Λίγο όνειρο ακόμα...

Και να που φτάσαμε λίγο πριν το τέλος… Μια διαδρομή που άλλες φορές μου φάνηκε τόσο σύντομη και ελαφριά, κι άλλες φορές μεγάλη, ατέλειωτη… Ήμουν από τις τυχερές, δεν υπέφερα σχεδόν καθόλου στην αρχή, μετά ήρθε το καλοκαίρι, έκανα τα μπανάκια μου, τις διακοπές μου, έτυχε να μην δουλεύω, γεγονός που διευκόλυνε την ξέγνοιαστη διάθεση, είχα τους σωστούς ανθρώπους δίπλα μου και όσο για αυτούς που θα τη λέγανε τη βλακεία τους, τα κατάφερα και τους άφησα μακριά. Ο διαβήτης κύησης έφερε λίγο τα πάνω κάτω στην αρχή του πρώτου τριμήνου αλλά θα φύγει αμέσως και μαζί του θα πάρει όλα τα κιλά που …δεν πήρα (δεν παίρνω όρκο ότι δεν θα τα πάρω μετά όμως, με τα γλυκά των Χριστουγέννων, έχω κάνει ήδη παραγγελίες!)
Το μωράκι από αγοράκι έγινε κοριτσάκι, μαντάμ ολόκληρη, ποιος ξέρει τι θα μας έσερνε όταν θα άκουγε να τη φωνάζαμε Αποστόλη!! Πάει το χάσανε αυτοί! Πότε κοιτάξαμε μαζί το τεστ και βάλαμε τα κλάματα; Πότε ακούσαμε καρδούλα, πότε είδαμε φατσούλα, πότε ένιωσα την πρώτη αίσθηση ότι κάτι κουνιέται, πότε άρχισε να κλοτσάει και να την καταλαβαίνει κι ο μπαμπάς της, πότε άρχισε να αντιδρά στη μουσική, με κολοτούμπες, ρυθμικά τικ τακ! Πότε έγιναν όλα αυτά; Και χτες, ο γιατρός μας να μας πει ότι το μωρό πήρε θέση, με το κεφάλι κάτω και περιμένει. Πέρασε ο καιρός, ήρθε η ώρα να γνωριστούμε καλύτερα! Μέχρι τότε… λίγο όνειρο ακόμα!