Δώρο στο νονό

Όταν ήμουν μικρή τα πράγματα ήταν απλά. Νηστεύαμε από Μεγάλη Δευτέρα και την Πέμπτη το πρωί, ξυπνάγαμε, βάζαμε τα καλά μας και πάντα οπωσδήποτε κάτι καινούριο. "ακόμη και το βρακί σου ας είναι" έλεγε η μαμά. Θα έπρεπε να κοινωνήσω φορώντας κάτι φρέσκο. Πηγαίναμε αγουροξυπνημένοι στην εκκλησία και μετά γυρνούσαμε σπίτι και τσιμπάγαμε μια μικρή μπουκιά τσουρέκι. Κρέας θα ξανατρώγαμε μετά την Ανάσταση. Και το τηρούσαμε. Το νιώθαμε το Πάσχα τότε. Εκείνο το πρωινό βάφαμε τα αυγά. Η μαμά μου δηλαδή τα έβαφε, δεν θυμάμαι να συμμετείχαμε άμεσα στη διαδικασία αλλά να, ήταν κάτι διαφορετικό. Μερικά σπάγανε μέσα στη βαφή κι η μαμά μου στεναχωριόταν. Μετά, διαλέγαμε τα καλύτερα τα βάζαμε σε ένα καλαθάκι, διακοσμημένο ανάλογα και μαζί με ένα τσουρέκι συνήθως πηγαίναμε στις νονές. Τις δικές μου και της αδερφής μου, του αδερφού μου ζούσαν στην Αθήνα.
Δίναμε τα δώρα μας, αυτά τα μικρά συμβολικά δώρα και αυτοί μας δίνανε τις λαμπάδες μας και τα δικά μας δώρα. Χαρά, χαρά, χαρά.
Πέρυσι, που ήταν η πρώτη φορά που η Δανάη έπαιρνε λαμπάδα, δεν ξέρω πως μου διέφυγε και δεν κάναμε ούτε ένα δώρο στο νονό της. Φέτος, αναπληρώσαμε.

 

 

 

 

 

Νηστίσιμες σουσαμομπουκίτσες και σοκολατένια αυγά (ο νονός μας είναι αλλεργικός στα αυγά)