Πως μιλάω στα παιδιά μου για την τρομοκρατία

Μόλις πριν από δυο ημέρες ξυπνήσαμε όλοι με το άκουσμα της τρομερής είδησης: ανήλικα παιδιά που πήγαν σε μια συναυλία μιας τραγουδίστριας έχασαν τη ζωή τους, κι αν όχι, έχασαν την πολύτιμη ανεμελιά τους. Οι γονείς καρδιοχτυπούν παντού αυτές τις ημέρες, είτε ζουν στο Manchester, είτε στην Αθήνα. Οι γονείς είναι λυπημένοι, εξοργισμένοι, φοβισμένοι με τέτοιες ειδήσεις. Οι γονείς δεν μπορούν να το χωνέψουν, δεν έχουν λόγια, θέλουν και οι ίδιοι εξηγήσεις. Και τότε, βρίσκονται μπροστά στα δικά τους παιδιά.

Στην αρχή, δεν ήξερα τι να κάνω. Ούτε και τώρα ξέρω, αλλά το παλεύω. Πρέπει να κρύψω το φόβο μου; Πρέπει να αλλάζω κανάλι; Πρέπει να μην κάνω καμιά συζήτηση; Πρέπει να απαντήσω αν με ρωτήσουν; Και τι να πω; Ότι χάνω την ανάσα μου, κάθε φορά που ακούω μια τέτοια είδηση;

Υπάρχουν κακοί και καλοί; Υπάρχει κάποια λογική όταν κάποιος σκοτώνει αθώους στο όνομα κάποιου άλλου θέματος; Είναι θέμα εκδίκησης; Κινδυνεύουμε κι εμείς; Πρέπει να φυτέψω τον σπόρο του τρόμου και στα παιδιά μου; Αυτή είναι η πραγματικότητα; Πρέπει να αποδεχτώ ότι έτσι θα ζούμε από εδώ και πέρα;

Βρήκα κάποιους τρόπους να τους μιλήσω με κριτήριο την ηλικία τους (5 & 7) και την αντίληψή τους. Νομίζω ότι μπορεί να φανούν χρήσιμοι.

Θα μπορούσε να συμβεί και σε μας

Το περνάω στα απαλά αλλά θέλω να ξέρουν ότι κάτι που είναι πάνω από τις δυνάμεις μας να το ελέγξουμε, μπορεί να συμβεί παντού και πάντα. Όταν ο καθένας μπορεί να έχει ένα όπλο (νόμιμα ή παράνομα) κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή. Πριν λίγες ημέρες, σκότωσαν κάποιον στην είσοδο ενός γειτονικού δημοτικού, οπότε τι να λέμε;  Όταν είχαμε πάει στο Λονδίνο τον Μάρτιο, περπατούσαμε και χαζεύαμε με τις ώρες στη γέφυρα του Λονδίνου. Βγάζαμε φωτογραφίες και διασκεδάζαμε. Ήμασταν στο πιο τουριστικό σημείο, κάτω από το Big Ben. Μια εβδομάδα μετά, στο ίδιο σημείο, ένα τρομοκρατικό χτύπημα. Ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω στους πεζούς, οι οποίοι θα μπορούσαν να ήμασταν εμείς. Αλλά δεν ήμασταν. Δεν είναι θέμα τύχης, όμως, δυστυχώς.

Έξοδος κινδύνου

Εδώ και αρκετό καιρό, επισημαίνω, όταν τις βλέπω, τις εξόδους κινδύνου. Θέλω να έχουν επίγνωση ότι σε μια δύσκολη στιγμή πανικού, όχι μόνο σε τρομοκρατικό επεισόδιο, αλλά και σε ένα σεισμό ή σε μια φωτιά, μπορούμε να κατευθυνθούμε εκεί για να γλυτώσουμε. Στο σινεμά, επαναλαμβάνω το ίδιο, όταν τον υποδεικνύουν στην αίθουσα. Ειδικά, στα μεγάλα εμπορικά κέντρα, όπου ο προσανατολισμός είναι δύσκολος, είναι καλό να έχεις πάντα το νου σου για την έξοδο κινδύνου. Νέα συνήθεια, νέες ανάγκες.

Επαγγελματικός προσανατολισμός

Χτες, μετά το περιστατικό στη συναυλία, προέκυψε άλλη μια είδηση για μια βόμβα σε κάποιο κολέγιο στην ίδια περιοχή. Το συζήτησα το μεσημέρι μαζί τους και κατέληξα να μιλάω για τους πυροτεχνουργούς. «πω πω τι δουλειά κι αυτή, θα ήταν πολύ καλοί στη φυσική στο σχολείο λογικά!»

Τηλεόραση χωρίς overdose

Επειδή είμαι news junkie, μαθαίνω όλα τα νέα από το internet, ψάχνοντας όλες τις μικρές λεπτομέρειες σε διάφορα site. Δεν χρειάζεται να ανοίξω την τηλεόραση για να μάθω τα νέα ή να δω εικόνες. Θα τις αφήσω να δουν, συνήθως καταλαβαίνουν ότι κάτι «κακό» έχει συμβεί. Θα απαντήσω σε ερωτήσεις αλλά δεν θα καθίσουμε αποχαυνωμένοι μπροστά στο BBC. Δεν θα σχολιάσω την ανταπόκριση από τα ελληνικά κανάλια. Τέλος, θα τους τονίσω ότι ό,τι βλέπουμε στις ειδήσεις δεν είναι απαραίτητα και αληθινό, θα πρέπει να αμφισβητούμε το κάθε τι. Δεν είναι λίγες ημέρες που σε δυο ελληνικά δελτία ειδήσεων έδειξαν πλάνα από την ταινία «The Interview» και τα παρουσίασαν ως «ανατριχιαστικό βίντεο προπαγάνδας της Βόρειας Κορέας». Η είδηση εδώ.

Καλοί και κακοί

Αυτό το κακό που συνέβη το έκαναν κάποιο κακοί άραγε; Κι εμείς τι είμαστε; Οι καλοί; Υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί στον κόσμο;

 Όχι βέβαια. Οι άνθρωποι που το έκαναν ήταν θυμωμένοι. Αλλά, ΠΟΤΕ, δεν είναι σωστό να πληγώνουμε τον άλλο όταν είμαστε θυμωμένοι. Μόνο, αν ηρεμήσουμε και συζητήσουμε θα βρούμε μια λύση με την οποία να συμφωνούμε και οι δυο. Δεν υπάρχει λόγος, πιστεύω, να αναμείξω τις θρησκείες σε αυτή τη συζήτηση, ίσως, ούτε καν την πολιτική. Με απλά λόγια, και ίσως, παραδείγματα από τους δικούς τους καβγάδες, συνήθως, βγάζω την άκρη.

Αυτά που μπορούμε

Ευκαιρία για να βάλουμε κάποια πράγματα πολύ καλά στο μυαλό μας. Αν τα τρομοκρατικά χτυπήματα είναι κάτι που δεν μπορούμε να το ελέγξουμε, υπάρχουν αρκετά που περνάνε από το χέρι μας. Αδιαπραγμάτευτη η ζώνη στο αυτοκίνητο, το κράνος στο ποδήλατο, το προσεκτικό πέρασμα του δρόμου. Μπορούμε να προτείνουμε τη συζήτηση αντί του καβγά, να εξηγούμε και στους φίλους μας ότι αυτό δεν έχει νόημα και θα φέρει αδιέξοδο. Μπορούμε να κάνουμε την αλλαγή, να ελπίζουμε και να προσπαθούμε.

Εμείς στις 13 Μαρτίου 2017

Ακριβώς στο ίδιο σημείο στις 23 Μαρτίου. Η είδηση εδώ.