Love is forever

Τις πρώτες μέρες στο σπίτι τις θυμάμαι πολύ καλά. Τη θυμάμαι να κοιμάται μπροστά στο παράθυρο και να μπαίνει ο ήλιος να χαϊδεύει το προσωπάκι της για να φύγει ο ίκτερος. Θυμάμαι την παιδίατρο να μου λέει «όταν ακούω ψύχραιμη τη μαμά στο πρώτο τηλέφωνο πάει να πει ότι όλα πάνε καλά». Θυμάμαι πολύ καλά τα ξενύχτια, την απειρία, τους θηλασμούς. Το πείσμα μου να μη δώσω ούτε σταγόνα ξένο γάλα. Τη σιγουριά ότι θα τα καταφέρω. Θυμάμαι που μια μέρα ενώ κοιμόταν στόλισα το δέντρο. Ανέβηκα σε καρέκλα και παρά τα ράμματα της καισαρικής τα κατάφερα. Θυμάμαι πως μαγείρευε η μαμά μου, θυμάμαι και τα λασπωμένα μακαρόνια που έφτιαξα ένα βράδυ εγώ και μετά ξέσπασα σε κλάματα.

Δεν θυμάμαι πως πέρασε ένας χρόνος όμως. Πως αυτό το πλασματάκι που βγήκε από μέσα μου, σήμερα κάνει βηματάκια και νιώθει περήφανη σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, με αγκαλιάζει και με φιλάει. Ρουφάει ό,τι καινούριο σαν σφουγγάρι. Χορεύει με τη Rihanna και το Dj got us falling in love again και αδιαφορεί για τα παιδικά του alter. Όταν της λες που θα πάμε με το καρότσι λέει «τάτα». Όταν βλέπει τον μπαμπά της κάνει ντροπές κι όταν βλέπει την Παναγιώτα σκάει στα γέλια. Πότε μεγάλωσε; Πόσες ακόμη χαρές μπορεί να μου χαρίσει;

Αγάπη είναι να προλαβαίνω να πίνω μόνο μια γουλιά ζεστού καφέ το πρωί, τις υπόλοιπες γουλιές κρύες.

Αγάπη είναι να μουλιάζουν τα corn flakes στο γάλα.

Αγάπη είναι να παίζει με τα παιχνίδια της και να μου ρίχνει κλεφτές ματιές, ότι είμαι ακόμη εκεί.

Αγάπη είναι να μη μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή και συγχρόνως να μη το πιστεύω ότι είμαι μαμά.

Αγάπη είναι αυτό το θαύμα της ζωής που από μικρό, ανυπεράσπιστο πλάσμα εξελίχθηκε σε ένα μπομπιράκι που κάνει μεθυσμένα βήματα μακριά από τον καναπέ και …τραγουδάει. Πραγματικά τραγουδάει. Θα τρελαθώ….

Την Κυριακή έχουμε γενέθλια. Ετοιμάζω polka dot party! Προβάρουμε το «φου» μέρες τώρα. Στην ανάγκη θα σβήσω εγώ το κεράκι. Και θα αφήσουμε τον πρώτο μας χρόνο πίσω, μα ποτέ δεν θα τον ξεχάσουμε.