Σούπερ ντούπερ Ψηφιακές γειτονιές

Ήταν τόσο ωραία χτες στις Ψηφιακές Γειτονιές. Κόσμος και κοσμάκης. Celebrities bloggers, άσημοι bloggers, new entry bloggers, η ομάδα της διοργάνωσης πολύ ψαρωτική με τα ακουστικά στα αυτιά, φωτογράφοι, χορηγοί, πολλοί χορηγοί, ένα φανταστικό playroom, πολύ φαγητό και καφές, μια εορταστική ατμόσφαιρα, χαλαρή, αυτό το μπες βγες, συνάντησε αυτούς που δεν γνώριζες, πιάσε το καρτελάκι τους και δες ποιοί είναι, μίλα με το διπλανό σου, πες του το ονόμά σου, συστήσου, κάνε pr. Ένα μεγάλο μπράβο στη διοργάνωση, νομίζω ότι δεν άφησαν ούτε λεπτομέρεια χωρίς να τη σκεφτούν, νομίζω ότι σήμερα τους αξίζει ένας 24ωρος ύπνος και από Δευτέρα πάλι δουλειά.

 

Εγώ το καρτελάκι μου το έχασα στην πρώτη ώρα. Κόπηκε και προφανώς μου έπεσε κάπου στον χώρο, όπου και θα τσαλαπατήθηκε χωρίς αύριο. Ευτυχώς είχα προλάβει και το είχα βγάλει φωτογραφία. Με κορόιδευε η Naf αλλά μετά το έβγαλε κι αυτή! Περιττό να πω ότι όταν μου το δώσανε με το όνομά μου και το blog μου τυπωμένο επάνω ψήλωσα δυο πόντους. Δεν έχω πάει και σε 100 συνέδρια, βασικά παίζει να είναι το πρώτο, κι ένιωσα αρκετά ξεχωριστή που είχα το δικό μου καρτελάκι. Μικρότητες; Λεπτομέρειες; Εγώ χάρηκα σαν μικρό παιδί. Όταν το έχασα μόνο που δεν έβαλα τα κλάμματα. Εντάξει υπερβάλλω αλλά ήθελα να πιάσω την Άσπα και να της κλαφτώ να μου τυπώσει άλλο ένα. Ή να με πάρει αγκαλιά να με παρηγορήσει.

 

Χαιρέτησα ένα δυο bloggers που γνώριζα εξ όψεως και έκανα small talk με άλλους δυο. Δυο άλλοι βιαζόντουσαν. Δεν πειράζει.

 

Παρακολούθησα αρκετές ομιλίες και φυσικά περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία τα πάνελ στο τέλος. Άκουσα τον Γιάννη Γιαννούδη από τη Dorothy Snot, την Στέλλα Κάσδαγλη, την Κατερίνα Χλωροκώστα. Η τελευταία πολύ Inspiring indeed. Αλλά θα έπρεπε να το περιμένω. Απλά, να τι έκανε αυτό το συνέδριο, έκανε εικόνα με σάρκα και οστά όλα αυτά που φανταζόμουν διαβάζοντας τα blog. Ήμουν παρούσα στο workshop της Μόνικα για τη φωτογραφία. Χρήσιμα όλα και πολύ κατανοητά. Πρόλαβα λίγο τον Κωνσταντίνο και την Στέλλα από το apeiro.gr. Τόσο fun ζευγάρι, όσο τους φανταζόμουν. Μου άρεσαν όλα τα πάνελ, γνώρισα πρόσωπα που διαβάζω και μας είπαν τις ιστορίες τους, με τον δικό τους τρόπο.

Όμως, με προβληματίσατε χτες στις Ψηφιακές Γειτονιές. Προφανώς και δεν είμαι τοπ blogger με 1000 επισκέψεις τη μέρα. Ούτε και είχα σκοπό ποτέ να γίνω. Φαντάζομαι αυτό δεν το επιδιώκεις, έρχεται από μόνο του. Οπότε δεν έχω να συντηρήσω κανένα κοινό. Οπότε μπορώ να συνεχίσω να γράφω όποτε θέλω, όπως θέλω, με όποια θεματολογία θέλω; Με στραβές κουνημένες φωτογραφίες, μια φορά το μήνα, για τετριμμένα θέματα, με χαρούλες και χαριτωμενιές, βασικά με το δικό μου στυλ που αναδύεται κάθε φορά διαφορετικό ανάλογα με τα συναισθήματα; Κατά πάσα πιθανότητα, δεν γίνω ποτέ .gr, πόσο μάλλον .com, δεν θα βάλω διαφημίσεις, θέλω απλά να γράφω εδώ, για εμένα και τα παιδιά μου, την οικογένειά μου, τη ζωή μου,  χωρίς καθοδήγηση και να διαβάζω τις ψηφιακές γειτόνισσες και τους ψηφιακούς γείτονες που τόσο μα τόσο με εμπνέουν.  Θέλω να μπαινοβγαίνει εδώ κόσμος, να ρίχνει μια ματιά, να κρατάει μόνο αυτά που του αρέσουν και να φεύγει. Να ξαναγυρίσει μόνο αν τον φέρει ο δρόμος. Μια γειτονιά είμαστε, κάπου θα ξαναβρεθούμε.