Εκείνες

 

Άφησα στα χέρια τους τις μικρές. Τις εμπιστεύτηκα χωρίς να τις ξέρω. Τρεμόπαιξε η καρδιά μου το βράδυ πριν. Και όλα τα πρώτα βράδια. Δεν τις ήξερα, δεν με ήξεραν. Δεν είχε και τόση σημασία.

Τις ξυπνούσα, τις έβγαζα από το ζεστό τους κρεβατάκι, γάλα γρήγορα και τις πετούσα κυριολεκτικά στα χέρια αγνώστων. Άλλες φορές να κλαίνε με λυγμούς, άλλες να με κοιτάνε με αυτά τα puppy eyes.

Ποιες ήταν; Τι τους έλεγαν; Τους έδιναν σημασία; Τους μιλούσαν γλυκά; Γιατί το έκανα εγώ αυτό στα παιδιά μου; Πώς μπορούσα να τις εμπιστευτώ; Δεν θα πω ψέματα. Το μισούσα αυτό. Πάλεψα πολύ για να το δεχτώ. Και να σταματήσω να βλέπω τις δασκάλες σαν μάγισσες με τρία κεφάλια.

Όμως τις άφηνα. Σε ένα περιβάλλον άγνωστο. Για μένα. Όχι για εκείνες. Με δασκάλες που με την πρώτη ματιά φαίνονταν οικίες, καλές αλλά δεν ήξερα, πραγματικά δεν ήξερα τίποτα. Και ούτε έπρεπε να μάθω.

Μετά το άφησα στον αυτόματο πιλότο. Δεν είχα σκοπό να αναλύω τα πάντα. Ούτε τα καρεκλάκια σκέψης, ούτε τις τιμωρίες, ούτε τον τρόπο διδασκαλίας. Ούτε αν αερίζουν τα παράθυρα, ούτε αν τις σκουπίζουν στην τουαλέτα, ούτε αν τους δίνουν χαρτομάντιλο όταν οι μύξες έφταναν στο σαγόνι. Ούτε, ούτε.  Ήθελα να πάρουν ό,τι μπορούσαν. Να το απολαύσουν. Να το δοκιμάσουν.

Και μαζί τους κι εγώ.

Και κάθε ημέρα, με την επιστροφή τους στο σπίτι έβλεπα πόσο καλό τους έκανε το σχολείο. Πόσο καλό τους έκαναν εκείνες.

Δεν μου χτύπησε ποτέ κάτι άσχημα. Μια λέξη, μια φράση, ένα μισόλογο. Κι αυτή η απόσταση ασφαλείας που (τυχαία ή έτσι είναι τελικά ο ρόλος των δασκάλων;) κράτησαν και οι τέσσερίς τους, μου άρεσε. Δεν ήθελα να γίνουμε κολλητές. Ήθελα να ακούω αλήθειες. Να ακούω τη γνώμη τους. Να βοηθάνε τα λουλούδια μου να ανθίσουν. Μαζί τους κι εγώ τα ποτίζω λίγο λίγο.

Μάθανε πολλά φέτος. Ήταν η μεγάλη πρώτη φορά και για τις δύο.

Κι εκείνες ήταν άψογες. Δεν ξέρω αν ήταν τύχη που ήταν κι οι τέσσερίς τους αυτό που πραγματικά ήθελα, κι ας μη το ήθελα. Κι ας μη το ήξερα. Εκεί, κρυφοί παρατηρητές, σαν κι εμένα. Κι όλα αυτά δεν τα ξέρω με αποδείξεις, δεν πετούσα σαν μικρή Tinkerbel κατασκοπεύοντας τις τάξεις, αλλά τα εισπράττω καθημερινά από τα παιδιά μου!

Τώρα που τελειώνει η χρονιά, ξέρω πως είμαι τυχερή που αυτές ήταν οι πρώτες τους δασκάλες. Η κυρία Μαρία, η κυρία Έφη, η κυρία Ειρήνη και η κυρία Νίκη.

Σας ευχαριστώ!