24/2/13

Γράμμα στη Δανάη

Δανάη μου,
Κορίτσι μου γλυκό, σου γράφω αυτό το γράμμα τώρα που κοιμάσαι γαλήνια στο κρεβάτι σου μετά από μια μεγάλη Κυριακή με παιχνίδι, γέλιο και βόλτες. Σε έβλεπα σήμερα στην παιδική χαρά να προσπαθείς να σκαρφαλώσεις στα κάγκελα μιας τσουλήθρας, δίνοντας όλο σου το είναι, καταλαβαίνοντας πως κάνεις κάτι πέρα του συνηθισμένου, πάνω από τις δυνάμεις σου. Ήμουν δίπλα και με το ένα χέρι σε ετοιμότητα να σε κρατήσω μην πέσεις, σε χάζευα να προσπαθείς. Παραλίγο να σου πω «κατέβα και πήγαινε από τις σκάλες» αλλά σε έβλεπα πόσο πολύ το ήθελες. Σε άφησα να το κάνεις κι ας φοβόμουν. Κι ας έτρεμε η ψυχή μου ότι θα γκρεμοτσακιστείς και θα χτυπήσεις. Τελικά ανέβηκες και γύρισες και μου είπες, λάμποντας από χαρά «Μαμά, τα κατάφερα».
Και κάπου εκεί, εκείνο το δευτερόλεπτο κατάλαβα πως πρέπει να αρχίσω να σε αφήνω. Συνειδητά. Να σε αφήνω να τολμάς, χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Να αφήσω το ένστικτό σου να λειτουργήσει και να απενεργοποιήσω το δικό μου, το μητρικό, που θέλει να προλάβει το κακό. Δεν είναι εύκολο να το κάνω. Όμως στα τρια σου χρόνια, όλος ο κόσμος είναι ακόμη καινούριος, κι ας νομίζεις πως τα ξέρεις όλα. Είναι όλα μπροστά σου για εξερεύνηση. Τα καλά και τα κακά. Κι όσο κι αν θέλω πραγματικά, δεν θα είμαι πάντα εκεί να σε προστατεύω. Δεν θα ζεις πάντα στον ιδανικό κόσμο που βλέπεις γύρω σου, όπως εμείς σου τον παρουσιάζουμε. Δεν υπάρχει παντού αγάπη. Υπάρχει ζήλεια, μίσος και κακία. Δυστυχώς υπάρχει αδικία. Υπάρχουν κακοί άνθρωποι που θα σε πληγώσουν. Θα ήθελα να συνεχίσεις να ζεις στο σελοφάν αλλά το ξέρω ότι δεν γίνεται. Θέλω να σε κάνω δυνατή. Θέλω όμως να κρατήσεις την αθωότητά σου. Θέλω να μείνεις για πάντα τόσο τρυφερή και χαδιάρα. Και συμπονετική. Και αγαπημένη με την αδερφή  σου.
Έρχονται τόσες στιγμές. Η πρώτη σου μέρα στο σχολείο. Ο πρώτος σου έρωτας. Η πρώτη σου βραδινή έξοδος με φίλες. Οι πρώτες σου διακοπές χωρίς τους γονείς. Η μέρα που θα πάρεις το δίπλωμα οδήγησης. Η μέρα που θα φύγεις από το σπίτι να ζήσεις μόνη σου. Σε όλα αυτά δεν θα είμαι εκεί. Θα είμαι ένα βήμα πίσω. Να σου δίνω δύναμη και κουράγιο. Να σε κάνω να πιστεύεις στον εαυτό σου με όλη μου τη δύναμη.
Είσαι ήδη το κορίτσι που πάντα ήθελα να έχω. Και μπορώ να φανταστώ τη γυναίκα που θα είσαι στο μέλλον. Κάθε βράδυ που σου ψιθυρίζω καληνύχτα, σε αγαπώ και μια στάλα παραπάνω.
 
Η μαμά σου

8 σχόλια:

mommyinhappiness είπε...

Με συγκίνησε πολύ η ανάρτησή σου. Τι ωραίο πράγμα που είναι να ζεις τις στιγμές που το παιδάκι σου μεγαλώνει...να το χαιρεσαι το αγγελούδι σου!

Ανώνυμος είπε...

όχι οχι οι άντρες-μπαμπάδες δε κλαινε

Ανώνυμος είπε...

Είναι οι σκέψεις μου γραμμένες από σένα...είναι που είμαστε μαμάδες και όλες μάλλον νιώθουμε ακριβώς τα ίδια. Πολύ με συγκίνησες :)

Ανώνυμος είπε...

Πόσο σε καταλαβαίνω...Αυτή η σκέψη οτι θα πληγωθεί και εσύ δεν θα μπορείς να κάνεις και πολλά...

Undercover Mommy είπε...

Me sigkinises poli. Vrisko ke ego polles fores to eafto mu na theli na prostateusi ta agoria mu kapies teties stigmes.
Mia mama kapote mu ipe, tha petixis san mama otan dis oti ta pedia su den se exun katholou anagki

KaPaworld είπε...

Υπέροχο κείμενο.Με συγκίνησες.Εύχομαι να συμβούν όσο εύχεσαι...μάλλον ήδη συμβαίνουν!

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Πολύ με συγκίνησες! Ένιωθα σαν να το διαβάζω στην κόρη μου και βούρκωσα. Να 'σαι καλά! Μου προκάλεσες πολύ δυνατά συναισθήματα.

Ανώνυμος είπε...

Έχω ένα βραβείο για σένα :)