Η μέρα που κουράστηκα πολύ. Και κλάταρα. Και ήμουν στο τσακ να βάλω τα κλάματα. Που η Μιράντα δεν έτρωγε και είχε γεμίσει το σαλόνι ρύζια. Η Δανάη γκρίνιαζε από την κούραση και ήθελε να δεί "βι ντι βι". Και πήγα, απελπισμένη, στην κουζίνα, το πιάτο της Μιράντας και η μαμά μου μου φώναξε να φέρω μια χαρτοπετσέτα να μαζέψω και τα ρύζια. Και της φώναξα. Της φώναξα πολύ. Ξέσπασα σε αυτή επειδή τι; Νόμιζα ότι νόμιζε ότι δεν θα καθάριζα; Ότι θα άφηνα τα ρύζια της εγγονής της στο πάτωμα να σέρνεται πάνω τους και να λερώνει το παντελόνι της;
Πήγα στην κουζίνα, μπουκώθηκα στο τσουρέκι για να ηρεμήσω. Γύρισα στο σαλόνι, καθάρισα και συνεχίσαμε να μιλάμε. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Και όλα αυτά ενώ είχε έρθει να μου κρατήσει το παιδί για να πάω με τη μεγάλη σε παιδικό πάρτυ το πρωί και έμεινε ως αργά για να φτιάξω τα καλοκαιρινά ρούχα στις ντουλάπες. Και όλα αυτά στη γιορτή της μητέρας. Γιατί έτσι είναι η μαμά μου. Με αφήνει να τη μαλώνω. Και στο τέλος μου ζητάει και συγνώμμη. Κι εγώ καμιά φορά το παρακάνω. Είναι η μοναδική που μου δίνει το δικαίωμα να είμαι έτσι. Και δεν θέλω να είμαι έτσι.
5 σχόλια:
Ξέρεις πόσες φορές έχω ξεσπάσει τα νεύρα μου στη μαμά μου; Άπειρες...και φυσικά το μετανιώνω...Για να αισθανθούμε λίγο καλύτερα ας σκεφτούμε ότι κάποια στιγμή και τα παιδιά μας θα ξεσπούν πάνω μας. Φιλιά!
Είσαι απίθανη! Η τελευταία σου φράση τα λέει όλα! Με συγκίνησες...Α! και να ξέρεις κατι που ήδη ξέρεις.Όλοι το κάνουμε αυτό...
Πραγματικά, είναι οι μόνες που μας δίνουν το δικαίωμα να είμαστε έτσι και καμιά φορά οι μόνες που δεν το αξίζουν...ουουου άπειρες φορές :)
Πολύ αληθινό! Συνέβη και σε μένα και μου συμβαίνει ανά διαστήματα.. Μάλλον, θα έρθουμε κι εμείς σε αυτή τη θέση κάποτε,ε;
Δεν είσαι η μόνη.... έχει προνοήσει η φύση σε έκανε μάνα κάποια στιγμή θα πληρώσεις!!!!
Έλα στο σπιτικό μου να σε τρατάρω βραβειακι να σε γλυκάνω!
Δημοσίευση σχολίου