Slow down

Τις προάλλες σε ένα από αυτά τα σύντομα small talks με μαμάδες που λέμε ένα γεια στην παιδική χαρά κάναμε μια συζήτηση για το πόσο κουρασμένη είναι εκείνη όταν γυρνάει από τη δουλειά το μεσημέρι και πρέπει να συμμαζέψει το μυαλό της μεγάλης της κόρης για να διαβάσει, να συνετίσει τη μικρή για να κάνει ησυχία όσο η μεγάλη διαβάζει, να κάνει επανάληψη στα αγγλικά, να πάνε φροντιστήριο δυο φορές την εβδομάδα και να γυρίσουν να ξεκινήσουν διαδικασίες ύπνου. «και τώρα που ανοίγει ο καιρός, έχει αρχίσει και το μπίρι μπίρι να βγούμε έξω..». Το κοριτσάκι πάει Δευτέρα δημοτικού και διαβάζει μαζί με τη μαμά της για δυο ώρες σχεδόν καθημερινά. Θέλει να παίξει, πότε θα παίξει;

Πώς γίναμε έτσι;

Γιατί γίναμε έτσι;

Που είναι ο χρόνος για παιχνίδι για ένα παιδί 7-8 χρονών;

Σε λίγα χρόνια που το διάβασμα θα έχει περισσότερες απαιτήσεις τι θα συμβεί;

Κι εμείς, η αλήθεια είναι ότι έχουμε ελαττώσει τα Art Lab μας και τις κατασκευές μας γιατί πραγματικά στο τέλος της ημέρας τρέχουμε να προλάβουμε. Ο χρόνος. Πάντα μας ξέφευγε όταν είχαμε τόσα πολλά να κάνουμε, πάντα μας περίσσευε όταν η ζωή μας δεν είχε ενδιαφέρον.

Αυτά για τους μεγάλους όμως. Οι μικροί άνθρωποι θα βρουν πάντα κάτι να κάνουν, είτε μόνοι τους, είτε μαζί. Και πιστέψτε με τα καλύτερα παιχνίδια το απόγευμα έχουν ξεκινήσει από το δεν ξέρω τι να κάνω, βαριέμαι. Το μυαλό εκκινεί μεγάλα γρανάζια όταν βαριέσαι και είσαι 6 χρονών. Το έχω δει το θαύμα να γίνεται μπροστά στα μάτια μου.

Τόσους μήνες, προσπαθώ να δημιουργήσω μια φυσιολογική ρουτίνα για το διάβασμα, γυρνάμε σπίτι, χάζεμα λίγο στην τηλεόραση, φαγητό, η Δανάη αποσύρεται για να διαβάσει. Αν θέλει καμία διευκρίνιση, της εξηγώ και όταν τελειώσει τσεκάρω αν είναι σωστά. Αν κάποια δεν είναι, της λέω να τα διορθώσει, όμως αν κάποια είναι ορθογραφικά λάθη που δεν έχουν διδαχτεί, τα αφήνω. Υπάρχουν φορές που της λέω τα λάθη της και δεν τα διορθώνει. Πάει στο σχολείο και η δασκάλα τα κοκκινίζει. Υπάρχουν επίσης φορές που έρχεται στο σαλόνι 5-6 φορές γιατί δίψασε, θέλει τουαλέτα, θέλει να μου πει κάτι αστείο, ψάχνει την ξύστρα της, γαβγίζουν τα σκυλιά από δίπλα και την ενοχλούν. Έτσι το 20λεπτο μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ώρα.

Προσπαθώ τόσους μήνες να της εξηγήσω ότι οι ασκήσεις για το σπίτι δεν είναι το βαρίδι που φοράει ο φυλακισμένος. Είναι μια επανάληψη όσων έμαθε στο σχολείο και γενικά βρε παιδί μου, δεν χάθηκε ο κόσμος. Αν δεν θέλει να τις κάνει γιατί το μυαλό της πετάει, ας τις κάνει σε μια ώρα που το μυαλό θα έχει προσγειωθεί. Αλλά αν κάνει τις ασκήσεις της και έχει εκεί το μυαλό της για 15 λεπτά και μετά τελειώσει, έχει όλο το χρόνο μπροστά της να ΠΑΙΞΕΙ!

