ΑΤΑΚΕΣ. ΔΙΠΛΗ ΔΟΣΗ

Ατάκες σπαρταριστές!!! ΔΙΠΛΗ ΔΟΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ.

Αναρωτιέμαι πότε θα προλαβαίνω όταν θα μιλάνε και οι δυο μαζί!

 

Παίζει με τον μπαμπά της ο οποίος πάει να κάτσει στο πάτωμα.

-Δανάη, δεν μπορώ να κάτσω στο πάτωμα. Γέρασα.

-Θα πας στον ουρανό;

 

Ανεβαίνει τις σκάλες. Της λέω να προσέχει.

Γυρνάει με πολύ σοβαρό τρόπο και μου λέει:

-ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ.

Όταν φτάνουμε στο τέλος της σκάλας μου λέει:

-Είδες; Δεν ήταν τίποτα.

 

Πριν από λίγες μέρες μπήκαμε στο μετρό για να πάμε Μοναστηράκι.

Ακούγεται από τα μεγάφωνα:

ΣΤΑΣΗ ΚΑΤΕΧΑΚΗ

-Κατεχάκη, όπως Κατερίνα.

 

Μετά από λίγο.

-Είναι ένας κύριος μπροστά στην πόρτα. Πώς τον λένε;

-Που να ξέρω;

-Μήπως τον λένε Χολαργό;

 

 

Στη βόλτα μετά, της λέω να μη φεύγει μακριά μου γιατί μπορεί να έρθει κάποιος και να την πάρει γιατί θα την θέλει στη δική του οικογένεια.

-Εγώ θα του πω «μη με πάρεις, είμαι της Ελένης».

 

-Θα μου βάλεις χυμό;

-Ναι.

-Ωραία, γιατί μου αρέσουν πολύ οι χυμούδες.

 

-Φέρε μου τις κάλτσες σου να στις φορέσω.

-Τη μια δεν τη βρίσκω. Θα είμαι ξυλοπόδαρος.

 

Εγώ απευθυνόμενη και στις δυο.

-Σας αγαπώ.

-Κι εμείς σε αγαπάμε.

-Ποιοί είστε εσείς;

-Τα παιδιά σου.

 

-Θα δούμε Φιλαράκια;        (aka Friends στο Star)

-Ποιά; Αυτά που φυτεύουμε;

 

Φωνάζω στον Δημήτρη.

-Πιάσανε τον Βαξεβάνη.

-Ποιόν; Τον Μπαγκς Μπάνι;

 

 

Μονολογεί.

-Αν δεν με αφήσετε να δω το DVD, ΘΑ ΠΑΩ ΣΕ ΑΛΛΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

 

Φτιάχνω ένα παζλ.

-Μπράβο μαμά. Είσαι καλλιτέχνης.

 

Με άλλη αφορμή

-Μπράβο μπαμπά, είσαι καλός μαθήτριος.

 

Στη γιαγιά της στο τηλέφωνο που μένει εκτός Αθηνών.

-Γιαγιά είσαι μακριά και πρέπει να έρθεις. Λυπάμαι.

 

Τελειώνει το παιδικό, τρέχει στα παιχνίδια της και λέει.

-Ξεκινάμε δουλειά.

 

Κάτι φτιαχνω στην κουζίνα.

-Μαμά θα σε βοηθήσει ο καθηγητής Βον Ντρέικ.

 

-Τι κάνεις;

-Τακτοπήζω (τακτοποιώ;)

 

Είναι πρωί, ανοίγω τα παντζούρια αγουροξυπνημένη, κάτι μου λέει και δεν της απαντάω.

-Εσύ όταν σου μιλάνε, δεν τους μιλάς;

-Μπαμπά, θέλω να δω κι άλλα παιδικά.

Πετάγομαι εγώ  και λέω: ΟΧΙ.

-ΔΕΝ ΡΩΤΗΣΑ ΕΣΕΝΑ, ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΡΩΤΗΣΑ.

Έχω ταίσει φρουτόκρεμα τη μικρή και έχω ξεχάσει να της βγάλω την σαλιάρα. Την βλέπει και αρχίζει να μου φωνάζει

-Βγάλε την τη σαλιάρα και σκούπισε την για να της δώσεις νερό.

ΤΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;;;;

YOU ARE NOT LOST, YOU ARE HERE

Περνάμε σε εντελώς καινούρια πίστα. Το μωρό, ας πούμε, άρχισε ξαφνικά να μιλάει. Και ποιά λέξη είπε το γλυκό μου; ΜΑΜΑ. Κυρίως όταν κλαίει, ακούγεται μέσα από τα αναφιλητά ένα τεράστιο ΜΑΜΑ που ρίχνουμε πολλά γέλια. Και όχι, δεν το αφήνουμε να κλαίει το κακομοίρικο απλά κι η καημένη η μάνα κάποια στιγμή την παραδίδει τη σκυτάλη στον μπαμπά, στη γιαγιά, σε κανένα γείτονα, σε περαστικό κλπ για να πάει τουαλέτα, να διαβάσει για την εργασία της (γκούχου γκούχου), να κόψει ράψει κολλήσει για το πάρτυ μίσκα μούσκα μίκυ μάους, να κάνει μπάνιο, κανένα λούσιμο στο τσακίρ κέφι. Καλά αυτή η πίστα έχει και κάτι απίστευτα δύσκολα σημεία που την κάνουν τόσο μα τόσο ενδιαφέρουσα. Π.χ. δεν αρκεί να κοιμήσεις και να αφήσεις το μωρό στο κρεβάτι του, κάνει κρύο, πρέπει και να το σκεπάσεις πριν φύγεις στις μύτες. Οπότε ο βαθμός δυσκολίας μεγαλώνει. Αλλά πάω για χάι σκορ. Βλέπω κι αυτό το greys anatomy που το μωρό το μεγαλώνει αυτός ο τέλειος γκόμενος κι η άλλη δουλεύει και μετά σκέφτομαι, τέτοια ώρα το βάζουν επίτηδες, που οι μανάδες αποκαμωμένες μπροστά στο πίντερεστ χαζεύουν τηλεόραση. Επίσης το μωρό τρώει στερέες τροφές, με προτίμηση στα γιαούρτια και στα φρούτα. Με απέχθεια στο μεσημεριανό πουρέ πατατοκαροτοαρακοκρεας γεγονός που σημαίνει ότι παραμένει τσιλιβιθρόνι που όλοι το περνάνε για νεογέννητο (είναι και καραφλό) και όχι για κοτζάμ 7,5 μηνών κοπέλα. Εχε χάρη που το παιδί μου ΜΙΛΑΕΙ δηλαδή λέει ΜΑΜΑ και δείχνει την ηλικία της. Επίσης σήμερα μπήκε στο μετρό και πήγε Μοναστηράκι με την οικογένεια και δεν έβγαλε κιχ, αν εξαιρέσεις λίγο που κλάταρε στο Starbucks και κοιμήθηκε σε όλη την Ερμού, και είναι το καλύτερο παιδί κι αυτή κι η αδερφή της και φυσικά όλα αυτά τα καλά λόγια τα λέω τώρα, που προς το παρόν κοιμούνται γαλήνια στα κρεβάτια τους.

