Floating profiles

photo

Τα προφίλ μας θα επιπλέουν στο διαδίκτυο ακόμη κι όταν πεθάνουμε. Αν τύχει και γίνει με κάποιον εντυπωσιακό τρόπο που θα απασχολήσει τις ειδήσεις, θα δημοσιευτούν στο Πρώτο Θέμα, φωτογραφίες που προσεκτικά τοποθετούμε καθημερινά στα social media, στα blog μας, στα stories ολούθε. Θα μάθουμε τα δυσάρεστα από εκεί, θα βάλει ο άλλος μαύρο στη φωτογραφία προφίλ του και θα γράψουμε ερωτηματικά από κάτω, «τι έγινε;», «έγινε κάτι;», γιατί δεν έχουμε συνηθίσει να μη μας το πασάρουν καθαρά αυτό που θέλουν να δείξουν οι φίλοι μας.

Συνήθως το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Πετάω χαρταετό, εσείς ήσασταν άρρωστοι και μείνατε με τη μιζέρια σας, είμαι χαρούμενη σήμερα, εσύ κλαις, πολύ φάγαμε και σήμερα, εσύ δεν πήγες σουπερμαρκετ, διαβάζουμε βιβλίο, εσύ αγράμματη θα μείνεις, κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου, εσύ μάλωσες πολύ παιδί σου σήμερα, πήγα σινεμά, εσύ πάλι όχι, τα πίνω με μια φίλη, εσύ έχεις να δεις μπαρ από τα 25, με αγαπάει ο άντρας μου, εσείς δεν κοιμάστε καν μαζί πια. Είμαι καλύτερος, πρέπει να το δεις. Το like σου δεν μου αρκεί, θέλω και ένα σχόλιο. Μην προσπερνάς, ξέρω πως με ειρωνεύεσαι, ξέρω πως θέλω να σου δείξω τη ζωή μου, τα πλούτη μου, την καλοπέρασή μου, την πραγματικά καλή μου διάθεση, τον ήλιο πάνω από το κεφάλι μου. Δεν θέλω να σου διδάξω τίποτα, δεν θέλω να σου δώσω το καλό παράδειγμα, ούτε καν συνταγή για ταραμοσαλάτα, θέλω απλώς να δεις πόσο καλά περνάω, πόσο καλύτερα από εσένα περνάω.

Και όταν πεθάνω, θα βάλεις μαύρο, θα συλλυπηθείς ηλεκτρονικά, θα κάνεις διάσημο το blog μου, θα βγάλεις στη φόρα τις σπουδές μου και το πόσο καλός άνθρωπος ήμουν. Θα αλλάξεις κανάλι, θα δεις Survivor. Θα κοιμηθείς, θα κάνεις log in στο Facebook.

Είναι η αυτοκριτική μου, γιατί λατρεύω τα social media, τα χρησιμοποιώ καθημερινά, ανεβάζω αυτά που θέλω, γράφω συνήθως θετικά και κρατάω τις πιο μαύρες σκέψεις μου για αυτό το blog ή για τον εαυτό μου. Και, φυσικά, έχω κάθε δικαίωμα να το κάνω αυτό, γιατί Ι am a sucker for technology, έχω blog από το 2005 και βρίσκομαι στο internet από τότε που άκουγα το modem να γουργουρίζει και το καλώδιο να βγαίνει κατά λάθος και να πέφτει η σύνδεση. Δεν με νοιάζουν τα πισώπλατα σχόλια που σίγουρα υπάρχουν, μα το κάνω κι εγώ η ίδια, σχολιάζω πικρόχολα, διορθώνω ορθογραφικά κλπ. Δεν προσελκύω συχνά θετική ανταπόκριση, δεν είμαι εκεί για να αρέσω πια, υπάρχουν, όμως, μερικά πραγματικά ειλικρινή σχόλια.

Δεν θέλω να με θαυμάζουν στο facebook, ούτε και έξω από αυτό, ζω τη ζωή, και γνωρίζω δυο-τρεις φίλους που δεν έχουν καν λογαριασμό και καταφέρνουν να επιβιώνουν και χωρίς. Δεν ξέρουν όμως την κούπα που έβαλα τον καφέ μου σήμερα, όπως οι followers μου στο instagram, ούτε ότι πήρα μέρος στον διαγωνισμό για το βιβλίο με retweet. Κι αυτά είναι ο μικρόκοσμός μου, το κομμάτι του που επιλέγω, εθισμένη, να δημοσιεύω. Και θα το κάνω.