Αμφισβητούμενη φάση

Ξέρεις ποιά είναι η φάση; Η φάση είναι που κοιτάω τη μία και λέω «πότε έφτασε 7 μηνών» και μετά σκέφτομαι «είναι μόνο 7 μηνών». Και κοιτάω την μεγάλη και λέω «γίνεται 3 χρονών!» και μετά «είναι μόνο τριών, μικρή και αθώα».

Ξέρεις, ξέρεις, που το παίζω crafter και ονειρεύομαι να διοργανώνω πάρτυ και γάμους και βαπτίσεις for a living. Και δίνω όλο μου το είναι στην προετοιμασία του πάρτυ γενεθλίων και της βάπτισης. Δύο πρότζεκτ παράλληλα. Super power.

Ξέρεις ποια είναι η φάση. Λίγη γκρίνια για τον ύπνο που δεν είναι ποτέ σε ευθεία γραμμή. Που σαν το ζόμπι πηγαινοέρχομαι τα βράδια από το κρεβάτι μου στη μικρή κι από τη μικρή στο κρεβάτι μου. Το έχω ξαναζήσει. Το ξέρω πως είναι. Συμβουλεύω κι άλλες φίλες μου να το κάνουν. Να θηλάσουν. Αλλά είναι για γερά στομάχια αυτό το ξενύχτι επτά μήνες. Είναι cruel. Είναι κι αγαπησιάρικο όμως.

Ξέρεις είναι in between. Που μιλάς όλη μέρα με ένα τρίχρονο που σε αποστομώνει. Που ξέρει πράγματα που δεν της έχεις μάθει εσύ. Που ζει στιγμές και χωρίς εσένα. Που άνοιξε τα φτερά, μεγάλωσε το μυαλό και έγινε ανθρωπάκι. Δικό σου κατά βάση. Αλλά μόνη της.

Ξέρεις, το βλέπεις παντού δίπλα σου. Που δεν υπάρχουν δουλειές, ούτε λεφτά, μόνο μια πιστωτική και κάτι ψιλά. Που θα αρχίσουμε να ξεπουλάμε τη ζωή μας στο ebay.

Ξέρεις. Ξέρεις. Αν με ξέρεις, ξέρεις. Πόσο έκλαψα για εκείνη τη μάνα που της σκότωσαν τα παιδιά στην Νέα Υόρκη. Που της έσκισαν τη ζωή στα δύο και της έκλεψαν τη χαρά και τη εμπιστοσύνη.

Ξέρεις, ότι κι αν λείπω είμαι πάντα εδώ. Κόβω χαρτάκια και κολλάω. Τυπώνω template και ζωγραφίζω με τους μαρκαδόρους της κόρης μου. Φτιάχνω κέικ και τούρτες. Σφουγγαρίζω όταν το θυμηθώ. Παίζω με πλειμομπιλ. Βλέπω παιδικά πίνοντας τον καφέ μου. Ακούω τη μικρή να με λέει «μαμά» μέσα στα κλάματά της. Και τρέχω.