Δύο

 

Όταν η καρδιά μου έγραφε παντού Δανάη, έσκασε μύτη το μικρό. Και εκεί που νόμιζα πως είμαι ολόκληρη, κατάλαβα πως ήμουν μισή. Πως υπήρχε τόσος χώρος στη καρδιά μου για να γράψω με μεγάλα κεφαλαία γράμματα Μιράντα.

Η αγάπη δεν διαιρείται, αλλά πολλαπλασιάζεται.

Δύο χρόνια μετά τη γέννησή σου, ξέρω πως η καρδιά μου είχε πολύ περισσότερο χώρο από όσο νόμιζα.

Ο δεύτερος χρόνος σου, Μιράντα μου, ήταν τόσο διαφορετικός από τον πρώτο. Περπάτησες και άρχισες να μιλάς. Βασικά πρέπει να είσαι το μοναδικό παιδί που ξέρω που μιλάει τόσο πολύ, όχι μόνο στους άλλους αλλά και μόνο του, στον εαυτό του,  όταν παίζεις, όταν σκέφτεσαι δυνατά, όταν περπατάμε στο δρόμο και παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου. Ρωτάς και απαντάς μόνη σου, επαναλαμβάνεις τους κανόνες, «δεν τρέχουμε, περπατάμε», «δεν κλαίω, γελάω», «όχι στις σκάλες με τον ποπό, μπάνιο έκανα».

Έρχεσαι δεύτερη, από τη φύση σου γεννήθηκες δεύτερη, παίρνεις τα ρούχα, τα παπούτσια και τα παιχνίδια από δεύτερο χέρι, κοιμάσαι στο πρώτο κρεβάτι της αδερφής σου και ακολουθείς τα χνάρια της, θέλεις δεν θέλεις. Όμως αυτό σε κάνει τόσο εύκολο παιδί, προσαρμοστικό και χαρούμενο, που συμβιβάζεται εύκολα και δεν πέφτει σε tantrum ή αδιέξοδα. Ακούς. Καταλαβαίνεις,αντιλαμβάνεσαι, κατανοείς κι ας είσαι μια σταλιά.

Την αγαπάς. Την αντιγράφεις. Τρέχεις στην αγκαλιά της. Της κάνεις τη δύσκολη, της χαλάς τους πύργους αλλά ξέρεις να λες συγνώμμη. Και «σ’αγαπάω». Δεν ξέρω αν ξέρεις τι είναι η αγάπη αλλά νομίζω πως αυτό το μαγικό συναίσθημα που νιώθεις για την αδερφή σου, πρέπει να το κρατήσεις για πάντα στην καρδιά σου. Θα την έχεις για μια ζωή. Μίλα της. Και άκου την. Αυτή είναι το άλλο σου μισό, όχι εγώ, όχι ο μπαμπάς σου. Για αυτό φτιάχτηκαν οι αδερφές.

. Ξέρω πως ξέρεις ότι σε προστατεύω. Είσαι μωρό ακόμη και η αγκαλιά μου είναι η ασφάλειά σου. Δεν θα μπορούσα να σε μεγαλώσω αλλιώς. Η αγκαλιά μου σας χωράει και τις δύο, όμως το ξέρω, πως μερικές φορές τη θέλεις αποκλειστικά για σένα. Δεν θα έχεις ποτέ την αποκλειστικότητα που είχε η αδερφή σου. Μαζί κοιμάστε, μαζί κάνετε μπάνιο, μαζί βγαίνουμε στο πάρκο κάθε μέρα. Το ξέρω πως απολαμβάνεις τις λίγες στιγμές της εβδομάδας που είμαστε οι δυο μας. Κι εγώ!

Κάνω τα ίδια «λάθη» γιατί μόνο έτσι ξέρω να μεγαλώνω παιδιά. Σε κοιμίζω κάθε βράδυ και μετά από λίγες ώρες ξυπνάς και έρχεσαι στο κρεβάτι μας. Κοιμάσαι γαλήνια ανάμεσά μας και σε ακούω να παραμιλάς στον ύπνο σου. Κάποιος πάντα δεν σου δίνει κάτι. Του μιλάς θυμωμένη. Σε χαιδεύω και ηρεμείς. Δεν θα μπορούσα να σε στείλω στο δωμάτιο σου και να σου κλείσω την πόρτα. Καμιά φορά κοιμόμαστε και οι τέσσερις μαζί, βασικά εσείς κοιμάστε κι εμείς αγκαλιάζουμε τα κομοδίνα. Όμως ξέρω πως έχω χρόνο να κοιμηθώ στο μέλλον, ξέρω πως αυτό που κάνω λάθος είναι το πιο σωστό πράγμα που θα μπορούσα να κάνω.

Σε κρατάω από το χέρι και με χτυπάει σαν ηλεκτρικό ρεύμα η σκέψη του πόσο σε αγαπώ και πόσο σε θαυμάζω για την εξυπνάδα σου! Είσαι το δεύτερο μου και γίνεσαι δύο χρονών. Σε λατρεύω, είσαι το μοναδικό μου νο2. Χρόνια πολλά μικρό μου! Να είσαι πάντα υγιής και χαρούμενη.

Υ.γ. κι ευχαριστώ τον μπαμπά σου που με αυτή τη μαγική σύμπνοια που μας συνδέει σε ΟΛΑ, προχωράει δίπλα μου σε αυτό το καταπληκτικό ταξίδι της γονεικότητας και είναι πάντα ΕΔΩ, για σένα, για την αδερφή σου και για μένα.