Α κι εκεί που νομίζα που είμαι μόνη σε αυτόν τον μαμαδίστικο κόσμο, αν εξαιρέσεις κάτι περιπτώσεις που έχω συναντήσει και ταυτιστεί αρκετά εδώ στα blogs, πάω παιδική χαρά τις προάλλες και πέφτω πάνω σε μαμά με δυο παιδιά, πάνω κάτω στις ηλικίες των δικών μου που ξυπνάει τα βράδια και τρέχει από το ένα στο άλλο, φτιάχνει γλυκά και κουλουράκια, αγοράζει Παρλιάρο, είχε φτιάξει μπομπονιέρες για τη βάπτιση μόνη της, θα προτιμούσε να μη γυρίσει στη δουλειά για να είναι με τα παιδιά, αφήνει το γιο της (είναι μόλις δύο χρονών) να τρέχει πάνω κάτω στην παιδική χαρά (βασικά κυνηγούσε τη δικιά μου) του στυλ «έπεσες, δεν πειράζει σήκω»), χωρίς υστερίες, με θετική αύρα, πολύ δικιά μου σου λέω. Και γυρνάω στο σπίτι με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά.

Έχουν μαζευτεί και πολλές ατάκες Δανάης, I'll be back soon.

 

Είδα το To Rome with Love, αχ πολύ ωραίο και ανάλαφρο.

Αμφισβητούμενη φάση

Ξέρεις ποιά είναι η φάση; Η φάση είναι που κοιτάω τη μία και λέω «πότε έφτασε 7 μηνών» και μετά σκέφτομαι «είναι μόνο 7 μηνών». Και κοιτάω την μεγάλη και λέω «γίνεται 3 χρονών!» και μετά «είναι μόνο τριών, μικρή και αθώα».

Ξέρεις, ξέρεις, που το παίζω crafter και ονειρεύομαι να διοργανώνω πάρτυ και γάμους και βαπτίσεις for a living. Και δίνω όλο μου το είναι στην προετοιμασία του πάρτυ γενεθλίων και της βάπτισης. Δύο πρότζεκτ παράλληλα. Super power.

Ξέρεις ποια είναι η φάση. Λίγη γκρίνια για τον ύπνο που δεν είναι ποτέ σε ευθεία γραμμή. Που σαν το ζόμπι πηγαινοέρχομαι τα βράδια από το κρεβάτι μου στη μικρή κι από τη μικρή στο κρεβάτι μου. Το έχω ξαναζήσει. Το ξέρω πως είναι. Συμβουλεύω κι άλλες φίλες μου να το κάνουν. Να θηλάσουν. Αλλά είναι για γερά στομάχια αυτό το ξενύχτι επτά μήνες. Είναι cruel. Είναι κι αγαπησιάρικο όμως.

Ξέρεις είναι in between. Που μιλάς όλη μέρα με ένα τρίχρονο που σε αποστομώνει. Που ξέρει πράγματα που δεν της έχεις μάθει εσύ. Που ζει στιγμές και χωρίς εσένα. Που άνοιξε τα φτερά, μεγάλωσε το μυαλό και έγινε ανθρωπάκι. Δικό σου κατά βάση. Αλλά μόνη της.

Ξέρεις, το βλέπεις παντού δίπλα σου. Που δεν υπάρχουν δουλειές, ούτε λεφτά, μόνο μια πιστωτική και κάτι ψιλά. Που θα αρχίσουμε να ξεπουλάμε τη ζωή μας στο ebay.

Ξέρεις. Ξέρεις. Αν με ξέρεις, ξέρεις. Πόσο έκλαψα για εκείνη τη μάνα που της σκότωσαν τα παιδιά στην Νέα Υόρκη. Που της έσκισαν τη ζωή στα δύο και της έκλεψαν τη χαρά και τη εμπιστοσύνη.

Ξέρεις, ότι κι αν λείπω είμαι πάντα εδώ. Κόβω χαρτάκια και κολλάω. Τυπώνω template και ζωγραφίζω με τους μαρκαδόρους της κόρης μου. Φτιάχνω κέικ και τούρτες. Σφουγγαρίζω όταν το θυμηθώ. Παίζω με πλειμομπιλ. Βλέπω παιδικά πίνοντας τον καφέ μου. Ακούω τη μικρή να με λέει «μαμά» μέσα στα κλάματά της. Και τρέχω.