Δεν βιάζομαι να μεγαλώσεις

Πολλούς μήνες πριν γεννήσω το είχα ρίξει στο διάβασμα. Για το τι με περιμένει. Για να προετοιμαστώ. Είχα αγοράσει δυο βιβλιαράκια μικρά, είχα ξεκοκαλίσει το parents.gr και κάθε φορά που πήγαινα στο mall, έμπαινα στη fnac, έπαιρνα το «Τι να περιμένεις όταν είσαι έγκυος» και το «Τι να περιμένεις τον πρώτο χρόνο του παιδιού σου» και καθόμουν σε μια καρεκλίτσα από εκείνες τις μικρές στο παιδικό τμήμα (έχε χάρη που δεν πήρα πολλά κιλά στην εγκυμοσύνη), ακούμπαγα το βιβλίο στο τραπεζάκι και διάβαζα. Εντάξει δεν είναι δανειστική βιβλιοθήκη αλλά δεν ήθελα να δώσω και 32 ευρώ για ένα τεράστιο βιβλίο, οπότε βολευόμουν έτσι (ντροπή!).
Και ο καιρός πέρασε και το κοριτσάκι ήρθε. Κι εγώ με απίστευτα αποθέματα υπομονής και αγάπης ξεκίνησα τη ζωή μου μαζί της. Είχα διαβάσει λοιπόν ότι περίπου στις σαράντα μέρες εδραιώνεται ο θηλασμός. Θήλαζα νυχθημερόν και καθώς πλησίαζα το όριο των ημερών έπαιρνα κουράγιο. Το μωρό έπαιρνε βάρος και με το παραπάνω, οπότε δεν ανησυχούσα για το γάλα μου αλλά δεν ήμουν και σίγουρη ότι είχα καταφέρει να θηλάσω σωστά. Νομίζω πως πέρασαν τουλάχιστον δύο μήνες και μετά ένιωσα πιο ελαφριά, σαν να έχει ρυθμιστεί η παραγωγή και το μωρό να τρέφεται σωστά. Κάποιοι λέγανε πως και στις 40 μέρες το μωρό κοιμάται πιο πολύ το βράδυ. Μπα, το δικό μου έφτασε 5 μηνών για να ξυπνάει έστω μια φορά και καμιά φορά και δύο. Ακόμη δυσκολεύεται στον ύπνο, ξυπνάει μες τη νύχτα και με ζητάει. Μετά λέγανε για τους κολικούς, στο τρίμηνο τελειώνουν. Δεν ξέρω αν είχαμε κολικούς, ποτέ δεν τους παραδέχτηκα αλλά περίμενα με ανυπομονησία το τέλος του τρίτου μήνα για να πω σε όλους πως κι αν είχαμε, τέλειωσαν. Στους 6 μήνες, λέει, η ζωή του ζευγαριού και η ζωή στο σπίτι γενικά επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα. Εδώ και ένα μήνα, ξυπνάω από τις 7, πράγμα που έχω να το κάνω λογικά από τότε που πήγαινα Α’ Δημοτικού. Η πριγκίπισσα μου με πηγαίνει στο σαλόνι και μετά από καμιά ωρίτσα αυτή ξανακοιμάται. Υπάρχουν μέρες που απλά δεν μαγειρεύω, στο χαρτί για το σούπερ μάρκετ γράφω μόνο τα φρούτα, το μοσχάρι και τα λαχανικά της μικρής και η στοίβα με τα ασιδέρωτα μειώνεται μόνο όταν μας επισκέπτεται η μαμά μου.
Που το πάω; Που το πάω;
Βιαζόμαστε. Εμείς οι γονείς βιαζόμαστε πολύ. Βάζουμε όρια στις αντοχές μας. Μέχρι το τέλος του μήνα. Πότε θα γυρίσει από μπρούμυτα ανάσκελα; Πότε θα κάτσει; Πότε θα βγάλει δόντια; Το δικό μου δεν μπουσουλάει, το δικό σου; Είναι 6 μηνών και δεν κοιμάται όλο το βράδυ, εσύ πως τα κατάφερες; Τρώει τη φρουτόκρεμα ή τη φτύνει; Θέλω να περπατήσει πριν χρονίσει, να μιλήσει, να με αναγνωρίσει, να πει μπαμπά και μαμά, να μην κλαίει όταν βγαίνουμε βόλτα. Θέλω να γίνει ένα 10χρονο σε σώμα μωρού 7 μηνών.
Θέλω οι αντοχές μου να μην έχουν όρια. Θέλω να έχω υπομονή, όσο εκεί που δεν παίρνει άλλο. Να την προστατεύω, να την νανουρίζω όσες φορές κι αν χρειαστεί, κάθε βράδυ, κάθε μεσημέρι, να μην περιμένω το επόμενο κατόρθωμά της, απλά να είμαι εδώ και να το χειροκροτήσω. Θέλω να αποφύγω τις συγκρίσεις, να μην επηρεάζομαι από τρίτους, να κάνω αυτό που νιώθω εγώ σωστό για το παιδί μου, κι ας σημαίνει ότι δεν θα το αφήσω να κλάψει και να νιώσει μόνο. Κι ας γίνει κολλημένη μαζί μου, καρφίτσα στο πέτο μου. Αφού από τότε που γεννήθηκε, δυο καρδούλες χτυπούν πάνω μου. Μια η δική μου, και μια η δική της στην αγκαλιά μου.

Δεν βιάζομαι να μεγαλώσω

από το cd της Τατιάνας Ζωγράφου