Εκτός του ότι δεν έχουν εξωσχολικές δραστηριότητες ούτε φέτος, εκτός από μια ημέρα που πάνε μαζί στο Τσίρκο (aerial yoga για παιδιά), δεν θέλω πια να τις φορτώνω κι εγώ με προγραμματισμένες κατασκευές λες και είναι υποχρεωτικό. Αν και τους αρέσουν, θέλω ο χρόνος, ο απογευματινός να είναι εντελώς χύμα για παιχνίδι, χρόνο για φαντασία και συζήτηση, μαζί μου, μεταξύ τους ή και καθόλου. Αν θέλουν, και θα ζωγραφίσουν και θα φτιάξουμε κάτι αλλά δεν είναι προτεραιότητά μας.

Πολλές φορές, η Δανάη τραβάει ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη από αυτά που έχουν μέσα πίνακες και σχέδια και θέλει να τα αντιγράψει. Ή μου λέει «μαμά δεν θα κάνουμε καμιά κατασκευή;»

Ο χρόνος ποτέ δεν φτάνει. Κι όσα νέα project κάνω pin στο pinterest για να τα φτιάξουμε μαζί με τα κορίτσια, δεν θα έχουμε ποτέ τόσο χρόνο για το καινούριο, το περίεργο, το διαφορετικό. Θα μείνουν εκεί σκονισμένα στα ράφια του Pinterest για μια άλλη ζωή.

Στεναχωριέμαι για όλα τα πιεσμένα παιδιά που πρέπει να περάσουν όλη τους τη ζωή στο διάβασμα επειδή κάπου γράφει ένα μεγάλο ΠΡΕΠΕΙ.

Αυτό που πρέπει είναι να δούμε λίγο τη ζωή μας αλλιώς γιατί θα περάσουν τα χρόνια και θα έχουμε ξεχάσει τα βασικά. Τη φύση, τη ζωή εκεί έξω, το τρέξιμο, το παιχνίδι επειδή απλά μας αρέσει.

Ξέρω εγώ, μπορεί να βιάζομαι εξαιρετικά αλλά η Μιράντα να θέλει να δει το μυρμηγκάκι που προχωράει στο σκαλοπάτι. Ή να πει «γεια» στη Μίλβα, τη σκυλίνα που μένει δίπλα μας. Ή να τρέξει με το ποδήλατο πίσω από την αδερφή της, να μαζέψει φύλλα και να φτιάξει μια «πίτα» με τις φίλες της στην παιδική χαρά. Δεν χρειάζεται να κάνουμε το σουπερ ντούπερ art project για να νιώσουμε καλύτερα ή να γίνουμε δημιουργικοί άνθρωποι.

Μπορώ απλά να ζωγραφίζω μαζί της μουτζούρες ενώ μιλάμε για το σχολείο ή να την αφήσω να γεμίσει το πλαστικό μπουκάλι με νερό και λίγο νερομπογιά για να κάνει το πείραμα που σκέφτηκε χτες κι εγώ έλεγα πώς «δεν είναι ώρα τώρα για πειράματα, βάλτε πιτζάμες και πλένουμε δόντια γρήγορα».

Δεν πρέπει να μας νοιάζει ο χρόνος αλλά πρέπει να τον διεκδικούμε, δεν πρέπει να πνιγόμαστε στο αν έκανε την αντιγραφή ή αν τέλειωσε τις ασκήσεις. Η ζωή είναι μετά από αυτό. Το διάβασμα θα σε βοηθήσει στην πράξη, στη ζωή σου, όχι στο κλειστό δωμάτιο που σε κλείνει η μαμά σου (εγώ) να γράψεις, να σκεφτείς και να αντιγράψεις.

Αν θέλεις, απλά, Δανάη, μάθε να βάζεις διαλυτικά στα παϊδάκια, γιατί αν δεν βάλεις, κινδυνεύεις να θα φας παιδάκια και μετά θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα.