Για την ψυχραιμία μου

"Your life was ours, which is with you. 

Go on your journey. We go too."

Lullaby by John Fuller

Related Poem Content Details

 JOHN FULLER

Είναι από εκείνες τις φορές που βιάζεσαι να φύγεις και δεν μπορείς να περιμένεις ούτε δευτερόλεπτο ή που θέλεις να φάνε επιτέλους το φαγητό τους για να μαζέψεις τα πιάτα, γιατί μετά θέλεις και να σφουγγαρίσεις και το έχεις κάνει το πρόγραμμα στο κεφάλι σου, με bullets, ευλαβικά μέχρι το βράδυ. Το πρόγραμμα δεν περιλαμβάνει μόνο εσένα, αλλά φυσικά δεν υπάρχει λόγος να ενημερώσεις και τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Είναι ανήλικοι, είναι τα παιδιά σου, δεν χρειάζεσαι την έγκρισή τους για τη συνέχεια της ημέρας τους.

Προφανώς και τους έχω μιλήσει απότομα εκείνες τις στιγμές, έχω μιλήσει έτσι όπως δεν θα μιλούσα σε κανέναν άλλον, ούτε κατά διάνοια. Ίσως δεν έχω χρησιμοποιήσει ούτε μια άσχημη λέξη, αλλά έχω απευθυνθεί υποτιμητικά, επειδή τυχαίνει να είμαι μισό 40 εκατοστά ψηλότερη. Α και με λένε μαμά.

Τις προάλλες για παράδειγμα, ένα πρωί, τους είπα ότι κάνουν σαν χελώνες. Μπορεί να ακούγεται αστείο, έτσι πως το βλέπω γραμμένο αλλά εκείνη την ώρα, μαζί με τη διάθεση, δεν ακούστηκε καθόλου καλό. Η Μιράντα ήταν στην τουαλέτα τη στιγμή που το είπα αλλά το άκουσε και μετά από λίγο ήρθε και με ρώτησε: «το εννοούσες αυτό που είπες; Είπες κάτι τέτοιο στα παιδιά σου;»

Τις λίγες φορές που ξεφεύγω, ευτυχώς τα παιδιά μου ξέρουν να με επαναφέρουν. Να μου δείχνουν με τον τρόπο τους ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι κανονικοί με χρόνους και αντοχές. Με πρόγραμμα, δικό τους που πασχίζει να συντονιστεί με το δικό μου. Ότι απαιτούν τον σεβασμό μου όπως όλοι οι άλλοι. Είναι μικροί άνθρωποι που συμβιώνουν μαζί μας. Είμαι η μαμά τους αλλά δεν είναι οι μαριονέτες μου.

Εγώ είμαι υπεύθυνη για τη διατροφή τους (να υπάρχει κάτι για να φάνε), το διάβασμα (να φροντίσω να υπάρχει ησυχία και καθαρό γραφείο), τον ύπνο (καθαρά σεντόνια, πιτζάμες και λογική ώρα στο κρεβάτι), το ξύπνημα τις καθημερινές (ώστε να φτάσουμε εγκαίρως στο σχολείο). Όμως, στο ενδιάμεσο, η ζωή τους ανήκει. Ο χρόνος της ημέρας, οι 24 ώρες είναι δικές τους, είναι η ζωή τους, όχι η δική μου! Δεν μπορώ να βιάζομαι τη δική τους ζωή. Και όταν καμιά φορά μας φαίνεται ότι αυθαδιάζουν, ότι μας βγάζουν γλώσσα, συνήθως διεκδικούν αυτό ακριβώς, την αυτονομία τους σε αυτόν τον κόσμο.

Έχουν την ανάγκη τους να αυτονομηθούν, να δείξουν πρώτα από όλα στον εαυτό τους ότι μπορούν. Ότι κανείς δεν μπορεί να τους βάζει ταμπέλες, γκρινιάρα, λιγόφαγη, λιχούδα, θυμωσιάρα, τεμπέλα, χελώνα. Ότι πρέπει να πάρουν τον χρόνο του να βάλουν τα παπούτσια τους και ότι οι γονείς τους πρέπει να το σεβαστούν αυτό και να το έχουν βάλει στο πρόγραμμα, χωρίς να χάσουν την ψυχραιμία τους. Κάπου εδώ ξεκινάνε τα μαθήματα γιόγκα.

Καμιά φορά με ρωτάνε πως μπορώ και δεν τις μαλώνω σχεδόν ποτέ, πως μπορώ και είμαι τόσο ψύχραιμη και δεν τσιρίζω, δεν ουρλιάζω, δεν φωνάζω. Είμαι ήρεμη από τη φύση μου αλλά αυτό με τα παιδιά είναι καθημερινό ζογκλερικό κόλπο. Νομίζω ότι είναι μια πετυχημένη μίξη δυο εντελώς αντίθετων πραγμάτων:

·         προσπαθώ πάντα να προβλέψω το τι μπορεί να πάει στραβά και να προλάβω να πω μια κουβέντα και

·         αφήνω τα κορίτσια να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να επεμβαίνω σχεδόν καθόλου. Κρατάω την ψυχραιμία μου και συνήθως, στο μυαλό μου έχω το «παιδιά είναι και παίζουν» ή «μπορεί να με ενοχλεί αλλά αφού η φασαρία είναι από γέλια και διασκέδαση, δεν υπάρχει λόγος να πω ησυχία», «αφού δεν το έκαναν επίτηδες, δεν θα μαλώσω καν» και «περιμένω να δω αν θα καταλάβουν μόνες τους ότι πρέπει να σταματήσουν».

Ανυπομονώ για το τέλος των σχολείων, αυτή την υπέροχη περίοδο της παράδοσης των παιδιών στους γονείς. Θέλω περισσότερο ύπνο, περισσότερο διάβασμα μαζί, περισσότερη ζωγραφική και βόλτες. Και θάλασσες.

P.S. Αυτό τον μήνα τους διαβάζω τη Ματίλντα, αυτό το υπέροχο βιβλίο του Roald Dahl, που μιλάει για όλα αυτά, τη διαφορετικότητα, την αγάπη για τα βιβλία, τον θάνατο, το πόσο ανθίζει ένα παιδί όταν του δώσεις αγάπη. Εμπνευστική, διασκεδαστική, υπέροχη και ομορφαίνει τα βράδια μας.

P.S. 2 Εγώ τελείωσα το 13 reasons why αγκαλιά με ένα πακέτο χαρτομάντηλα, τελείωσα και το Αυτόχειρες παρθένοι που πήγε πακέτο και έκλεισα και το Αστερισμός Ζωτικών Φαινομένων, που ήταν αριστούργημα και φυσικά με έκανε να νιώσω σκουπίδι που δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για τον πόλεμο στην Τσετσενία. Ξεκίνησα το δεύτερο της Φερράντε για να ξελαμπικάρω λίγο με έρωτες και να περπατήσω στα σοκάκια της Νάπολης, όπως πέρυσι.

P.S. 3 Ξεκίνησα μια σελίδα στο facebook, το Mini Market που την πιστεύω πολύ! Έχει καθημερινές προτάσεις για online shopping για παιδιά. Be friend με τη σελίδα εδώ.

P.S. 4 Ένα από τα σιγουράκια που μου ανεβάζουν τη διάθεση είναι το soundtrack του La La Land. Νομίζω έχει χαραχθεί για πάντα μέσα μου.