Το μικρό

Λοιπόν, χτες το πρωί, αφού καλημεριστήκαμε και αποχαιρετιστήκαμε, λίγο πριν κλείσει την πόρτα για να φύγει για τη δουλειά ο μπαμπάς, το μικρό πετάχτηκε και είπε: «Bye». Εντάξει, ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια και κοιτάξαμε με γουρλωμένα μάτια αυτό το λιλιπούτειο ανθρωπάκι που αργά παίρνει βάρος, τόσο γρήγορα ανεβάζει στροφές το μυαλό του.

Λοιπόν αυτό το μικρό με έχει πεθάνει. Πρώτον, είναι κολλητσίδα. Καρφίτσα πως το λένε. Από το πρωί που ξυπνάει μέχρι το βράδυ που πάει για ύπνο, βρίσκεται πάνω μου. Παίζει αρκετή ώρα μόνη της και με την αδερφή της, δηλαδή περισσότερο από όσο έπαιζε μόνη της η αδερφή της στην ηλικία της αλλά την υπόλοιπη μέρα είναι «μαμά, μαμά και μαμά». Μόνο όταν πάμε στην παιδική χαρά, περπατάει πέρα δώθε σαν να μην υπάρχει αύριο. Και όλες οι μαμάδες μου λένει «μα τι καλή, δεν θέλει καθόλου αγκαλιά, είναι πολύ ανεξάρτητη». Ναι, κάτσε να γυρίσουμε σπίτι. Είναι βιτρίνα όλα αυτά. Κατάσκοπος της Μοσάντ.

Και λες εντάξει, θα κοιμηθεί και θα αποκτήσω έλεγχο του σώματος μου και πάλι. Αμ δε. Το μικρό κολλητήρι θα ξυπνήσει τουλάχιστον δυο φορές μέσα στη νύχτα και θα πιει το γάλα της και μπορεί να πιάσει και καμιά ψιλή κουβέντα με κάτι φωτάκια αναμμένα. Μπορεί να καταλήξει αναμέσά μας και να ψιλοξυπνάει για να μας ακουμπήσει και να ξαναξεραθεί ή αν κάνει πολύ φασαρία μπορεί να ξυπνήσει την αδερφή της, η οποία με ιώβια υπομονή θα κλαψουρίσει λίγο πριν χωθεί κι αυτή στο κρεβάτι μας και ένα δευτερόλεπτο πριν καταρρεύσουμε οικογενειακώς στο τετραγωνικό του μαξιλαριού που μας αναλογεί, θα σκεφτούμε για άλλη μια φορά τη λύση του υπέρδιπλου κρεβατιού. Family bed, μοντέρνα πράγματα.

Το μικρό είναι πανέξυπνο, όχι επειδή είναι παιδί μου. Είναι σφουγγάρι. Ξεκαρδίζεται, κοροιδεύει, κρύβεται, παίζει, νευριάζει. Πρέπει να την βάλετε να σας πει πως νευριάζει: θα κάνει έναν χαρακτηριστικό ήχο νευριάσματος. Πολύ γέλιο. Είναι κι αυτή μουσικόβια, της το καλλιεργεί ο μπαμπάς της. Δώστης jlo με Pitbull και πάρε της την ψυχή. Και γενικά, το «μικρό καράβι» παίζει πολύ, ειδικά πάνω στα πόδια μου με χοροπηδητά πάνω στην κοιλιά μου.

Με κυνηγάει όλη τη μέρα με ένα playmobil και μια καρέκλα να το βάλω να κάτσει. Κοιμίζουμε τις κούκλες και λέει κάτι ψιθυριστά ακαταλαβίστικα μιραντέικα. Και μετά ξαφνικά «αααααα» γιατί η κούκλα έχει κιόλας ξυπνήσει. Σε πέντε δευτερόλεπτα. Ε βέβαια, αν έχει πρότυπο τον εαυτό της.

Επίσης μου κουβαλάει όλη μέρα βιβλία να διαβάσουμε. Τα διαβάζουμε πολύ γρήγορα βέβαια γιατί πρέπει να είναι πολύ καλύτερο και ενδιαφέρον να τρέχουμε να φέρουμε το επόμενο βιβλίο.

Το μικρό πετάει την σκούφια της για βόλτα. Λες και το έχουμε κλεισμένο στον πύργο κανένα εξάμηνο. Η’ λες και βρέχει συνεχόμενα κανένα δεκαπενθήμερο και δεν έχουμε ξεμυτίσει ούτε στη βεράντα. Δεν έχω δει παιδί να κάθεται τόσο οικειοθελώς στο καρότσι όταν του προτείνεις να το πας βόλτα.

Μη δει μπουκάλι πλαστικό! Θέλει να πιει. Είτε αυτό είναι νερό, είτε coca cola, είτε λεμονίτα. Πίνει και με καλαμάκι.

Επισης δεν τρώει. Τελεία. Προτιμάει να πετάει το φαγητό από το καρεκλάκι και θα τρεφόταν μια χαρά για μια ζωή με ντομάτα, φέτα και κεράσια. Στο τσακίρ κέφι τρώει και κανένα τοτάλ με μέλι. Γιατί και είναι τσιλιβιθρόνι. Της κάνουν ρούχα που το ταμπελάκι τους ανεφέρεται σε παιδάκια που ψιλονεογέννητα. Εντάξει κάνουμε τρελή απόσβεση.

Έκλεισε τους 15 μήνες και πλέον γνωρίζει τα πάντα. Ξέρει να μην τρώει, να τσακώνεται με την αδερφή της, να διεκδικεί την αγκαλιά μου, να ζηλεύει, να ακούει τραγούδια στο youtube και να κάνει τσουλήθρα μόνη της.

Νιώθω πλήρης ως μάνα. Και το λατρεύω το μικρό.