All the Happiness

Μερικές φορές απλά λατρεύω κάθε στιγμή. Ειδικά το καλοκαίρι, αυτό το χύμα και οι ώρες που ξαπλώνουμε και διαβάζω στη δροσιά. Που τις αφήνω να κάνουν ό,τι θέλουν, σχεδόν χωρίς ένα μη, αν και ξέρουν πολύ καλά, τελικά, που να σταματάνε. Πώς έγινε αυτό; Πώς βρήκαν δικά τους όρια; Πώς ξέρουν; Γιατί φιλοσοφούν; Που και που, κάνουν παύσεις τα παιδιά μου και φιλοσοφούν.

Έτσι να τρώμε τη ζωή μας, κάνοντας παύσεις και απολαμβάνοντας. Εκτιμώντας, χωρίς βιασύνη. Τρώγοντας αργά ένα καρπούζι, βγάζοντας τα κουκούτσια. Ή βουτώντας με τη μάσκα και βρίσκοντας ψάρια, ώ τι μαγικό, στη θάλασσα έχει ψάρια και με τη μάσκα μπορείς να τα παρατηρήσεις.

Βγάλε την άμμο σιγά σιγά από τα δάκτυλα και μπες στο αυτοκίνητο. Βάλε ζώνη και μετά τον Μαραντίνη μαμά. Αν ήταν πολλοί, θα ήταν Μαραντίνιδες. Αν ήταν πολλές, θα ήταν Τάμταδες. Παγωτό για βραδινό, άπειρες παιδικές ταινίες και λίγοι Ολυμπιακοί αγώνες.

Και για μένα, η θέα από το παράθυρο, κάθε πρωί και κάθε απόγευμα. Το αεράκι. Όλη η οικογένεια τριγύρω, ξαδέρφια, αδέρφια, η μαμά μου. Όχι για να εξαρτάσαι, για το φαγητό, για το μπάνιο, απλά για να συναντάς και να γίνεσαι συνοδοιπόρος στο καλοκαίρι. Στην πόλη που μεγάλωσες. Αυτή την ελευθερία που χρειαζόμαστε, να διασταυρώνουμε απλά τους δρόμους μας με ανθρώπους που αγαπάμε.

Και φυσικά δημιουργική βαρεμάρα εκατέρωθεν. Άδειες ώρες, τις θυμάμαι κι εγώ τόσο ζωντανά. Να σου λείπουν οι φίλοι σου, η παρέα σου, η Αθήνα, το σπίτι σου, οι αγαπημένοι σου εκεί που βρίσκονται κι αυτοί σε δικές τους διακοπές.

Να τρώνε μακαρόνια με κιμά, τέσσερα πιτσιρίκια από ένα πιάτο και η Δανάη να τρώει ένα παγωτό μέχρι το μπόι της και να δίνει την άκρη από το χωνάκι, το καλύτερο, με αγάπη στην ξαδέλφη της. Αγάπη μόνο. Και παιχνίδι. Μαγιό και αντηλιακό. Και η δουλειά να προσαρμόζεται μαζί μου και να την λατρεύω κι αυτή. Και να καταβροχθίζω βιβλία. Αυτό το καλοκαίρι θέλω. Και το έχω. Και το αντέχω.