαι…
Εδώ μια εκπληκτική ιδέα, λίγο ρηχή βέβαια. Αγοράζω βιβλία σύμφωνα με το χρώμα του εξωφύλλου για να φτιάξω μια χρωματιστή παλέτα. (http://weburbanist.com) 
Κι εδώ... βάζω βιβλία και ράφια όπου βρω, είναι τόσα πολλά... (http://weburbanist.com) 
H γνωστή Expedit από το ΙΚΕΑ, βασικά μου αρέσει γιατί δεν έχει πλάτη και την κάνει πιο ανάλαφρη, κάπως έτσι τη φαντάζομαι και τη δικιά μας αλλά όχι τόσο απλή...
Κι αυτή μου φαίνεται απλά τέλεια αλλά ίσως δεν είναι τόσο σταθερή και δεν μπορεί να αντέξει το βάρος πολλών βιβλίων... (www.homeportfolio.com) 
Κι αυτές οι δύο σαν διαχωριστικό χώρου, καμία σχέση με αυτό που ζητάμε εμείς αλλά είναι καταπληκτικές! (η πρώτη από www.homeportfolio.com, η δεύτερη από www.flickr.com/photos/mazzali/2513411743)
Και το τζάμι δεν με χαλάει, κάνει πιο κλασικό πάντως... (http://www.flickr.com/photos/simon_aughton/851041221)
Άλλη μια από ΙΚΕΑ, η billy, συμπαθέσταση και φθηνή και έχει και ράφια για cd! Αλλά έχει πλάτη...
Για αυτό κι εγώ θα κάτσω να γράψω πώς πέρασα την πρώτη μέρα μετά το ταξίδι, aka την Τρίτη που μας πέρασε, όταν θυμήθηκα πως έχει έρθει η ΔΕΗ, έχει λήξει, μαραζώνει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας και κανείς δεν της δίνει σημασία. Ο λογαριασμός αυτός ήταν στο όνομα του προηγούμενου ιδιοκτήτη του σπιτιού οπότε ούτως ή άλλως έπρεπε να κάνω μια βόλτα από το Κορωπί για να αλλάξω το όνομα και να κάνω νέες γνωριμίες με δημόσιες υπηρεσίες. Βάζω λοιπόν στο μηχάνημα του διαβόλου τη διεύθυνση και κατευθύνομαι προς το Κορωπί, μέσω Λαυρίου γιατί τα baht που μας περίσσεψαν φτάνανε ίσα ίσα για το λογαριασμό και όχι και για την Αττική Οδό. Έχω πάει πολλές φορές στο Κορωπί, για υποθηκοφυλακεία, κτηματολόγια, οπότε μου είναι γνωστός ο δρόμος και δεν αγχώθηκα. Έβαλα air-condition γιατί πρέπει να χτύπαγε ένα σαραντάρι εκείνη τη μέρα, έβαλα ραδιόφωνο και κατηφόρισα. Η βλαμμένη του διαβόλου πρέπει να μου είπε τρεις χιλιάδες είκοσι δύο φορές να στρίψω δεξιά και μετά αριστερά και μετά πάλι δεξιά γιατί είχε λυσσάξει να πάω από Αττική Οδό. Όταν όμως κατάλαβε ότι δεν έχω σκοπό, μουγκάθηκε και συνέχισα μόνη το δρόμο. Όταν έφτασα στο Κορωπί μου είπε να στρίψω στο δρομάκι που ήταν η ΔΕΗ, Παπανικολάου. Το δρομάκι αυτό όμως δεν έστριβε έτσι πήγα ένα στενό παρακάτω και πάρκαρα και πήγα με τα πόδια. Βρε που είναι η ΔΕΗ; Ρωτάω έναν κύριο σε ένα μαγαζί και μου λέει «είναι πιο κάτω, Παπανικολάου λέγεται κι αυτή αλλά είναι με άλλο αρχικό μπροστά», μπαμπάς και γιος ας πούμε, ή δυο αδέλφια. Ή μήπως ο κύριος που ανακάλυψε το τεστ Παπ; «Ωραία, του λέω, να πάω με τα πόδια; Είναι κοντά;» «Εγώ δεν θα πήγαινα» μου λέει. Και τον ακούω και παίρνω το αυτοκίνητο και πάω εκατό μέτρα πιο κάτω και τη βρίσκω… Πρόσεχε μη κουραστείς ρε μεγάλε και επιπλέον ψάξε και να ξαναπαρκάρεις… Με τα πολλά βρίσκω, παίρνω νουμεράκι για την εξυπηρέτηση πελατών και κάθομαι στη θεσούλα μου. Έχω γύρω στα 10 νούμερα μπροστά μου αλλά λίγο κόσμο στην αίθουσα με νουμεράκια. Υπάρχουν πολλοί που περιμένουν όρθιοι σε ένα συγκεκριμένο γραφείο για άλλους λόγους, χωρίς νουμεράκι, πράγμα