No apologies

[Είδα αργά το mail που μας έστειλαν οι Μικροί Μεγάλοι για τη φωτογραφία από το που μπλογκάρουμε και δεν πρόλαβα να τη στείλω. Όμως μου άρεσε τόσο πολύ σαν ιδέα που σκέφτηκα να την υλοποιήσω κι ας μη είμαι μέρος από το βιντεάκι.]

 

 

Να ‘μια κι εγώ λοιπόν εδώ με τα κορίτσια μου. Φοράω πιτζάμες και γυαλιά οράσεως μέχρι πολύ αργά το πρωί. Ξεχειλωμένες φόρμες και ασιδέρωτα t-shirt. Όταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ, τη χρονιά που πέθανε ο πατέρας μου, δεν ήξερα πραγματικά τι έκανα. Σιγά σιγά άρχισα να ανακαλύπτω κι άλλα blogs, ξένα κυρίως, τόσο λαμπερά, με εκτυφλωτικές φωτογραφίες και γωνίες λήψης. Εγώ συνέχιζα να γράφω τα δικά μου. Την καθημερινότητα μου με χιούμορ, έτσι για πλάκα. Με διάβαζαν τότε. Ο αδερφός μου κι η αδερφή μου. Και τώρα αυτοί με διαβάζουν. Αλλά κάπου στο ενδιάμεσο έγινα μαμά και ανακάλυψα σιγά σιγά χιλιάδες μαμαδομπλογκς με τα οποία ταυτίστηκα εκατό φορές κι άλλες εκατό διαφώνησα. Κρυφοκοίταξα τις ζωές τους όσο με άφησαν να τις κοιτάξω. Άκουσα τα καρδιοχτύπια τους και χάρηκα με τις χαρές τους. Διάβασα τις αλήθειες τους κι έγραψα κι εγώ τις δικές μου.

Και στην τελική αυτό το μπλογκ αυτό μπορεί να προσφέρει και μόνο.

Αλήθειες από τη καθημερινότητα μου.

Γλυκόπικρες στιγμές και μέρες ευτυχίας.

Κακοφωτισμένες φωτογραφίες με κρυμμένα χαμόγελα.

Πολλή σκόνη στα ράφια αλλά καθαρή συνείδηση.

Επεισόδια της ζωής μας είναι το blogging, όχι ολοκληρωμένες εικόνες.

Όχι τα πιο ενδιαφέροντα, τα πιο γλυκά.

Τα πιο αληθινά.

 

Τώρα πια μπλογκάρω τα πρωινά, όταν η μικρή ξανα ανακαλύπτει τα παιχνίδια της και η μεγάλη χαζεύει παιδικά και το βράδυ, όταν οι ανήλικες του σπιτιού πάνε για ύπνο και οι μεγάλοι δεν ξέρουν τι να πρωτοκάνουν τις δυο πολύτιμες ώρες της ημέρας. Θα με βρείτε να γράφω στην  κουζίνα, στον καναπέ, στο μπαλκόνι.  Όπου πιάνει το wifi τέλοσπάντων.

 

See you στις «Ψηφιακές Γειτονιές».