Ένα μισό-ολόκληρο μεσημέρι

Από την ώρα που μπήκε η σελίδα τους στην τσάντα της Δανάης τρίβανε τα χέρια τους. Δεν είναι ότι ήταν πολύ κακά παιδιά αλλά τους άρεσε να καταστρέφουν μεσημέρια, κι αν τραβήξει πολύ, τα δάκρυα να φτάνουν μέχρι το απόγευμα. Στο τετράδιο, μπήκαν αυτή τη φορά σαν το μισό και το διπλάσιο. Δεν μεταμφιέζονται πια σε πρόσθεση ή αφαίρεση, αυτά τα ξέρει η Δανάη και κανένα πρόβλημα δεν της δημιουργούν. Όμως τα μισά και τα διπλάσια με τις ωραίες τους παρενθέσεις και τους διαφορετικούς τρόπους για λύση είναι ό,τι πρέπει για ολική καταστροφή του μεσημεριού.

Περιμένανε υπομονετικά μέσα στην σκοτεινή τσάντα, μέχρι να φάει το κορίτσι και μετά να ακούσουν το φερμουάρ να ανοίγει. Κάτι μικρά παιδικά χεράκια τα μετέφεραν στο γραφείο, μολύβια αραδιάστηκαν γύρω τους και μια γόμα! Χα χα, αυτή θα την χρειαστούμε σίγουρα, σκέφτηκαν. Θα κάνουμε το κορίτσι να κλαίει τόσο πολύ που θα βουλιάξει η σελίδα από τα δάκρυα. Θα χαθεί στις παρενθέσεις μας, δεν θα βρίσκει το δρόμο για την άλλη πλευρά της ισότητας. Θα μουτζουρωθούν τα γράμματα, θα χάσει τη σειρά της, θα φωνάξει τη μαμά της, θα κλαίνε κι οι δυο μαζί. Πω πω, τι ωραίο μεσημέρι που θα περάσουμε!

Πράγματι, με το που τα είδε η Δανάη χλόμιασε, έκανε να τρέξει προς την πόρτα, δάγκωσε τα χείλη της και φώναξε «μαμαααααά μου». Εκεί που το ηθικό της ήταν στα ύψη, εκεί που ήταν τρελά χαρούμενη γιατί για μεσημεριανό η τρελομαμά της είχε φτιάξει χοτ ντογκ, εκεί που μόλις είχαν κανονίσει να πάνε για αλλαγή βιβλίων στη βιβλιοθήκη το απόγευμα, να σου τα μισά και τα ολόκληρα. Δυο τρεις μέρες τώρα πηγαινοέρχονται στην τσάντα της, μια εβδομάδα τώρα της κάνουν τη ζωή δύσκολη.

Όταν κοίταξε τις ασκήσεις πιο προσεκτικά της φάνηκε πως άκουσε τις εκφωνήσεις να γελάνε πίσω από τις γραμμές τους. Της φάνηκε πως ήθελαν να την κάνουν να κλαίει, να τη στριμώξουν ανάμεσα στις παρενθέσεις και να της μιλήσουν άσχημα. Να τη βάλουν να ξαπλώσει ανάμεσα στις δυο γραμμούλες του ίσον και να την κλειδώσουν εκεί μέσα. Να την ανεβάσουν στο πιο ψηλό σημείο του “και” της πρόσθεσης και να μην την αφήνουν να κατέβει. Να την βάλουν πάνω στο πλην και να τη ρίξουν στη θάλασσα σαν να είναι σε σχεδία. Το μισό, αδύνατο όπως ήταν, θα έτρωγε όλο το απογευματινό της κέικ, ενώ το ολόκληρο θα κοιμόταν χορτασμένο στο κρεβάτι της.

Πήρε βαθιά ανάσα, έξυσε με θάρρος το μολύβι της και έπεσε στη μάχη. Διάβασε το παράδειγμα. Μμμμμ, το κατάλαβε μάλλον. Έλυσε την πρώτη άσκηση. Έλυσε και τη δεύτερη.

Το μισό και το ολόκληρο άρχισαν να φοβούνται. Θα προλάβαινε να τα λύσει όλα χωρίς να ρίξει ένα δάκρυ; Η Δανάη συνέχισε. Έσβησε μια φορά και έγραψε το σωστό. Γύρισε σελίδα. Έκανε μερικούς υπολογισμούς στο μυαλό της και μερικούς με τα δάκτυλα. Αλλά δεν φοβόταν πια. Τα αποτελέσματα στις ασκήσεις έβγαιναν σχεδόν αμέσως.

Έκλεισε το ντοσιέ και αναστέναξε.

Κάτι σκούρο κύλησε στο γραφείο.

Το μισό και το διπλάσιο κλαίγανε με μαύρο δάκρυ.

Τα σχέδια τους για πλήρη καταστροφή των μεσημεριών της Δανάης αναβάλλονταν. Κάτσε να έρθει ο πολλαπλασιασμός, σκέφτηκαν και αναθάρρησαν.

*αφιερωμένο στο δευτεράκι μου