Tomorrow...

Λοιπόν άδειασα τη μηχανή, φόρτισα τη μπαταρία, πήρα ωραίες χαρτοπετσέτες για να σας κεράσω ένα γλυκάκι, έφτιαξα το μαλλί, τα νύχια, μαγείρεψα για να μη βρει ευκαιρία και ξενοτρώει ο μπαμπάς, πήγα στο Μητέρα και έκανα τις εξετάσεις για να τελειώνω από σήμερα, μίλησα με γιατρό και μαία, μίλησα με –έτοιμη-να-βάλει-τα-κλάματα- μαμά μου, ξαναδιάβασα το συγκινητικό e-mail της αδερφής μου, έπιασα την κοιλιά μου και της είπα «αύριο, τέτοια ώρα θα σε γνωρίζω» και κάθισα ένα λεπτό να το σκεφτώ, γιατί νομίζω ότι δεν έχω συνειδητοποιήσει τίποτα ακόμη. Ούτε τι θα γίνει αύριο, ούτε μεθαύριο, ούτε την άλλη εβδομάδα που με το καλό θα γυρίσουμε στο σπίτι μας! Έριξα μια κλεφτή ματιά στο δωμάτιο, στο στρωμένο κρεβατάκι που την περιμένει, άνοιξα την ντουλάπα, είδα τα μικροσκοπικά ρουχαλάκια, ξεχώρισα αυτά που θα φορέσει στην πρώτη της μεγάλη έξοδο, αυτή από το μαιευτήριο στο σπίτι, τα οποία μόλις τα είδε ο μπαμπάς της άρχισε να γελάει, ούτε κι αυτός ξέρει τι τον περιμένει. Το πρώτο παιδί, όλοι το λένε, είναι σαν τον πρώτο σου έρωτα. Χτες έλεγα στον μπαμπά «είσαι ό,τι καλύτερο έχω» και μου είπε «σύντομα θα έχεις κι άλλο καλύτερο». Με δυο «καλύτερα» πώς να μη νιώθω ότι απόψε θα κοιμηθούμε σε ροζ συννεφάκι, τελευταία φορά, μόνοι μας, σε αυτό το σπίτι…