Η εβδομάδα των αλλαγών

..... όχι όχι δεν είναι αυτό που νομίζεις... δεν είναι πολιτικό σχόλιο.... για τα δικά μας θα πω... τα σχολικά και τα σπιτικά....

Μια εβδομάδα μετά την έναρξη των σχολείων, μπορώ να πω ότι άνετα μπορώ να κάνω το επάγγελμα του ταξιτζή. Βρήκα διαδρομή να κόβω δρόμο για το σχολείο της Μιράντας που είναι πάνω στο βουνό (σαν τα καλά ιδιωτικά…) και φτάνω εκεί σε 10 λεπτά, περιμένοντας μόνο σε ένα φανάρι. Το καινούριο σχολείο είναι δημοτικός παιδικός σταθμός και είναι ΣΧΟΛΕΙΟ! Δηλαδή πραγματικά, που πηγαίναμε μέχρι τώρα; Είναι η ημέρα με την νύχτα. Η ψυχολογία της Μιράντας είναι τόσο καλή που τη δεύτερη μέρα που πήγα να την πάρω μου είπε ότι δεν ήθελε να φύγει. Κάτι πάει πολύ καλά εδώ.

Από την άλλη, το δημοτικό με τρομάζει λίγο. Οπότε μπαίνω στη θέση της Δανάης που ζει αυτό το χάος την ώρα πριν την προσευχή. Χτες που την άφησα στην αυλή πριν χτυπήσει το κουδούνι, για να προλάβω να πάω και την Μιράντα, έχασε λίγο τον προσανατολισμό της, και αγχώθηκε όταν χτύπησε το κουδούνι. Μου τα είπε μια μαμά το μεσημέρι. Το συζήτησα απ’ έξω, απ’ έξω το μεσημέρι. Της εξήγησα ότι είναι λογικό να μην ξέρει που είναι τι. Και της είπα πως κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ όταν είχαμε μετακομίσει σε αυτό το σπίτι. Άνοιγα όλα τα ντουλάπια της κουζίνας μέχρι να θυμηθώ που είχα βάλει τα ποτήρια. Ήταν όλα καινούρια, δεν θυμόμουν τίποτα. Άνοιγα να πάρω ένα ποτήρι και έβρισκα πιάτα. Κάπως έτσι είναι και το δημοτικό. Όλα καινούρια. Άγνωστες φάτσούλες, άγνωστες αίθουσες, λάθος στροφές. Μέχρι να βρεις το δρόμο σου, θα χαθείς πολλές φορές. Αλλά στο τέλος, δεν θα θυμάσαι καν πως γινόταν και χανόσουν.

Όταν γυρνάνε στο σπίτι, πέφτουν πάνω μου με τα μούτρα να μου πουν όλα τα νέα χωρίς ανάσα και μου ζητάνε να φάνε ό,τι υπάρχει στην κουζίνα. Η Δανάη πάει στην τουαλέτα για κατούρημα χωρίς να υπάρχει αύριο, γιατί μάλλον δεν έχει επισκεφτεί τις σχολικές τουαλέτες ούτε μια φορά. Η Μιράντα αντίθετα πάει μόνη της και αυτοεξυπηρετείται στο σχολείο ενώ στο σπίτι φωνάζει «έκαναααααα μαμαααααα».

Κάπως έτσι, θα περάσουν οι ημέρες και θα μπούμε σε μια αγαπημένη ρουτίνα. Να προλαβαίνω να γράφω τα κείμενα μου το πρωί, να συμμαζεύω το σπίτι, να ρίχνω ένα φαγητό στη φωτιά και να έχω χρόνο και για τα πέρα δώθε.

Μεταξύ άλλων, αυτή την πρώτη εβδομάδα της προσαρμογής στα σχολεία, μείναμε δυο τρεις ημέρες χωρίς καναπέ γιατί τον πουλήσαμε! Το δώσαμε κοψοχρονιά γιατί ήθελα πραγματικά να τον ξεφορτωθώ και πήραμε τον Ektorp του Ikea, που τον έχω ερωτευτεί. Ήδη ονειρεύομαι τα μαξιλαράκια που θα φτιάξω και λατρεύω την αίσθηση ελευθερίας και …άπλας που απέκτησε το σπίτι μας.

Επίσης, αλλάξαμε τα δωμάτια μας και το παιδικό απέκτησε πάγκο γραφείου και άπλετο χώρο για παιχνίδι. Το δικό μας βάφτηκε γκρι και είναι τέλειο! Πραγματικά, έχω όρεξη να πάω να διαβάσω ένα βιβλίο πριν κοιμηθώ, ενώ πριν πήγαινα για ύπνο με κλειστό το φως και φυσικά περπατώντας στις μύτες.

Τα παιδιά κοιμούνται το αργότερο 9:30 καμιά φορά και 9, γεγονός που άλλαξε δραματικά τη βραδινή ζωή στο σπίτι.

Και να πάνω που συνηθίζαμε στις νέες καταστάσεις, έχουμε, λέει, εκλογές, και κλείνουν τα σχολεία για ένα τετραήμερο. Αν και πρόκειται για τις πιο βαρετές εκλογές του αιώνα και καμία αλλαγή δεν θα βγει αυτή την Κυριακή, πραγματικά εύχομαι να είμαστε πιο δυνατοί ως γονείς να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες που θα βρούμε μπροστά μας. Γιατί πραγματικά, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία από το να έχεις χαμογελαστά παιδιά. Και αυτή την εβδομάδα είχα, οπότε δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω κι εγώ!