που δεν με αφορά προφανώς. Μέχρι να προσαρμοστώ, δεν καταλαβαίνω τι παίζει, μετά από λίγο συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν μόνο δύο γραφεία με κυρίες που μπορούν να με εξυπηρετήσουν, εκ των οποίων η μία έχει πιάσει ψιλή κουβέντα με την πελάτισσα της. Χα χα χα και χου χου χου! Δεν βιάζομαι, η αλήθεια είναι αλλά δεν θέλω να περάσω και όλο μου το πρωινό εδώ! Κανά μισάωρο αργότερα φτάνει η σειρά μου και φυσικά φτάνω στην κυρία που λέγαμε, η οποία με στέλνει να βγάλω φωτοτυπία το συμβόλαιο σε ένα …φούρνο γιατί «όλα τα κάνουμε εμείς εδώ» και να πληρώσω το λογαριασμό στο ταμείο. Πάω, λοιπόν στο φούρνο και δίνω σε ένα κοριτσάκι το συμβόλαιο. Το αφήνει πάνω στον πάγκο και μου λέει ότι θα το βγάλει η άλλη κοπελίτσα. Και φεύγει. Η άλλη βάζει μια τυρόπιτα σε σακουλάκι και δεν έχει ενημερωθεί για τις φωτοτυπίες μου. Με αποτέλεσμα να μη τις δει και να αφήσει πάνω τους τη λαδωμένη τυρόπιτα. Flash Gordon τρέχω και παίρνω το συμβολαιάκι μου και τις λέω ευγενικά «για να μη λαδωθεί;» Χαμπάρι… Φεύγει η πελάτισσα. «Φωτοτυπίες please» Και μου λέει το αμίμητο, «είναι πολλές, όποιος μπαίνει και θέλει κάτι θα έχει προτεραιότητα γιατί είναι πελάτης» Δηλαδή είμαι στη σελίδα 2 σταματάω να βάλω ένα καρβέλι ψωμί και συνεχίζω. «Συγνώμη κι εγώ πελάτης δεν είμαι;» της λέω. Στο κάτω κάτω ποιος σου είπε να χώσεις ένα φωτοτυπικό μέσα στο φούρνο; «Εγώ δουλεύω εδώ, έχω εντολή» λέει το κοριτσάκι. Το λυπάμαι και φεύγω. Βγάζω τη μπέμπελη μέχρι την πλατεία όπου βρίσκω αυθεντικό φωτοτυπάδικο και εξυπηρετούμε σε χρόνο dt. Ξαναγυρνάω στη ΔΕΗ και λέω το incident στην κυρία. «Α, είναι επειδή δεν πήρες τυρόπιτα!» Ε πες το καλή μου, ότι έπρεπε να κατεβάσω όλο το φούρνο για να εξυπηρετηθώ!!! Έχω γίνει κακιά ε; Έχω γίνει; Μπα ανέκαθεν ήμουν, απλά τώρα έχω όρεξη και σου είπα; Βαριέμαι να γράψω και εργασία!!!
Η ευγένεια. Δεν μας έκανε απλά εντύπωση. Μας συνεπήρε η καλή τους διάθεση και το χαμόγελο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Θα μπορούσα να περιγράψω μόνο ένα περιστατικό για να καταλάβετε. Ένα βράδυ ενώ δειπνούσαμε στο παραλιακό, ιταλικό εστιατόριο του ξενοδοχείου μας, μια σερβιτόρα τακτοποιούσε το διπλανό, άδειο τραπέζι. Κάποια στιγμή φτερνίστηκε. Και γύρισε να μας… ζητήσει συγγνώμη! Σε ποιά άλλη χώρα του κόσμου, θα γινόταν αυτό; Ακόμη και στο πρωινό μας τραβούσαν τις καρέκλες για να καθίσουμε, μας έπαιρναν τα πιάτα μόλις τελειώναμε, έτρεχαν να μας αποχαιρετήσουν μόλις φεύγαμε από την αίθουσα. Και ναι, οκ, ήταν ένα καλό ξενοδοχείο με υψηλές προδιαγραφές, σίγουρα υπήρχε κάποια γραμμή από τη διοίκηση, αλλά ο τρόπος τους, η ευγένειά τους, η καλοσύνη στα μάτια τους ήταν κάτι έμφυτο, που χιλιάδες σεμινάρια δεν θα μπορούσαν να το είχαν καταφέρει. Κάθε βράδυ μας χτυπούσαν την πόρτα του δωματίου για να μας φέρουν ένα μικρό γλυκάκι, night treat. Στην πισίνα, κάθε τρεις και λίγο, από μια έκπληξη, φρουτάκια σε καλαμάκι, παγωτό σορμπέ, χυμούς, τζάμπα, έτσι απλά για να μας δροσίσουν. Και free πεντάλεπτο μασάζ στην ξαπλώστρα, φυσικά για να προωθήσουν το spa τους, αλλά free βρε παιδιά.
