YOU ARE NOT LOST, YOU ARE HERE

Περνάμε σε εντελώς καινούρια πίστα. Το μωρό, ας πούμε, άρχισε ξαφνικά να μιλάει. Και ποιά λέξη είπε το γλυκό μου; ΜΑΜΑ. Κυρίως όταν κλαίει, ακούγεται μέσα από τα αναφιλητά ένα τεράστιο ΜΑΜΑ που ρίχνουμε πολλά γέλια. Και όχι, δεν το αφήνουμε να κλαίει το κακομοίρικο απλά κι η καημένη η μάνα κάποια στιγμή την παραδίδει τη σκυτάλη στον μπαμπά, στη γιαγιά, σε κανένα γείτονα, σε περαστικό κλπ για να πάει τουαλέτα, να διαβάσει για την εργασία της (γκούχου γκούχου), να κόψει ράψει κολλήσει για το πάρτυ μίσκα μούσκα μίκυ μάους, να κάνει μπάνιο, κανένα λούσιμο στο τσακίρ κέφι. Καλά αυτή η πίστα έχει και κάτι απίστευτα δύσκολα σημεία που την κάνουν τόσο μα τόσο ενδιαφέρουσα. Π.χ. δεν αρκεί να κοιμήσεις και να αφήσεις το μωρό στο κρεβάτι του, κάνει κρύο, πρέπει και να το σκεπάσεις πριν φύγεις στις μύτες. Οπότε ο βαθμός δυσκολίας μεγαλώνει. Αλλά πάω για χάι σκορ. Βλέπω κι αυτό το greys anatomy που το μωρό το μεγαλώνει αυτός ο τέλειος γκόμενος κι η άλλη δουλεύει και μετά σκέφτομαι, τέτοια ώρα το βάζουν επίτηδες, που οι μανάδες αποκαμωμένες μπροστά στο πίντερεστ χαζεύουν τηλεόραση. Επίσης το μωρό τρώει στερέες τροφές, με προτίμηση στα γιαούρτια και στα φρούτα. Με απέχθεια στο μεσημεριανό πουρέ πατατοκαροτοαρακοκρεας γεγονός που σημαίνει ότι παραμένει τσιλιβιθρόνι που όλοι το περνάνε για νεογέννητο (είναι και καραφλό) και όχι για κοτζάμ 7,5 μηνών κοπέλα. Εχε χάρη που το παιδί μου ΜΙΛΑΕΙ δηλαδή λέει ΜΑΜΑ και δείχνει την ηλικία της. Επίσης σήμερα μπήκε στο μετρό και πήγε Μοναστηράκι με την οικογένεια και δεν έβγαλε κιχ, αν εξαιρέσεις λίγο που κλάταρε στο Starbucks και κοιμήθηκε σε όλη την Ερμού, και είναι το καλύτερο παιδί κι αυτή κι η αδερφή της και φυσικά όλα αυτά τα καλά λόγια τα λέω τώρα, που προς το παρόν κοιμούνται γαλήνια στα κρεβάτια τους.

Α κι εκεί που νομίζα που είμαι μόνη σε αυτόν τον μαμαδίστικο κόσμο, αν εξαιρέσεις κάτι περιπτώσεις που έχω συναντήσει και ταυτιστεί αρκετά εδώ στα blogs, πάω παιδική χαρά τις προάλλες και πέφτω πάνω σε μαμά με δυο παιδιά, πάνω κάτω στις ηλικίες των δικών μου που ξυπνάει τα βράδια και τρέχει από το ένα στο άλλο, φτιάχνει γλυκά και κουλουράκια, αγοράζει Παρλιάρο, είχε φτιάξει μπομπονιέρες για τη βάπτιση μόνη της, θα προτιμούσε να μη γυρίσει στη δουλειά για να είναι με τα παιδιά, αφήνει το γιο της (είναι μόλις δύο χρονών) να τρέχει πάνω κάτω στην παιδική χαρά (βασικά κυνηγούσε τη δικιά μου) του στυλ «έπεσες, δεν πειράζει σήκω»), χωρίς υστερίες, με θετική αύρα, πολύ δικιά μου σου λέω. Και γυρνάω στο σπίτι με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά.

Έχουν μαζευτεί και πολλές ατάκες Δανάης, I'll be back soon.

 

Είδα το To Rome with Love, αχ πολύ ωραίο και ανάλαφρο.