Έρχεται Πρωτοχρονιά πάλι και μας προλαβαίνει. Σε λίγες μέρες θα είναι εδώ. Θα ήμαστε πάλι όλοι στο τραπέζι, θα τρώμε, θα γελάμε, θα μιλάμε. Θα λείπει ο μπαμπάς. Όλα τα άλλα ίδια, σαν να μην άλλαξε τίποτα εδώ και 10 χρόνια. Τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια λόγια, οι ίδιες σκέψεις. Συννεφάκια πάνω από το κεφάλι μας, σαν τα μίκυ μάους.
Θα ήθελα να γυρίσω στη δεκαετία του 80. Άντε μπορώ πλέον να πω ότι την έζησα και την θυμάμαι. Είμαι αρκετά μεγάλη για να θυμάμαι δεκαετίες ολόκληρες. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Είμαι δέκα χρονών, δημοτικό. Κι Παναγιώτης επίσης. Η Χρυσούλα Λύκειο. Κλείνουν τα σχολεία και το σπίτι ανοίγει. Η μαμά στολίζει παντού, κατεβάζει τα χριστουγεννιάτικα, το δέντρο, τις μπάλες. Δεν θυμάμαι ποτέ να συμμετείχα στο στόλισμα του δέντρου, το θυμάμαι μόνο εκεί στη θέση του, στο χωλ ή στο σαλόνι.
Η μαμά στην κουζίνα, ο μπαμπάς στο σαλόνι κι εμείς πέρα δώθε να περιμένουμε τον Αϊ Βασίλη. Πίστευα πάντα ότι θα έρχεται από την καμινάδα. Δεν χρειαζόταν να τον δω ή να τον ακούσω. Δεν χρειάστηκε ποτέ ο μπαμπάς να ντυθεί Αϊ Βασίλης για να μας πείσει.
Περνάγαμε όμορφες γιορτές τότε. Ήσυχες και οικογενειακές. Ζεστές.
Είναι μακρινές όμως. Αν τεντώσω το χέρι μου δεν τις φτάνω. Φέτος είμαστε λιγότεροι. Είναι δύσκολο να πιστέψω σε αυτή την απώλεια. Η πραγματικότητα με τρομάζει. Έχω να φροντίσω τη μαμά. Να γίνω καλή, να σκέφτομαι πριν μιλήσω, να αγαπάω τις μικρές στιγμές που να… έφυγαν, δεν πρόλαβα να τις ζήσω.
Προσπαθώ να νιώσω ανακούφιση, να τον σκεφτώ εκεί ψηλά να λέει «μια χαρά είμαι» όμως ξέρω πως αυτός ο κόμπος που ανεβαίνει τώρα στο λαιμό μου θα είναι εκεί πάντα όταν τον σκέφτομαι.
Είναι δύσκολο να χάνεις το γονιό σου, αυτόν που σε μεγάλωσε και ήταν δίπλα σου μέχρι τώρα. Χάθηκαν κι αυτά τα Χριστούγεννα, εξαφανίστηκαν από το ημερολόγιο.
Θέλω μια δύναμη να με κρατήσει όρθια να μην πέσω. Κρατιέμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου