Σε αγαπώ

Με τη Δανάη μας συνδέει μια αγάπη πολύτιμη. Την αγαπώ τόσο πολύ και τη θαυμάζω για τον άνθρωπο που έχει γίνει. Εντάξει είναι η κόρη μου, δεν θα μπορούσα να τη βλέπω αλλιώς αλλά πραγματικά βλέπω στα μάτια της μια τόσο ευγενική και καλοσυνάτη ψυχή που δεν συναντάς συχνά. Της λέω "σ'αγαπώ" συνέχεια. Δεν αφήνω μέρα που να μην περάσει και να μην της το πω. Κάπως έτσι, στις ρομαντικές στιγμές της μέρας, όταν λέμε "σ'αγαπώ", μεταξύ αστείου και σοβαρού, ξεκινήσαμε να κάνουμε διαγωνισμό για το ποιά αγαπάει την άλλη πιο πολύ.

"Σ'αγαπώ"

"Εγώ σε αγαπώ πιο πολύ"

"Όχι, εγώ πιο πολύ"

Και μαλώνουμε γλυκά...

"Σε αγαπώ πιο πολύ κι απ'το πολύ", της είπα κάποια στιγμή.

"Σε αγαπάω μέχρι τον ουρανό" της είπα.

"Σε αγαπάω μέχρι τα αστέρια", μου απάντησε.

Τώρα τελευταία μου λέει συνέχεια "Σε αγαπάω μέχρι το ουράνιο τόξο".

Κι εγώ της λέω ότι την αγαπάω όσο το χρυσάφι που βρίσκεται στην άκρη του ουράνιου τόξου.

Κάνουμε τέτοια παιχνίδια με το μυαλό και ανταλλάσουμε λόγια αγάπης. Γελάμε μαζί.

 

 

Απόψε μου είπε κάτι που χαράκτηκε για πάντα στη ψυχή μου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Είναι το πολυτιμότερο δώρο που μου έχει κάνει, το πιο σοφό λογάκι που μου έχει πει, η απόδειξη ότι αυτό το παιδί είναι τόσο ξεχωριστό, τόσο γλυκό, τόσο γεμάτο συναισθήματα. Ποιήτρια. Μικρή και τριανταφυλλένια.

 

 

 

 

Μου είπε: "Σε αγαπάω ως το φως των ματιών σου".

Λυγμ.

Ωραίο δώρο (ειρωνικά το λέω!)

Η μέρα που κουράστηκα πολύ. Και κλάταρα. Και ήμουν στο τσακ να βάλω τα κλάματα. Που η Μιράντα δεν έτρωγε και είχε γεμίσει το σαλόνι ρύζια. Η Δανάη γκρίνιαζε από την κούραση και ήθελε να δεί "βι ντι βι". Και πήγα, απελπισμένη, στην κουζίνα, το πιάτο της Μιράντας και η μαμά μου μου φώναξε να φέρω μια χαρτοπετσέτα να μαζέψω και τα ρύζια. Και της φώναξα. Της φώναξα πολύ. Ξέσπασα σε αυτή επειδή τι; Νόμιζα ότι νόμιζε ότι δεν θα καθάριζα; Ότι θα άφηνα τα ρύζια της εγγονής της στο πάτωμα να σέρνεται πάνω τους και να λερώνει το παντελόνι της;

Πήγα στην κουζίνα, μπουκώθηκα στο τσουρέκι για να ηρεμήσω. Γύρισα στο σαλόνι, καθάρισα και συνεχίσαμε να μιλάμε. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Και όλα αυτά ενώ είχε έρθει να μου κρατήσει το παιδί για να πάω με τη μεγάλη σε παιδικό πάρτυ το πρωί και έμεινε ως αργά για να φτιάξω τα καλοκαιρινά ρούχα στις ντουλάπες. Και όλα αυτά στη γιορτή της μητέρας. Γιατί έτσι είναι η μαμά μου. Με αφήνει να τη μαλώνω. Και στο τέλος μου ζητάει και συγνώμμη. Κι εγώ καμιά φορά το παρακάνω. Είναι η μοναδική που μου δίνει το δικαίωμα να είμαι έτσι. Και δεν θέλω να είμαι έτσι.

Δώρο στο νονό

Όταν ήμουν μικρή τα πράγματα ήταν απλά. Νηστεύαμε από Μεγάλη Δευτέρα και την Πέμπτη το πρωί, ξυπνάγαμε, βάζαμε τα καλά μας και πάντα οπωσδήποτε κάτι καινούριο. "ακόμη και το βρακί σου ας είναι" έλεγε η μαμά. Θα έπρεπε να κοινωνήσω φορώντας κάτι φρέσκο. Πηγαίναμε αγουροξυπνημένοι στην εκκλησία και μετά γυρνούσαμε σπίτι και τσιμπάγαμε μια μικρή μπουκιά τσουρέκι. Κρέας θα ξανατρώγαμε μετά την Ανάσταση. Και το τηρούσαμε. Το νιώθαμε το Πάσχα τότε. Εκείνο το πρωινό βάφαμε τα αυγά. Η μαμά μου δηλαδή τα έβαφε, δεν θυμάμαι να συμμετείχαμε άμεσα στη διαδικασία αλλά να, ήταν κάτι διαφορετικό. Μερικά σπάγανε μέσα στη βαφή κι η μαμά μου στεναχωριόταν. Μετά, διαλέγαμε τα καλύτερα τα βάζαμε σε ένα καλαθάκι, διακοσμημένο ανάλογα και μαζί με ένα τσουρέκι συνήθως πηγαίναμε στις νονές. Τις δικές μου και της αδερφής μου, του αδερφού μου ζούσαν στην Αθήνα.
Δίναμε τα δώρα μας, αυτά τα μικρά συμβολικά δώρα και αυτοί μας δίνανε τις λαμπάδες μας και τα δικά μας δώρα. Χαρά, χαρά, χαρά.
Πέρυσι, που ήταν η πρώτη φορά που η Δανάη έπαιρνε λαμπάδα, δεν ξέρω πως μου διέφυγε και δεν κάναμε ούτε ένα δώρο στο νονό της. Φέτος, αναπληρώσαμε.

 

 

 

 

 

Νηστίσιμες σουσαμομπουκίτσες και σοκολατένια αυγά (ο νονός μας είναι αλλεργικός στα αυγά)