ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑ

...τα γεννέθλια μου. Όποιος τα θυμήθηκε τα θυμήθηκε. Όχι δεν έχω παράπονο. Και με το παραπάνω μάλιστα. Και δεν με νοιάζει που προστέθηκε άλλος ένας χρόνος, το θέμα είναι τι κάνεις με όλο αυτόν τον χρόνο, γιατί τον τελευταίο καιρό έχω πολύ. Από τον καναπέ στο κρεββάτι κι από εκεί στο σούπερμαρκετ και μετά είναι να μην κολλήσω εδώ στο ίντερνετ. Πολύς χρόνος. Άντε να διάβασω κανένα βιβλίο, κανένα περιοδικό, τη μοίρα μου, την τύχη μου, το μέλλον μου, τα ζώδια. Δεν είναι ότι βαριέμαι, είναι ότι συνηθίζω στην αδράνεια. Κι όταν θα έρθει η δουλειά, γιατί που θα πάει κάποια στιγμή θα χτυπήσει το ρημαδοτηλέφωνο, θα πάθω σοκ.
Πολύς χρόνος λοιπόν. Και σκέψη καμία. Όλες οι ιδέες έρχονται λίγο πριν κοιμηθώ. Βομβαρδίζουν το κεφάλι μου μία μία. Μου έρχεται μερικές φορές να σηκωθώ και να αρχίσω να γράφω. Είναι σαν ο εγκέφαλος όλη μέρα να υπολειτουργεί και μόλις πάω να κοιμηθώ εγώ να ξυπνάει αυτός. Δεν συντονιζόμαστε. Δεν ανησυχώ όμως. Δεν είμαι, ούτε θα γίνω Sylvia Plath.
Κάτι θα γίνω, αλλά δεν το ξέρω ακόμη. Προς το παρόν αφήστε με να αερολογώ εδώ. Δωρεάν δεν είναι; Εξάλλου δεν με βλέπει κανείς. Είναι σαν να γράφω στο word μου.
Κοίτα αυτό που βρήκα!
Αυτοί που ξέρουν
ζωντανά τα όνειρά τους
ν’ αγγίζουν
Αυτοί που ξέρουν
μες στο Τίποτα ν’ αντέχουν
να ελπίζουν
Όσοι ακόμα προσπαθούν
απ’ το σκοτάδι φως να δουν
να βγαίνει
Ανήκουν τώρα στη γενιά
με το σημάδι στη καρδιά
που επιμένει.