Σε αγαπώ

Με τη Δανάη μας συνδέει μια αγάπη πολύτιμη. Την αγαπώ τόσο πολύ και τη θαυμάζω για τον άνθρωπο που έχει γίνει. Εντάξει είναι η κόρη μου, δεν θα μπορούσα να τη βλέπω αλλιώς αλλά πραγματικά βλέπω στα μάτια της μια τόσο ευγενική και καλοσυνάτη ψυχή που δεν συναντάς συχνά. Της λέω "σ'αγαπώ" συνέχεια. Δεν αφήνω μέρα που να μην περάσει και να μην της το πω. Κάπως έτσι, στις ρομαντικές στιγμές της μέρας, όταν λέμε "σ'αγαπώ", μεταξύ αστείου και σοβαρού, ξεκινήσαμε να κάνουμε διαγωνισμό για το ποιά αγαπάει την άλλη πιο πολύ.

"Σ'αγαπώ"

"Εγώ σε αγαπώ πιο πολύ"

"Όχι, εγώ πιο πολύ"

Και μαλώνουμε γλυκά...

"Σε αγαπώ πιο πολύ κι απ'το πολύ", της είπα κάποια στιγμή.

"Σε αγαπάω μέχρι τον ουρανό" της είπα.

"Σε αγαπάω μέχρι τα αστέρια", μου απάντησε.

Τώρα τελευταία μου λέει συνέχεια "Σε αγαπάω μέχρι το ουράνιο τόξο".

Κι εγώ της λέω ότι την αγαπάω όσο το χρυσάφι που βρίσκεται στην άκρη του ουράνιου τόξου.

Κάνουμε τέτοια παιχνίδια με το μυαλό και ανταλλάσουμε λόγια αγάπης. Γελάμε μαζί.

 

 

Απόψε μου είπε κάτι που χαράκτηκε για πάντα στη ψυχή μου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Είναι το πολυτιμότερο δώρο που μου έχει κάνει, το πιο σοφό λογάκι που μου έχει πει, η απόδειξη ότι αυτό το παιδί είναι τόσο ξεχωριστό, τόσο γλυκό, τόσο γεμάτο συναισθήματα. Ποιήτρια. Μικρή και τριανταφυλλένια.

 

 

 

 

Μου είπε: "Σε αγαπάω ως το φως των ματιών σου".

Λυγμ.