28/6/10

Δεν βιάζομαι να μεγαλώσεις

Πολλούς μήνες πριν γεννήσω το είχα ρίξει στο διάβασμα. Για το τι με περιμένει. Για να προετοιμαστώ. Είχα αγοράσει δυο βιβλιαράκια μικρά, είχα ξεκοκαλίσει το parents.gr και κάθε φορά που πήγαινα στο mall, έμπαινα στη fnac, έπαιρνα το «Τι να περιμένεις όταν είσαι έγκυος» και το «Τι να περιμένεις τον πρώτο χρόνο του παιδιού σου» και καθόμουν σε μια καρεκλίτσα από εκείνες τις μικρές στο παιδικό τμήμα (έχε χάρη που δεν πήρα πολλά κιλά στην εγκυμοσύνη), ακούμπαγα το βιβλίο στο τραπεζάκι και διάβαζα. Εντάξει δεν είναι δανειστική βιβλιοθήκη αλλά δεν ήθελα να δώσω και 32 ευρώ για ένα τεράστιο βιβλίο, οπότε βολευόμουν έτσι (ντροπή!).
Και ο καιρός πέρασε και το κοριτσάκι ήρθε. Κι εγώ με απίστευτα αποθέματα υπομονής και αγάπης ξεκίνησα τη ζωή μου μαζί της. Είχα διαβάσει λοιπόν ότι περίπου στις σαράντα μέρες εδραιώνεται ο θηλασμός. Θήλαζα νυχθημερόν και καθώς πλησίαζα το όριο των ημερών έπαιρνα κουράγιο. Το μωρό έπαιρνε βάρος και με το παραπάνω, οπότε δεν ανησυχούσα για το γάλα μου αλλά δεν ήμουν και σίγουρη ότι είχα καταφέρει να θηλάσω σωστά. Νομίζω πως πέρασαν τουλάχιστον δύο μήνες και μετά ένιωσα πιο ελαφριά, σαν να έχει ρυθμιστεί η παραγωγή και το μωρό να τρέφεται σωστά. Κάποιοι λέγανε πως και στις 40 μέρες το μωρό κοιμάται πιο πολύ το βράδυ. Μπα, το δικό μου έφτασε 5 μηνών για να ξυπνάει έστω μια φορά και καμιά φορά και δύο. Ακόμη δυσκολεύεται στον ύπνο, ξυπνάει μες τη νύχτα και με ζητάει. Μετά λέγανε για τους κολικούς, στο τρίμηνο τελειώνουν. Δεν ξέρω αν είχαμε κολικούς, ποτέ δεν τους παραδέχτηκα αλλά περίμενα με ανυπομονησία το τέλος του τρίτου μήνα για να πω σε όλους πως κι αν είχαμε, τέλειωσαν. Στους 6 μήνες, λέει, η ζωή του ζευγαριού και η ζωή στο σπίτι γενικά επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα. Εδώ και ένα μήνα, ξυπνάω από τις 7, πράγμα που έχω να το κάνω λογικά από τότε που πήγαινα Α’ Δημοτικού. Η πριγκίπισσα μου με πηγαίνει στο σαλόνι και μετά από καμιά ωρίτσα αυτή ξανακοιμάται. Υπάρχουν μέρες που απλά δεν μαγειρεύω, στο χαρτί για το σούπερ μάρκετ γράφω μόνο τα φρούτα, το μοσχάρι και τα λαχανικά της μικρής και η στοίβα με τα ασιδέρωτα μειώνεται μόνο όταν μας επισκέπτεται η μαμά μου.
Που το πάω; Που το πάω;
Βιαζόμαστε. Εμείς οι γονείς βιαζόμαστε πολύ. Βάζουμε όρια στις αντοχές μας. Μέχρι το τέλος του μήνα. Πότε θα γυρίσει από μπρούμυτα ανάσκελα; Πότε θα κάτσει; Πότε θα βγάλει δόντια; Το δικό μου δεν μπουσουλάει, το δικό σου; Είναι 6 μηνών και δεν κοιμάται όλο το βράδυ, εσύ πως τα κατάφερες; Τρώει τη φρουτόκρεμα ή τη φτύνει; Θέλω να περπατήσει πριν χρονίσει, να μιλήσει, να με αναγνωρίσει, να πει μπαμπά και μαμά, να μην κλαίει όταν βγαίνουμε βόλτα. Θέλω να γίνει ένα 10χρονο σε σώμα μωρού 7 μηνών.
Θέλω οι αντοχές μου να μην έχουν όρια. Θέλω να έχω υπομονή, όσο εκεί που δεν παίρνει άλλο. Να την προστατεύω, να την νανουρίζω όσες φορές κι αν χρειαστεί, κάθε βράδυ, κάθε μεσημέρι, να μην περιμένω το επόμενο κατόρθωμά της, απλά να είμαι εδώ και να το χειροκροτήσω. Θέλω να αποφύγω τις συγκρίσεις, να μην επηρεάζομαι από τρίτους, να κάνω αυτό που νιώθω εγώ σωστό για το παιδί μου, κι ας σημαίνει ότι δεν θα το αφήσω να κλάψει και να νιώσει μόνο. Κι ας γίνει κολλημένη μαζί μου, καρφίτσα στο πέτο μου. Αφού από τότε που γεννήθηκε, δυο καρδούλες χτυπούν πάνω μου. Μια η δική μου, και μια η δική της στην αγκαλιά μου.

Δεν βιάζομαι να μεγαλώσω

από το cd της Τατιάνας Ζωγράφου

8 σχόλια:

AVRA είπε...

είναι πολυ όμορφο αυτο που έγραψες...

η αλήθεια ειναι πως εγω πιανω συχνα τον εαυτό μου να βιάζεται να μεγαλώσουν τα παιδια μου...

δεν ξέρω πως να το αξιολογήσω...απλως συμβαίνει..

One Happy Dot είπε...

Δώστης χρόνο και θα τα κάνει ολα...Στο κάτω κάτω αν μεγαλώσει από τώρα τι θα κάνεις όταν πραγματικά μεγαλώσει? Δεν θα σου λείπει η προσμονή των όσων περιμένεις, η έκπληξη των όσων ανακαλύπτεις, η σιγουριά οτι σε χρειάζεται για να μάθει τον κόσμο...?
Ασε που μια χαρά ώριμη την είδα! Αμέσως τσίμπησε κολιέ και τα Accesorize θα γίνουν το αγαπημένο της Place to be!
Φιλί στο κορίτσι!!!!

mirelen είπε...

Avra, σε ευχαριστώ, να χαίρεσαι κι εσύ τα παιδάκια σου και να μη βιάζεσαι! Το ξέρω ότι δεν το κάνουμε επίτηδες, μας βγαίνει αυθόρμητα αλλά θέλει λίγο φρένο για να απολαύσουμε την κάθε στιγμή, εύκολη και δύσκολη! Να μην περάσουν τα χρόνια και τα χάσουμε από βιασύνη!

One happy dot, της δίνω όλο τον χρόνο που χρειάζεται και μου ζητάει κι άλλο! Το μπουμπούκι μου είναι σε ηλικία που κάθε μέρα κάνει και κάτι καινούριο και μας αποτρελαίνει! Αυτή η σκέψη, ότι εγώ θα της μάθω τον κόσμο, με τρομάζει αλλά είναι και τοσο όμορφη συγχρόνως!!

WomenSpace είπε...

Χαίρομαι που διάβασα αυτό που έγραψες και συμφωνώ μαζί σου! Είναι πολύ σημαντικό να ζούμε τις στιγμές με τα παιδιά μας. Εγω δε θα το βάφτιζα "υπομονή",αλλά μάλλον το να επιτρέπουμε στον εαυτό μας την ευχαρίστηση και τη ζωή μαζί τους...

eriol78 είπε...

Δεν μπορείς να φανταστείς με πόσους τρόπους συμφωνώ μαζί σου.

Η δικιά μου στους 14-15 μήνες έστρωσε τον ύπνο της. Μέχρι τότε μπορεί να ξύπναγε μέχρι και 7-8 φορές! Ο δε μικρός έβγαλε δόντια στους 11! Ποτέ μου δεν ανησύχησα για το πότε θα γίνουν. Απλώς περίμενα.

Τα παιδιά θέλουν πολύ υπομονή και αγάπη. Στο τέλος όλα θα τα κάνουν αργά ή γρήγορα. Οι μεγάλες προσδοκίες ας παραμείνουν μυθιστόρημα.

mirelen είπε...

Womenspace, χαίρομαι που συμφωνούμε!

Eriol78, καταρχάς μέχρι να μεταφερθώ στο δικό σου blog νόμιζα πως ήσουν μαμά και όχι μπαμπάς!! Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!

eriol78 είπε...

Να ξέρεις ότι αυτό είναι τιμητικό ;)

Ελισσάβετ Γεωργιάδη είπε...

Με συγκίνησες πολύ. Το ίδιο λέω και στις κόρες μου όταν με ρωτάνε πότε θα μεγαλώσουν. Να μην βιάζονται. Να χαρούν τα παιδικά τους χρόνια. Στην ουσία όμως θέλω εγώ να τις χαρώ. Γιατί μου φαίνεται ότι μεγάλωσαν γρήγορα, πολύ γρήγορα. Βλέπεις τρίτη δημοτικού φέτος η μεγάλη, προνήπιο η μικρή.... Αχ περνάνε τα χρόνια. Απόλαυσε αυτές τις στιγμές, το τώρα, όσο περισσότερο μπορείς!

Είχα την τιμή να γνωρίσω προσωπικά την κ. Ζωγράφου, το καλοκαίρι στο μουσικό χωριό (Άγιος Λαυρέντιος) και να χαρώ την όμορφη παράσταση που έδωσε μαζί με τα παιδιά μας 'Ένας γάτος μια φορά'