6 χρόνια μελό

6 χρόνια απόψε. Από τότε που παντρεύτηκα τον καλύτερο μου φίλο. Ξέρεις από εκείνες τις ιστορίες που λες στους ανθρώπους που γνωρίζεις για πρώτη φορά και δεν το πιστεύουν. Συμμαθητές από νηπιαγωγείο. Μαζί στο δημοτικό, μαζί στο γυμνάσιο, μαζί στο λύκειο. Μαζί και στην Αθήνα μετά για σπουδές. Ένας κρυφός έρωτας δικός του, καλά κρυμμένος, τόσο όσο να φαίνεται και να μην φαίνεται μαζί. Ο καλύτερος μου φίλος. Να ξέρει τα πάντα για μένα, να ξέρω τα πάντα για αυτόν. Ποτέ να μην συμπαθεί τους δικούς μου έρωτες και ποτέ να μην συμπαθώ τους δικούς του. Μαχαιριά στην καρδιά. Ζήλια κρυφή, διακριτική. Όμως ψιλοπερηφάνεια. Στραβά μάτια. Καλές κουβέντες.

Και ξαφνικά (;) μια μέρα το κλικ. Ταυτόχρονα. Πριν 12 χρόνια αυτό. Και κούμπωσε. Και ήταν το ιδανικό. Κι ας μην ήταν το μαγικό πρώτο ραντεβού που δεν ξέρεις τίποτα για τον άλλον. Ήταν το μαγικό πρώτο ραντεβού που ήξερες τα ΠΑΝΤΑ για τον άλλον. Τα καλά και τα κακά. Τις αδυναμίες και τη δύναμή του. Όμως τον κοίταγες πια με άλλα μάτια. Πιο μεγάλα, πιο ανοιχτά. Με το μέλλον μπροστά. Κοινό.

Και πρόταση γάμου και αρραβώνας που πρόλαβε τουλάχιστον ο μπαμπάς μου. Και ένα γάμος περίπατος. Πριν έξι χρόνια αυτό.

Μια ζωή χωρίς καβγάδες. Στις πιο μεγάλες μας εντάσεις, απλά σιωπούμε. Κοιταζόμαστε στα μάτια και αποχωρούμε. Ξέρουμε καλά πως δεν μπορούμε ο ένας χωρίς τον άλλον. Βρίσκουμε πάντα τη λύση. Κάπως μαγικά. Λέμε τα ίδια πράγματα συγχρόνως. Ξέρεις, αυτό το σπαστικό που ο άλλος είναι μέσα στο μυαλό σου. Που δεν μπορείς να κρυφτείς.

Και μετά ήρθαν ένα ένα τα παιδιά. Παρών. Απεριόριστη βοήθεια. Ο κυματοθραύστης μου στις δύσκολες μέρες. Κατανόηση. Υπερβολική. Από άλλο πλανήτη.

Κι όταν το σπίτι βουλιάζει από την ακαταστασία, τα ασιδέρωτα ρούχα είναι μέχρι το ταβάνι και το φαγητό δεν έχει μπει στο φούρνο στην ώρα του, ακόμη και τότε, δεν ύψωνει ποτέ τη φωνή. Παραμυθένιο το ξέρω. Όμως το ζω κάθε μέρα. Κάθε απόγευμα που ανοίγει η πόρτα και τραγουδάμε δυνατά και ρυθμικά «ήρθε ο μπαμπάς μας, ναι ναι ναι!». Ήρθε το άλλο μου μισό.

Μελό. Το ξέρω.