24/11/10

Love is forever


Τις πρώτες μέρες στο σπίτι τις θυμάμαι πολύ καλά. Τη θυμάμαι να κοιμάται μπροστά στο παράθυρο και να μπαίνει ο ήλιος να χαϊδεύει το προσωπάκι της για να φύγει ο ίκτερος. Θυμάμαι την παιδίατρο να μου λέει «όταν ακούω ψύχραιμη τη μαμά στο πρώτο τηλέφωνο πάει να πει ότι όλα πάνε καλά». Θυμάμαι πολύ καλά τα ξενύχτια, την απειρία, τους θηλασμούς. Το πείσμα μου να μη δώσω ούτε σταγόνα ξένο γάλα. Τη σιγουριά ότι θα τα καταφέρω. Θυμάμαι που μια μέρα ενώ κοιμόταν στόλισα το δέντρο. Ανέβηκα σε καρέκλα και παρά τα ράμματα της καισαρικής τα κατάφερα. Θυμάμαι πως μαγείρευε η μαμά μου, θυμάμαι και τα λασπωμένα μακαρόνια που έφτιαξα ένα βράδυ εγώ και μετά ξέσπασα σε κλάματα.
Δεν θυμάμαι πως πέρασε ένας χρόνος όμως. Πως αυτό το πλασματάκι που βγήκε από μέσα μου, σήμερα κάνει βηματάκια και νιώθει περήφανη σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, με αγκαλιάζει και με φιλάει. Ρουφάει ό,τι καινούριο σαν σφουγγάρι. Χορεύει με τη Rihanna και το Dj got us falling in love again και αδιαφορεί για τα παιδικά του alter. Όταν της λες που θα πάμε με το καρότσι λέει «τάτα». Όταν βλέπει τον μπαμπά της κάνει ντροπές κι όταν βλέπει την Παναγιώτα σκάει στα γέλια. Πότε μεγάλωσε; Πόσες ακόμη χαρές μπορεί να μου χαρίσει;
Αγάπη είναι να προλαβαίνω να πίνω μόνο μια γουλιά ζεστού καφέ το πρωί, τις υπόλοιπες γουλιές κρύες.
Αγάπη είναι να μουλιάζουν τα corn flakes στο γάλα.
Αγάπη είναι να παίζει με τα παιχνίδια της και να μου ρίχνει κλεφτές ματιές, ότι είμαι ακόμη εκεί.
Αγάπη είναι να μη μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή και συγχρόνως να μη το πιστεύω ότι είμαι μαμά.
Αγάπη είναι αυτό το θαύμα της ζωής που από μικρό, ανυπεράσπιστο πλάσμα εξελίχθηκε σε ένα μπομπιράκι που κάνει μεθυσμένα βήματα μακριά από τον καναπέ και …τραγουδάει. Πραγματικά τραγουδάει. Θα τρελαθώ….
Την Κυριακή έχουμε γενέθλια. Ετοιμάζω polka dot party! Προβάρουμε το «φου» μέρες τώρα. Στην ανάγκη θα σβήσω εγώ το κεράκι. Και θα αφήσουμε τον πρώτο μας χρόνο πίσω, μα ποτέ δεν θα τον ξεχάσουμε.  

8 σχόλια:

not-just-mums είπε...

τί ωραίο, τί ωραίο, τί ωραίο ποστ...
να περάσετε σούπερ τέλεια polka dot girls...! θυμάμαι και εγώ τον Βάλτερ που έκανε τόση πρόβα, τόση αγωνία και λαχτάρα και την ώρα εκείνη... κόλωσε και έβαλε τα γέλια από ντροπή.
θα περιμένω φώτος, το γουστάρω πολύ το θέμα του πάρτι σας... λες να είμαι στο μαιευτήριο? έχει wi fi???
p.s: Αγάπη είναι να έχεις μόνο δύο κόκκινα νύχια στο χέρι.

mirelen είπε...

Yolina, εσύ τουλάχιστον προλαβαίνεις και βάφεις δύο νύχια!!!
Θα βάλω photos of course, τα μάτια μου βλέπουν παντού πουά, ψύχωση έχω πάθει!!!!

One Happy Dot είπε...

Πέρασε ένας χρόνος αστραπή....Ακόμα θυμάμαι εκείνο το καφεδάκι στο οποίο μας ανακοίνωνες τα ευχάριστα όταν ακόμα ήταν μια ιδέα, μια κουκίδα στον πρώτο υπέρηχο...και μετά ήρθε εκείνος ο μαγικός ήχος μιας καρδούλας που χτυπούσε δυνατά και ολα μπήκαν στη θέση τους! Σχεδόν ενα χρόνο μετά σας εύχομαι από καρδιάς οι επόμενες χρονιές να είναι ακόμα πιο ευτυχισμένες και το γλυκάκι σας να είναι πάντα τόσο ευτυχισμένο και χαμογελαστό οσο και τις 352 μέρες που πέρασαν...

Naf είπε...

Polka Dot λοιπον!!!!!i do i do i do!
Αγάπη είναι να κοιμάσαι και να ξυπνάς με τα χεράκια της στο προσωπό σου...

Crazy Tourists είπε...

Πολύ γλυκιά ανάρτηση!
Να τη χαίρεστε τη μικρούλα, να είναι πάντα χαμογελαστή!

Τρελοτουρίστρια

mirelen είπε...

One happy dot, εσύ μας πας ακόμη πιο πίσω, βάλε 21 μήνες τότε... όταν μάθαμε την άφιξη του σπορακίου!! Αγάπη μου γλυκιά, σου εύχομαι όταν μπουν όλα στη θέση τους στη δικιά σου ζωή να το ζήσεις όσο πιο δυνατά μπορείς!!!

Naf, κάτι σαν ντεμακιγιάζ ας πούμε!!

Crazy tourists, ευχαριστούμε, μα γελάει συνέχεια και κυρίως σε ξένους! Να ανησυχώ;;

efal είπε...

Υπέροχο post!
Να έχετε υπέροχα Χριστούγεννα και ένα γεμάτο χαμόγελα 2011.

Καλώς σε βρήκα μοναδική Mirelen!
(αυτό το "σου'ρχομαι" με το video του ΣΑΚΗ ακόμα το βλέπω και έχω λιώσει...)

ΜΟΥΤΣ

Ανώνυμος είπε...

I read this paragraph completely regarding the resemblance of most recent and earlier technologies, it's amazing article.

my homepage Ultrasound tech colleges
Feel free to surf my weblog :: ultrasound technology